Τα μυστικά της οδού Χριστοκοπίδου στου Ψυρρή

Τα μυστικά της οδού Χριστοκοπίδου στου Ψυρρή

2' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν βρεθείς στην ενδοχώρα του Ψυρρή, όταν αφήσεις πίσω την Ερμού και την Αγίων Ασωμάτων, υπάρχουν στιγμές, ιδίως αν η ώρα είναι πρωινή, που νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν τόπο μικρό, σε έναν τόπο ήσυχο και απάνεμο. Σαν μικρές αστικές αγκαλιές, το ένα στενό οδηγεί στο άλλο. Αφήνεις τη Λεπενιώτου, στρίβεις δεξιά στην Ηβης και εκεί κοντοστέκεσαι ένα λεπτό να υψώσεις το βλέμμα όταν φτάσεις στον αριθμό 13. Θα δεις ένα μικρό κομψοτέχνημα, ερειπωμένο και αυτό, όπως τόσα άλλα, με αγριόχορτα στα κεραμίδια και με δύο μπαλκονάκια, σαν δίδυμα. Προχωρείς την Ηβης και στρίβεις αριστερά στη Ναυάρχου Αποστόλου ή, αν προτιμάς, περπατάς ώς το τέρμα και στρίβεις στην πολύ στενή οδό Αυλητών. Αυτή θα σε οδηγήσει στην οδό Χριστοκοπίδου, που είναι ο προορισμός.

Εχεις φτάσει σε ένα φιλήσυχο δρόμο, πεζοδρομημένο, με κτίρια ανάκατα, άλλα χαμηλά, άλλα ψηλά, με χάσματα από κατεδαφίσεις, με εργασίες σε πρόοδο, με καφενεία και λιγοστούς διαβάτες. Υπάρχουν κάποια σπίτια στον δρόμο αυτό που τα αναζητώ. Στον αριθμό 5, η στάση επιβάλλεται. Ενα δίπατο παλιό σπίτι, από εκείνα που σκέφτεσαι ότι θα υπήρχαν και στα χρόνια του Οθωνα, με τα γερμανικά γαλανά του παντζούρια, με τη γιρλάντα για σιδεριά στο μπαλκόνι να απλώνει έλικες και να φτιάχνει δίνες σαν κληματαριά.

Βρίσκεται απέναντι σε μία από τις πιο όμορφες παλιές εκκλησίες της Αθήνας, τον ναό της Γεννήσεως του Χριστού, χτισμένο γύρω στο 1860 με πελεκητή πέτρα από τον Πειραιά. Εδώ ερχόταν και ο Παπαδιαμάντης. Ολόγυρα απλώνονται τα όμορφα παρτέρια που έχει φυτέψει ο ίδιος ο πατήρ Θεοδόσιος, δικό του και το ψηφιδωτό πτηνό στο προαύλιο, δική του και η τοιχογραφία στο παρακείμενο καφενείο, να δείχνει τον ναό, τα σπίτια του δρόμου και έναν τύπο του Ψυρρή. Υπάρχει μια ευφρόσυνη γαλήνη. Πίσω ακριβώς είναι η οδός Αισώπου, στην καρδιά της παλιάς εβραϊκής συνοικίας, και νιώθει κανείς πώς ήταν η ζωή στου Ψυρρή. Αλλά και τώρα, τις ήσυχες ώρες της μέρας υπάρχει ηρεμία. Ενα φως έδινε εσωτερική λάμψη στα παλιά σπίτια του δρόμου και με την αύρα του ναού, γεμάτου με ξεχωριστές ναζαρηνές αγιογραφίες, υπήρχε μέθεξη. Πόσο λίγα πράγματα χρειάζεται ο άνθρωπος για να έχει φτερά στα πόδια. Η οδός Χριστοκοπίδου αλλάζει αυτήν την εποχή. Δίπλα στην εκκλησία, ένα από εκείνα τα απρόσωπα μεταπολεμικά κτίρια του Ψυρρή θα γίνει ξενοδοχείο, και ο ναός είναι ήδη ζωσμένος με σκαλωσιές. Η αποκατάστασή του επείγει. Πιο κάτω, σε ένα μικρό σπιτάκι, προς την Αυλητών, επικρατεί ο πυρετός του εργοταξίου. Εργάτες, σφυριές, πήγαιν’ έλα. Οταν χτίστηκε θα είχε αυτή τη μικρή αυλή όπου θα έβγαιναν τα δωμάτια και μια σκάλα ανέβαζε στο ταρατσάκι. Τώρα θα γίνει και αυτό ένα μικρό κατάλυμα με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αλλά, να που η πόρτα του μικρού αυτού εργοταξίου ανοίγει και με τον άριστο συνοδό μου ανεβαίνω στη μικρή ταράτσα. Η άνοδος σε αυτόν τον «εξώστη» της Χριστοκοπίδου είχε τη σημασία της. Σαν ένα άτυπο «μπελβεντέρε», η τσιμεντένια ταρατσούλα μάς χάριζε απρόσκοπτη θέα στο απέναντι σπίτι. Το είχα προσέξει ερχόμενος. Ηταν ένα από εκείνα τα μικροσκοπικά σπιτάκια του 1900, με νεοκλασική πρόσοψη, φτωχικό μα ευγενές και προ πάντων έντιμο. Σήμερα, είναι σαραβαλιασμένο, αλλά από την ταράτσα απέναντι μπορούσα να δω το βάθος της αυλής του και τα δωμάτια που έβγαζαν άλλοτε σε αυτήν. Ηταν μια σπάνια και ατόφια εικόνα της λαϊκής Αθήνας, που τη βρήκα, μαζί με τόσα ακόμη, στη μικρή και τόσο γοητευτική οδό Χριστοκοπίδου.

Εκανα έναν ακόμη περίπατο γύρω από την εκκλησία που σχεδόν αγγίζει τα σπίτια και προσπάθησα να κρατήσω τη στιγμή ως ένα αθηναϊκό βίωμα. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή