Η κάμερα την ακολουθεί όσο εκείνη πηγαίνει στο γραφείο, στο σπίτι, καθώς περνάει τη σιδερόφρακτη πύλη των δικαστηρίων και φοράει τη μαύρη τήβεννο των δικηγόρων. Αναλαμβάνει τις «χαμένες» υποθέσεις με το ίδιο πάθος εδώ και 50 χρόνια.
Είναι η ιστορία της Λέα Τσεμέλ, της Ισραηλινής δικηγόρου που υπερασπίζεται Παλαιστίνιους στα δικαστήρια της πατρίδας της, κόντρα στην κοινή γνώμη του Ισραήλ, σε συναδέλφους της και στην «κοινή λογική». Για τη μικροκαμωμένη 74χρονη δικηγόρο, η ζωή της οποίας έγινε το ντοκιμαντέρ «Συνήγορος» και κατέκτησε τον «Χρυσό
Αλέξανδρο» στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν εθνικότητα.
Η Λέα Τσεμέλ, που ήταν παρούσα και καταχειροκροτήθηκε στη Θεσσαλονίκη, δεν φοβάται να πλησιάσει τους «μη μου άπτου», εκείνους που δεν θέλει να αγγίξει κανείς, ρισκάροντας να γίνει ανεπιθύμητη στη δική της κοινότητα. Η φράση που είπε ο αναστημένος Χριστός στη Μαρία Μαγδαληνή στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ήταν η πυξίδα του φεστιβάλ για το διεθνές διαγωνιστικό και όχι μόνο, όπως φάνηκε από τις ταινίες που ξεχώρισαν.
Εξηγεί καλύτερα ποιος είναι ο «μη μου άπτου» ο καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρυσόστομος Σταμούλης, στο σημείωμά του στον κατάλογο του φεστιβάλ: «Μπορεί να είναι ο φοβισμένος ένοικος της διπλανής πολυκατοικίας, ο ευαίσθητος ληστής μιας νυχτωδίας, ο μοναχικός αλήτης μιας “άλλης” πορείας. Ο ξένος της κάθε ιστορίας».
Οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε από τις λίγες μέρες που περάσαμε στη γειτονιά του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ήταν θετικές. Η 21η διοργάνωση ξεκίνησε με Λέοναρντ Κοέν και ολοκληρώθηκε με το «Maiden» του Αλεξ Χολμς, την ιστορία του πρώτου γυναικείου πληρώματος ιστιοφόρου που ολοκλήρωσε έναν «ανδροκρατούμενο» θαλάσσιο άθλο, έδειξε το οσκαρικό «Free Solo», άγγιξε ευαίσθητες χορδές της Θεσσαλονίκης στο Q&A που ακολούθησε την προβολή της ταινίας «Πίσω στο Βερολίνο», μίλησε για τα μικρά και μεγάλα θέματα της εποχής και προκάλεσε συζητήσεις.
Μαρτυρίες παιδιών
Κέρδισε τις εντυπώσεις –αλλά όχι κάποιο βραβείο– το ντοκιμαντέρ «Οι χαμένες ψυχές της Μοσούλης» των δημοσιογράφων Αλέσιο Ρομένσι και Φραντσέσκα Μανόκι. Με εικόνες υψηλής αισθητικής οι σκηνοθέτες δείχνουν μαρτυρίες παιδιών που μεγάλωσαν δίπλα στο ISIS και έμαθαν να πολεμούν και να φτιάχνουν βόμβες αλλά και εκείνων που έμειναν ορφανά από τους «μαχητές» του Ισλαμικού Κράτους και ονειρεύονται εκδίκηση. Μια ιστορία από το μέλλον που ακόμα δεν θέλουμε να αγγίξουμε.