Η ανακάλυψη κοιτάσματος φυσικού αερίου που μπορεί να εξορυχθεί και εν συνεχεία να αντληθεί είναι επί της αρχής μια εξαιρετική είδηση για την Κυπριακή Δημοκρατία. Πρόκειται για αποτελέσματα που οφείλονται σε μια μακροχρόνια στρατηγική της Λευκωσίας, η οποία ξεδιπλώνει μια ενεργειακή πολιτική μεγέθους αντιστρόφως ανάλογου προς τις γεωπολιτικές δυνατότητες της χώρας. Δεδομένου, λοιπόν, ότι αυτά τα πραγματικά εξαίσια νέα πιστοποιούν για πρώτη φορά πως η κυπριακή ΑΟΖ κρύβει εμπορεύσιμα κοιτάσματα, θα ήταν χρήσιμο όλοι όσοι εμπλέκονται με διάφορους τρόπους στα τεκταινόμενα να επιχειρήσουν να απαντήσουν σε ορισμένα ερωτήματα που προκύπτουν. Κυρίως, όσοι θριαμβολογούν και επενδύουν σε ένα κλίμα σημαντικών μετατοπίσεων στην πολιτική γεωγραφία της Ανατολικής Μεσογείου.
Μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να μετατραπεί σε ενεργειακό Ελντοράντο; Εχει τις δυνατότητες να υπερασπιστεί την ΑΟΖ της αποτελεσματικά έναντι κακόβουλης αμφισβήτησής της; Η παρουσία της ExxonMobil ή της Total στην ΑΟΖ της Κύπρου ισοδυναμεί με αμερικανική και γαλλική πολιτική βούληση για υπεράσπιση της κυπριακής κυριαρχίας σε αυτά τα νερά, αν κάποια τρίτη δύναμη την αμφισβητήσει; Τα τριμερή σχήματα συνεργασίας με την Ελλάδα και χώρες της περιοχής, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, είναι ικανά να αποτρέψουν κάτι τέτοιο; Μπορεί η ενέργεια να αποτελέσει καταλύτη επίλυσης του Κυπριακού ή απλώς θα παγιώσει τις σημαντικές διαφορές που χωρίζουν τις δύο κοινότητες; Πώς θα αντιδράσει η Λευκωσία αλλά και ο διεθνής παράγοντας, αν τον Ιούνιο δύο τουρκικά γεωτρύπανα βρεθούν στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα λίγα μίλια νότια της Λεμεσού;
Κάποια ερωτήματα είναι υποθετικά, ορισμένα όμως αφορούν τη λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Οι ΗΠΑ έχουν μπει σε τροχιά ελεγχόμενης παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Ρωσία είναι ικανοποιημένη με το status quo της στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος, χώρες που διατηρούν άριστες σχέσεις με τη Λευκωσία, αυξάνουν το αποτύπωμά τους στην περιοχή, όχι όμως σε βαθμό που να ξεπερνά τον διακηρυγμένο στόχο προστασίας των συμφερόντων τους. Η Τουρκία αποτελεί τη μόνη χώρα της περιοχής η οποία κάνει μια αρκετά ριψοκίνδυνη απόπειρα μετάβασης στο καθεστώς περιφερειακής δύναμης. Η ανάγνωση της κατάστασης με όρους παραδοσιακής ισορροπίας δυνάμεων ίσως δεν αποτελεί το ιδανικό εργαλείο εκτίμησης όσων έπονται.