Ο Γάλλος δεξιοτέχνης Ζακ Οντιάρ («Ενας προφήτης») αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αγρια Δύση προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στα κλασικά γουέστερν αλλά και στο ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν των αδελφών Κοέν. Η ευρωπαϊκή ματιά του, αν και διακριτική, είναι αναγνωρίσιμη, χαρίζοντάς του τελικά και το βραβείο σκηνοθεσίας στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας.
Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Καναδού Πάτρικ ΝτεΒίτ, η ταινία αφηγείται την ιστορία των αδελφών Σίστερ (εμφανές το λογοπαίγνιο), δύο σκληροτράχηλων πιστολάδων του παλιού Ουέστ, οι οποίοι αναλαμβάνουν να εντοπίσουν και να βγάλουν από τη μέση κάποιον επίδοξο χρυσοθήρα, για λογαριασμό του ισχυρού αφεντικού τους. Η αποστολή, ωστόσο, θα αποδειχθεί αρκετά πιο περίπλοκη, όταν στο παιχνίδι θα μπει ένας ακόμα ανιχνευτής (Τζέικ Τζίλενχαλ) αλλά και ο ίδιος ο χρυσοθήρας-επιστήμονας, με τις πρωτοποριακές ιδέες και μεθόδους του.
Ενα δίδυμο σπουδαίων πρωταγωνιστών (Γιοακίν Φίνιξ, Τζον Σ. Ράιλι) αναλαμβάνει τους κεντρικούς ρόλους των διαβόητων αδελφών, φιλοτεχνώντας ένα –εν προκειμένω διπλό– από τα κλασικά ψυχογραφικά πορτρέτα των γουέστερν. Οι δύο άνδρες, με διαφορετικές φιλοδοξίες, χαρακτήρα αλλά και το αδελφικό τους δέσιμο, ανοίγουν δρόμο σε έναν κόσμο γεμάτο απειλές, με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν: το πιστόλι τους. Οταν όμως έρχεται η ώρα των αλλαγών, λειτουργούν σπασμωδικά, με κωμικά ή τραγικά αποτελέσματα.
Ο «πυρετός» του χρυσού
Ο Οντιάρ, από την πλευρά του, φροντίζει να μας βάλει στην κατάλληλη ατμόσφαιρα, με μια αρκετά μεγάλη παραγωγή που μας μεταφέρει στην Καλιφόρνια του 1850, έναν τόπο όπου μικρές πολίχνες ξεφυτρώνουν εν μία νυκτί, ακολουθώντας τον «πυρετό» του χρυσού, που τότε βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, ενώ έννοιες όπως η ηθική, ο νόμος κ.ο.κ. είναι μάλλον χαλαρές, για να μην πούμε ανύπαρκτες.
Η κινηματογράφηση του Οντιάρ δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπλήξεις, παραμένει ωστόσο εντυπωσιακή, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο το τοπίο – το ενδιαφέρον είναι ότι τα περισσότερα γυρίσματα έχουν γίνει στην Ισπανία και τη Ρουμανία. Εκεί, στον σκονισμένο δρόμο, οι ήρωές του αισθάνονται σαν στο σπίτι τους· οι σπιτικές ανέσεις, αντίθετα, τους κάνουν να αντιδρούν συνήθως κωμικά.
Η ταινία κυλάει σε γνήσιο «κοενικό» στυλ, δίχως μεγάλες κλιμακώσεις ή παραδοσιακούς δραματικούς κύκλους έως το τέλος, αν και δεν διαθέτει πολύ από το υποδόριο δράμα, το συχνά μαύρο χιούμορ και τον μετρημένο σουρεαλισμό των Αμερικανών μαέστρων.
Είναι φανερό πως o Οντιάρ κατέχει καλά τους κώδικες του γουέστερν, όμως προτιμά να δώσει περισσότερη έμφαση στο στυλ παρά στο βάθος της ιστορίας του. Το αποτέλεσμα θα ήταν πιθανότατα ακόμα καλύτερο αν, αντί για το «Αληθινό θράσος» των Κοέν, είχε για πρότυπο τους «Ασυγχώρητους» του Κλιντ Ιστγουντ.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στη «Χήρα» η Ιζαμπέλ Ιπέρ συναντά την Κλόε Γκρέις Μόριτζ σε ένα θρίλερ μυστηρίου με ψυχολογικές προεκτάσεις που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη. Εκεί η νεαρή Φράνσις γνωρίζεται και πιάνει φιλίες με την Γκρέτα, μια μεσήλικη μοναχική γυναίκα, που λειτουργεί και σαν υποκατάστατο της πρόωρα χαμένης μητέρας της. Σύντομα, ωστόσο, η κοπέλα θα αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά με τη νέα της φίλη και τα σκοτεινά μυστικά της. Δύο καλές ηθοποιοί από διαφορετικές γενιές καταφέρνουν να ζωντανέψουν μια μάλλον προβλέψιμη ιστορία που ποντάρει περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στην ευρηματική ψυχογραφία.
– Στη «Σκιά» ο στυλίστας Ζαν Γιμού επιστρέφει με ένα πολεμικό παραμύθι εντυπωσιακών χορογραφιών και μίνιμαλ αισθητικής, το οποίο ωστόσο αποτυγχάνει να προχωρήσει σε οποιαδήποτε περαιτέρω θεματική. Στην αυτοκρατορική Κίνα, ένας αφοσιωμένος στρατηγός αναλαμβάνει να διεκδικήσει πίσω τη χαμένη πατρίδα του λαού του για λογαριασμό ενός σκληρού βασιλιά.