Μήνες, χρόνια διαρκούν οι συζητήσεις για σχηματισμό, ιδίως, κεντροαριστερού-προοδευτικού πόλου ή και το αντίστροφο, ένωση των πατριωτικών δυνάμεων του δεξιού χώρου, χωρίς να μας εξηγούν τι σημαίνει προοδευτικός ή πατριωτικός (ιδίως η πρώτη έννοια έχει υποστεί πάμπολλες εννοιολογικές αλλοιώσεις). Εχουν λησμονήσει προφανώς ότι «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», αλλά η ζώσα πραγματικότητα, οι αξίες της ζωής, οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν ενστερνισθεί.
Πού έχουν σκοντάψει όλες αυτές οι προσπάθειες; Εν πρώτοις στην έννοια του προοδευτικού, την οποία ο καθένας την προσδιορίζει όπως θέλει. Για να αποτελέσει κι αυτός μέλος, εντέλει, του ελληνικού Κοινοβουλίου και να απολαύσει τα μοναδικά προνόμια που αυτό παρέχει. Tο πρώτο θέμα που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι διάφοροι επίδοξοι εταίροι είναι ποιος θα είναι ο ηγέτης. Αυτό είναι που μετράει – ειδικά στην εποχή του τέλους των ιδεολογιών. Οι συζητήσεις λοιπόν για το ποιος ανήκει σε αυτόν τον ιδεολογικό πόλο δίνουν και παίρνουν. Κι αυτό, όταν ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία να αποδείξουν πόσο υποτελείς, πόσο υπάκουοι είναι προς τον ξένο παράγοντα. Με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να μιλάμε για εθνική ανεξαρτησία, για «προοδευτική» διακυβέρνηση που κινείται σύμφωνα με τα συμφέροντα της χώρας. Εκτός αν ταυτίζουν κάποιοι το συμφέρον με τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα.
Πολλά μπορεί να επισημάνει κάποιος πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, αλλά το βασικό είναι ένα: ότι έχουν παραβιαστεί οι γραμμές, ιδίως οι κόκκινες, που τροφοδοτούσαν και συντηρούσαν τα κόμματα για να αποπροσανατολίζουν και να ελέγχουν τους στρατούς τους.
Οι βασικές έννοιες όπως φιλελεύθερος, συντηρητικός, προοδευτικός, σοσιαλιστής ή σοσιαλδημοκράτης έχουν ανατραπεί πλήρως. Εχουν μείνει μόνο κάποιες παλαιές φιγούρες, που δεν υπήρχαν ούτε στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, να περιτριγυρίζουν τα παλαιά τους κλέη και να ολοφύρονται για αυτά. Ποιος μπορεί να μας πει σήμερα πού ανήκει ο κ. Τσίπρας αλλά και το κόμμα του; Υποταγμένος στα συμφέροντα κάποιων, άγεται και φέρεται αναλόγως. Η δίψα του για εξουσία, η αχαλίνωτη φιλοδοξία και η οίηση καταπνίγουν κάθε έννοια δήθεν προοδευτικού, πόσο μάλλον κομμουνιστικού. Το τελευταίο το έχει για εσωτερική κατανάλωση, για τους ενταύθα εμμονικούς με τέτοιες αρχές, που όμως καλοβολεύονται στο αχανές Δημόσιο.
Τα περί αρραγούς μετώπου, δεξιού ή αριστερού, προοδευτικού ή πατριωτικού, είναι ακόμη ένα σχήμα για να ελέγχουν τις μάζες, που κι αυτές εξουθενωμένες, στρεβλά παιδαγωγημένες, δεν βλέπουν ιδεολογίες – παρά μόνο την ανάγκη βολέματος. Αλλωστε η ευκολία με την οποία μεταπίπτουν από τη μία στην άλλη πολιτική ομάδα οι σημερινοί πολιτικοί μάλλον σε μεταγραφές ποδοσφαιριστών παραπέμπει παρά σε ώριμη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι μεταλλασσόμενοι λοιπόν σήμερα πολιτικοί δίνουν το χειρότερο παράδειγμα ευτελούς συναλλαγής. Αν και όλοι προτάσσουν γι’ αυτήν τη μεταπήδηση τους δήθεν εθνικούς λόγους, στην πραγματικότητα κινητοποιούνται από την πανίσχυρη έλξη της καρέκλας.
Δεν απομένει παρά η θεοποίησή της και η κατασκευή της εν είδει προτομής, έξω από την είσοδο της Βουλής, για να διαπαιδαγωγούνται καλύτερα οι επισκέπτες μαθητές που ξεναγούνται και στην αίθουσα του Κοινοβουλίου.
* O κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.