Δικαιολογημένη υπήρξε η αποχώρηση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ από τη σύνοδο κορυφής του Ανόι με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν.
Αντί να αποδεχθεί μια κακή συμφωνία για τα πυρηνικά της Πιονγιάνγκ, ο Τραμπ επέλεξε να αναχωρήσει εσπευσμένα για τις ΗΠΑ. Η κατάληξη της συνόδου, όμως, αποδεικνύει ότι ο Τραμπ έπεσε θύμα της γοητείας του Κιμ στην περυσινή συνάντησή τους στη Σιγκαπούρη, ενώ παρά τον μύθο που επιθυμεί να καλλιεργήσει, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι ειδήμων στις συμφωνίες.
Ο πρόεδρος Ρέιγκαν είχε αποχωρήσει και αυτός από σύνοδο κορυφής στην Ισλανδία το 1986, αρνούμενος να αποδεχθεί συμφωνία περιορισμού οπλικών συστημάτων, την οποία θεωρούσε επιβλαβή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ενα χρόνο αργότερα, οι Ρώσοι επανήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με νέες προτάσεις, τις οποίες η Ουάσιγκτον απεδέχθη. Σε μια τέτοια εξέλιξη ελπίζει τώρα ο πρόεδρος Τραμπ.
Σημαντικοί κίνδυνοι συνεχίζουν να καραδοκούν. Η Πιονγιάνγκ ενδέχεται να επαναλάβει τις δοκιμές πυρηνικών όπλων, επιλέγοντας συνειδητά την κλιμάκωση της έντασης μεταξύ της Βόρειας Κορέας και της Δύσης. Δυστυχώς για τη διεθνή κοινότητα, η Βόρεια Κορέα απασχολεί τη διεθνή κοινή γνώμη μόνο όταν συμπεριφέρεται προκλητικά. Οι ηγέτες της έχουν μάθει έτσι ότι η εκτόξευση πυραύλων, η δοκιμή πυρηνικών κεφαλών και η κατασκευή πυρηνικών εγκαταστάσεων αποτελούν τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους πίεσης.
Ο Τραμπ χειρίστηκε με τον χειρότερο τρόπο την προετοιμασία της συνόδου, δηλώνοντας προκαταβολικά τη διακαή του επιθυμία για υπογραφή συμφωνίας και την προοπτική «καταπληκτικής επιτυχίας». Η αισιοδοξία αυτή από μέρους του Τραμπ ενδέχεται να έπεισε τον Κιμ να αυξήσει τις απαιτήσεις του.
Η ανυπομονησία του Τραμπ έπαιξε και αυτή ρόλο στο ναυάγιο του Ανόι. Οι σύνοδοι κορυφής προετοιμάζονται επιμελώς από διπλωματικά στελέχη, προτού οι πρόεδροι υπογράψουν τις συνθήκες. Η περιφρόνηση του Τραμπ για τον «βάλτο» της Ουάσιγκτον και τους διπλωμάτες καριέρας τον έκανε να νομίζει ότι η επιτυχία της συνόδου θα ήταν εγγυημένη, χάρη στην προσωπική του σχέση με τον Κιμ.
Η κατάρρευση των συνομιλιών δείχνει ότι όταν ο Κιμ κάνει λόγο για «αποπυρηνικοποίηση» δεν εννοεί τον παροπλισμό του πυρηνικού του οπλοστασίου, αλλά συγκεκριμένες υποχωρήσεις τις οποίες η Ουάσιγκτον θεωρεί επουσιώδεις.
Αστοχη ήταν επίσης η ρητορική του Τραμπ, που επέλεξε να αποκαλεί τον Κιμ «φίλο» και «μεγάλο ηγέτη». Η ανάπτυξη στενών φιλικών σχέσεων με αιμοσταγείς δικτάτορες δεν συνάδει με τις δημοκρατικές αρχές των ΗΠΑ.