Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Παύλος Γερουλάνος υποστηρίζει ότι έχει τη λύση για τα Εξάρχεια. «Να ακολουθήσουμε το χρήμα», λέει. Εννοεί, δηλαδή, το «μαύρο» χρήμα των εγκληματικών οργανώσεων, που εκμεταλλεύονται το ιδιότυπο άσυλο της περιοχής. Αν αυτά τα κυκλώματα εξαρθρωθούν, τότε το πρόβλημα λύνεται ως διά μαγείας, υποστηρίζει. Το οικονομικό, δηλαδή, είναι η λύση για το πρόβλημα στα Εξάρχεια – το οποίο σημειωτέον ο ίδιος αποφεύγει να το προσδιορίσει ως πολιτικό. Αυτό όμως εννοεί και κάνει μεγάλο λάθος.
Το πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή οι αναρχικοί και η ανομία που επέβαλαν, προηγήθηκε του οικονομικού. Με άλλα λόγια, οι εγκληματικές συμμορίες που διακινούν το «μαύρο» χρήμα εγκαταστάθηκαν εκεί επειδή ακριβώς στην περιοχή είχαν εδραιωθεί οι αναρχικοί και επιβάλει το καθεστώς ανομίας. Η εγκληματικότητα ακολούθησε ως φυσικό επακόλουθο εξαιτίας της διάρκειας του φαινομένου. Διότι, καλά όταν είναι είκοσι ή τριάντα ετών, όταν γίνει σαράντα πώς θα ζήσει ο αναρχικός, σαν τα πετεινά του ουρανού για τα οποία φροντίζει η θεία πρόνοια;
Εγκληματικότητα και αναρχία είναι συγκοινωνούντα δοχεία από τη φύση τους. Είτε σε υψηλό επίπεδο, π.χ. ο Στεφανάκος με τους «Πυρήνες», είτε στο χαμηλό των χούλιγκαν. Τα Εξάρχεια ήταν μια γραφικότητα της Μεταπολίτευσης, που εξελίχθηκε στο σοβαρότερο πρόβλημα της Αθήνας. Και τώρα προσπαθούν ορισμένοι φιλόδοξοι, όπως ο πράσινος Παύλος, να βρουν την εύκολη λύση χωρίς να σπάσουν αυγά. Ας μην αυταπατώμεθα, όμως. Φυσικά και το πρόβλημα των Εξαρχείων δεν λύνεται μόνο με τη νόμιμη βία του κράτους. Φυσικά και χρειάζεται μια προσέγγιση γενικότερη. Είναι όμως εξίσου εσφαλμένο να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την αποκατάσταση της έννομης τάξης στην περιοχή, κάτι το οποίο δεν γίνεται χωρίς καθόλου βία. Εκτός, βέβαια, αν ντρεπόμαστε να το πούμε ανοικτά, επειδή συμβαίνει να φλερτάρουμε τους αριστερούς ψηφοφόρους…
Ζήτημα φύσης
Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος ξέρει να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του αφεντικού του, διότι έχει μαθητεύσει κοντά στον κυρ Φώτη Κουβέλη – τον ξακουστό περιπτερά της Αριστεράς και σήμερα υπουργό του Τσίπρα. Στην πρόσφατη ευρωσοσιαλιστική εκδήλωση στην Αθήνα, ο Τσίπρας έψεξε τους απόντες (Σταύρο και Φώφη) και απέδωσε την απουσία τους στην «έλλειψη αυτοπεποίθησης».
Ο Θανάσης που πιάνει πουλιά στον αέρα (ποιος Τσίπρας; Αυτός να δείτε!..) πρόσεξε αμέσως, πρώτος απ’ όλους, το κόκαλο στον αέρα και όρμηξε να το αρπάξει σχεδόν πριν πέσει στο έδαφος! Ετσι, την επομένη, χρησιμοποιώντας την ίδια φρασεολογία με τον Τσίπρα, μας βεβαίωσε ότι η ΔΗΜΑΡ έχει την αυτοπεποίθηση, ώστε να μη φοβάται τη σύγκλιση των αριστερών δυνάμεων στους Ευρωσοσιαλιστές.
Θα διαφωνήσω. Δεν είναι ζήτημα αυτοπεποίθησης για τη ΔΗΜΑΡ, αλλά ζήτημα φύσης, όπως π.χ. στον αισώπειο μύθο για τον σκορπιό και τον βάτραχο. Η ΔΗΜΑΡ είναι παράσιτο της Αριστεράς. Είναι η φύση της τέτοια, ώστε να προσκολλάται σε μεγαλύτερους οργανισμούς.
Παρεμπιπτόντως
Καλά ο Σταύρος (αυτός αφουγκράζεται το «κρυφοποτάμι», όπως το λέει, που ρέει υπογείως…). Η Φώφη, όμως, πώς να βρεθεί με τον Τσίπρα στην ίδια αίθουσα; Δεν χρειάζεται να το ακούς από τους δικούς της, φαίνεται κιόλας, γιατί η ίδια δεν το κρύβει ότι είναι έξαλλη με τον Τσίπρα. Ισως από όλα τα χαρακτηριστικά της Φώφης ως πολιτικής προσωπικότητας είναι ο θυμός. Παρακολουθήστε τη μια φορά στη Βουλή και θα το δείτε. Η απουσία της, επομένως, συνέβαλε στη διατήρηση της ψυχραιμίας της και στην αποφυγή σκηνών απείρου κάλλους, κατά το λεγόμενο.
Τώρα, αν ήταν καλό ότι απεφεύχθησαν επεισόδια; Συγχωρήστε με αν σας σοκάρω με την έλλειψη πολιτικής ορθότητας, αλλά εγώ θα ήθελα πάρα πολύ μια ωραία, πλούσια, χορταστική σκηνή μεταξύ Φώφης και Αλέξη! Με φωνές, υστερίες, λυγμούς, όλα αυτά. Είναι, βλέπετε, και αυτό θέμα φύσης, όπως παραπάνω…
Σιγά το αίνιγμα
Οι δικτατορίες, είτε αριστερές είτε δεξιές, δεν καταφέρνουν ποτέ να χτίσουν το καλύτερο μέλλον για όλους. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για τους δικτάτορες· αυτοί, κατά κανόνα, τα καταφέρνουν να εξασφαλίζουν το δικό τους μέλλον. Υπό το πρίσμα αυτό καταλαβαίνω εγώ τους λόγους της μυστηριώδους τετράωρης στάσης του κυβερνητικού αεροσκάφους της Βενεζουέλας στην Αθήνα, με επιβάτη τον υπουργό Εξωτερικών του Μαδούρο και τη μαύρη τσάντα του.
Υποθέτω ότι η στάση στην Αθήνα ήταν ένας από τους σκοπούς της συγκεκριμένης πτήσης. Ειδάλλως, αν το θέμα ήταν μόνο ο ανεφοδιασμός και εφόσον το αεροσκάφος ερχόταν από τα ανατολικά, γιατί δεν προτιμήθηκε η Τουρκία; Αλλωστε, οι σχέσεις των δύο δικτατόρων είναι αδελφικές – «αδελφό» προσφωνούσε τον Μαδούρο ο Ερντογάν στις δηλώσεις στήριξης του καθεστώτος. Είναι, επίσης, γνωστό ότι μεγάλο μέρος του φυγαδευθέντος χρυσού της Βενεζουέλας έχει καταλήξει στην Τουρκία. Επομένως, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό είχε η στάση στην Αθήνα, που μας είναι άγνωστος προσώρας. Μη σας νοιάζει όμως. Θα τον μάθουμε, όταν θα έχει καταρρεύσει η δικτατορία στη Βενεζουέλα – γιατί πάντα τα ανελεύθερα καθεστώτα στο τέλος καταρρέουν.