«Αναγνωρίζοντας ότι ο αθλητισμός λειτουργεί εντός της κοινωνίας, οι αθλητικές οργανώσεις (…) έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της αυτονομίας, που περιλαμβάνουν ελεύθερη θέσπιση και έλεγχο των κανονισμών των αθλημάτων, καθορισμό της διάρθρωσης και της διοίκησης των οργανώσεών τους, απολαμβάνοντας το δικαίωμα εκλογών απαλλαγμένων από οποιαδήποτε εξωτερική επιρροή, και έχουν την ευθύνη της διασφάλισης ότι θα εφαρμοσθούν οι αρχές της χρηστής διοίκησης». Θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, παράγραφος 5.
Πάσχει, λοιπόν, ο νέος νόμος περί αθλητισμού, που τροποποιεί άρθρα του 2725/1999; Ως φαίνεται, ναι. Διότι με όσα ορίζει περί του συστήματος ανάδειξης των διοικήσεων των φορέων έρχεται σε αντίθεση με το καταστατικό της ΔΟΕ. Δεν το γνώριζαν οι συντάκτες του; Αν όχι, γιατί δεν ρώτησαν; Αν ναι, γιατί το αγνόησαν;
Συνειδησιακό πρόβλημα έχω. Διότι, ζώντας χρόνια μέσα στον αθλητισμό, θεωρώ πως, με τις συγκεκριμένες διατάξεις, επιχειρείται να αντιμετωπισθεί ένα τεράστιο πρόβλημα: Η «φίμωση» των μειοψηφιών των ομοσπονδιών, στις περισσότερες των οποίων –αν όχι σε όλες– υφίστανται μεν εκλογικά, αλλά διοικητικά δεν εκπροσωπούνται και δεν εκφράζονται.
Από την άλλη, προέχει η συμμόρφωση με τη διεθνή νομιμότητα. Και αφού η ΔΟΕ ορίζει έτσι, ομοσπονδίες, ενώσεις και σωματεία πρέπει να καθορίζουν μόνοι τα του οίκου τους. Ταυτόχρονα, όμως, οι παράγοντές τους οφείλουν να θυμούνται ότι το ολυμπιακό πνεύμα εκπορεύθηκε από αυτόν εδώ τον τόπο. Αλλά το ίδιο και η Δημοκρατία. Διότι και τούτο ορίζει η παράγραφος 5 με την τελευταία φράση της. Την οποία συχνότατα οι «ομοσπονδιάρχες» καταστρατηγούν. Ποικιλοτρόπως… Οπότε, ποιος θα εξασφαλίσει την εφαρμογή της;