Εχει δίκιο ο Νίκος Παππάς. Ενας – δυο φανατικοί μπορούν πια πολύ εύκολα να στήσουν ένα πολιτικό γεγονός. Μπορούν διά του κινητού τους να σκηνοθετήσουν επεισόδιο ακόμη και σε ζωντανή σύνδεση. Πρόκειται για ασύμμετρες επικοινωνιακές δυνατότητες που δεν επιστρατεύτηκαν για πρώτη φορά στην επίσκεψη του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής στο Κιλκίς. Είχαν αναδυθεί και επιβληθεί ήδη από την εποχή του αντιμνημονιακού ακτιβισμού – από τότε που οι διμοιρίες της αγανάκτησης ελλόχευαν για «μνημονιακούς» υπουργούς ακόμη και στις ταβέρνες.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, κάποιος συνωμοτικός «κύκλος» για να «μεγαλοποιήσει» τις διαμαρτυρίες – όπως φαντάζεται ο Παππάς. Οι νέοι δίαυλοι της ψηφιακής δημόσιας σφαίρας αρκούν για τη δραστική «μεγαλοποίηση». Μένοντας στην ενέδρα που του έστησαν οι διαμαρτυρόμενοι για τις Πρέσπες, ο υπουργός προσπερνά το όντως πολιτικό γεγονός. Είδε τους δέκα που φώναζαν απ’ έξω, αλλά έκλεισε τα μάτια στους δέκα που περίμεναν μέσα διεσπαρμένοι για να τον ακούσουν.
Είναι μια εικόνα που επαναλαμβάνεται χωρίς εξαίρεση όποτε κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης εμφανίζεται βορείως του Πλαταμώνα. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο οι λίγοι που διαμαρτύρονται στο πεζοδρόμιο. Αυτοί θα μπορούσαν να αποδοθούν στη μακεδονική έξαρση της στιγμής, ακόμη και να ενταχθούν καταχρηστικώς στο συριζαϊκό αφήγημα ως δικαιολόγηση του «ακροδεξιού» κινδύνου.
Το πραγματικό πρόβλημα για το κυβερνών κόμμα αντανακλάται στο σχεδόν ανύπαρκτο ακροατήριο. Σε μια πόλη άνω των 20.000 κατοίκων δεν βρέθηκαν ούτε 100 κομματικοί για να συμπληρώσουν το φόντο μιας προεκλογικής εκδήλωσης.
Η ρουτίνα αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει κάτι που έλεγαν εδώ και καιρό οι βετεράνοι του ΠΑΣΟΚ – και αντιμετωπίζονταν συγκαταβατικά, σαν όμηροι πολιτικής νοσταλγίας: Ο ΣΥΡΙΖΑ, έλεγαν, δεν μπορεί να συγκριθεί με το ΠΑΣΟΚ, γιατί το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τώρα, εξακολουθεί να έχει γείωση και δικτύωση – τοπικές οργανώσεις παντού.
Αντιθέτως, το κόμμα που φιλοδοξεί να απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ μέχρι εξαφανίσεως, δεν μπορούσε να βρει τοπικά στελέχη για να συγκροτήσει τα ψηφοδέλτιά του στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Απόδειξη, ότι κατέληξε, σε πολλές περιπτώσεις, να προσεταιρισθεί υποψηφίους προερχομένους από το ΠΑΣΟΚ.
Ο Παππάς και οι υπόλοιποι του ΣΥΡΙΖΑ διαβάζουν τα αλυσιδωτά «Κιλκίς» ως συμπτώματα τοπικά –βορειοελλαδικά– και εφήμερα. Πυκνώνουν, όμως, οι ενδείξεις ότι το εφήμερο σύμπτωμα είναι οι ίδιοι. Οτι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προϊόν μιας πολιτικής μόδας που δεν πρόλαβε να βγάλει ρίζες. Οτι –βάσιμα, σύμφωνα με τα γκάλοπ– ελπίζει να εξασφαλίσει τη διάρκειά του όχι ως κόμμα, αλλά ως σύστημα εξουσίας. Ως σύστημα διευθετήσεων στην κορυφή και πελατειακής αποκατάστασης στη βάση: Ακριβώς ό,τι εκόμισε το είδος Παππά.