Ελενα Κουντουρά: Πτηνά

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ερώτημα –διατυπωμένο από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης– ακούγεται λογικό: Πώς θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρόωρες βουλευτικές τον Μάιο, χωρίς να έχει ήδη καταστρώσει την κα-μπάνια του;

Δεν θα έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει να υφαίνει ένα εκλογικό αφήγημα, όπως αυτό που έχει ετοιμάσει για τις ευρωεκλογές; Ενα μήνυμα που θα συνιστά κάτι περισσότερο από ξαναζέσταμα του συνθήματος του 2015 περί χρεοκοπημένου παλαιού πολιτικού συστήματος;

Το ερώτημα είναι, όντως, λογικό. Αλλά η λογική δεν φαίνεται να καθοδηγεί τις τελευταίες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στη μάχη των ευρωεκλογών, το κόμμα υπονομεύει τη γραμμή που το ίδιο χάραξε.

Από τη μία επενδύει στα προοδευτικά μέτωπα που προορίζονται να αναχαιτίσουν την Ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό. Και από την άλλη, πειράζει την εκλογική νομοθεσία για να ολοκληρώσει τη σύμβαση αποκατάστασης μιας πρώην βουλευτού των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Το «μέτωπο» εμφανίζεται έτσι να εξαντλεί την προοδευτικότητά του στην πρόοδο της Ελενας Κουντουρά.

Δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται πια να ξεχωρίσει ακόμη και το κομματικό του συμφέρον. Το άλλο, νωπό, παράδειγμα είναι ο αυτοεγκλωβισμός του στη συνταγματική αναθεώρηση, όπου κατέληξε να δώσει στον Μητσοτάκη την ευχέρεια να αλλάξει μόνος τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, με τρόπο που ακυρώνει το ήδη ισχνό σενάριο «δεξιάς παρένθεσης».

Ακόμη και η τόση μέριμνα για τη διαδικασία –για το πώς, ας πούμε, θα μοιραστούν οι ταυτόχρονες κάλπες, πώς θα σπάσουν τα εκλογικά τμήματα και ποιος θα τα επιβλέπει– προσφέρεται μάλλον για αντιπολιτευτική υπερδραματοποίηση, παρά για εκλογικό στρατήγημα με πραγματική επιρροή. Τι θα σήμαινε, άλλωστε, για την απήχηση ενός κόμματος ότι έχει φτάσει να ελπίζει στη τεχνητή σύγχυση ή στην κόπωση των ψηφοφόρων;

Ολες αυτές οι τακτικά αλλόκοτες κινήσεις βοηθούν για να καταλάβει κανείς με τι μυαλό θα ληφθεί η απόφαση για τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών.

«Να το χωνέψει η Νέα Δημοκρατία», έλεγε η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, «οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας». Το έλεγε σαν να απομένει αιώνας – σαν να μην απομένουν σκάρτοι έξι μήνες έως το τέλος της τετραετίας. Το έλεγε σαν να μπορούσε ο χρόνος να ευνοήσει αυτόν που φθείρεται από τον χρόνο.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό έμοιαζε αδιανόητο ένας πολιτικός με το χιλιοτραγουδισμένο ένστικτο του Τσίπρα να επιλέξει αυτοκαταστροφικά να πάει σε βουλευτικές εκλογές ήδη ηττημένος στις κάλπες του Μαΐου. Τώρα δεν μοιάζει τίποτε αδιανόητο. Φαίνεται ότι η αφοσίωσή του στην πτηνοθηρία τον έχει αφήσει απροπόνητο στα επίγεια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή