Εχουν περάσει αρκετοί μήνες από τις φρικτές εκείνες ώρες. Ολο αυτό το διάστημα ακούσαμε πολλά. Οτι για όσα συνέβησαν στο Μάτι φταίει η αυθαίρετη δόμηση, τα στενά δρομάκια, η κλιματική αλλαγή, οι πάγοι που λιώνουν στην Ανταρκτική.
Οι άνθρωποι που επλήγησαν, που έχασαν γονείς, παιδιά, συντρόφους, σπίτια, επιχειρήσεις, έχουν οργή και μια βαθιά, ανείπωτη θλίψη. Προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, να συνέλθουν από βαριά εγκαύματα, να στήσουν πάλι ένα σπίτι από την αρχή. Ολους αυτούς τους μήνες όμως, περιμένουν και απαντήσεις. Τι έφταιξε; Ποιος έχει την ευθύνη;
Είναι σοκαριστικά όσα είδαν χθες το φως της δημοσιότητας. Το πόρισμα των εισαγγελέων οι οποίοι κάνουν λόγο για ανυπαρξία του μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, για απόλυτη ασυνεννοησία και έλλειψη σχεδίου, για ανεπάρκεια, άγνοια και ανευθυνότητα δημόσιων λειτουργών τη στιγμή του καθήκοντος.
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι δεν έγιναν ακόμη και τα πιο απλά πράγματα. Τα πιο στοιχειώδη και αυτονόητα για να ενημερωθούν οι κάτοικοι της περιοχής, που ουσιαστικά αφέθηκαν στην τύχη τους. Δεν ήταν «μια στραβή στη βάρδια», όπως με υπερπλεόνασμα κυνισμού είπε η κ. Δούρου, πασχίζοντας από την πρώτη στιγμή να συγκαλύψει τις ευθύνες της. Ηταν μια παταγώδης και εγκληματική αποτυχία διαχείρισης. Δεν λειτούργησε τίποτα, γιατί αυτοί που είχαν την ευθύνη της λειτουργίας του μηχανισμού, ήταν ανίκανοι, ανάξιοι, μοιραίοι. Δεν ξέρω τι μας δίδαξε το Μάτι, αν μας δίδαξε κάτι, αν δηλαδή από αυτήν την τραγωδία παράχθηκε έστω μια κάποια γνώση που ίσως φανεί πολύτιμη στο μέλλον.
Διαβάζοντας τους διαλόγους πυροσβεστών και αστυνομικών δεν νιώθω αισιοδοξία. «Τώρα να καούν για να βάλουν μυαλό, ρε φίλε… Ναι μπορεί να έχουμε πενήντα νεκρούς για πλάκα για τον κάθε βλάκα τώρα… Τα όρνια να μείνουν εκεί», έλεγε αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος σε συνάδελφό του, την ίδια στιγμή που στο «199» τηλεφωνητές απαντούσαν με ειρωνεία και αγένεια σε τρομαγμένους πολίτες λέγοντάς τους «εντάξει, δεν είναι και ταξί να το παραγγείλουμε» και «έρχονται, κυρία μου, έρχονται γαμώ το κέρατό μου».
Εκτός από το ότι αποτελούν συντριπτικά στοιχεία για την τραγική από κάθε άποψη διαχείριση, οι διάλογοι αυτοί έχουν και μεγάλο συμβολικό νόημα. Αποκαλύπτουν μια νοοτροπία που έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και επαγγελματισμού, η αποφυγή της ευθύνης, η τεράστια δυσκολία στην επικοινωνία ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές, αποτελούν πάγιο ενδημικό πρόβλημα που οδηγεί σε τραγωδίες και κατάρρευση, προκαλεί βία και θλίψη, πυροδοτεί οργή, ενεργοποιεί φαινόμενα αυτοδικίας.
Οι σχολιασμοί και τα «ευφυολογήματα» Ψινάκη και ο κυνισμός της Δούρου, οι ειρωνείες των δημόσιων λειτουργών και η ομολογημένη άγνοια των αξιωματικών, είναι ψηφίδες μιας κοινωνίας που νοσεί βαριά. Δυστυχώς το Μάτι στέλνει ακόμη πολλά μηνύματα.