Το όνομα Τσίπρας, αν δεν κάνω λάθος, τονίζεται στη λήγουσα μόνον στη γαλλική και σε καμία άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα. Σε αυτήν την ασήμαντη κατά τα άλλα διαφορά του τονισμού ενδεχομένως να οφείλεται και η ιδιαιτερότητα του πορτρέτου που φιλοτέχνησε για να τιμήσει τον Eλληνα πρωθυπουργό ο νεο-φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Αλλο Τσίπρας, κι άλλο Τσιπράς. 71 ετών, διάγων εν ολίγοις την ωριμότητά του, ήρθε στην Αθήνα για να μας εξηγήσει ότι ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης με μέλλον στο μέλλον της Ευρώπης. Εδωσε, λέει, ένα μάθημα σοφίας αποφεύγοντας το Grexit. Θα μπορούσε να συμπληρώσει πως δημιούργησε ο ίδιος το πρόβλημα που μετά κλήθηκε να λύσει, όμως επειδή αυτό παραπέμπει σε τσαρλατάνο και όχι σε σοφό το απέφυγε τεχνηέντως. Του αναγνωρίζει «παρρησία», τη «δύναμη της αλήθειας» και πολλές άλλες αρετές, τις οποίες εμείς οι ιθαγενείς ζούμε στο πετσί μας. Τους οποίους, όμως, ως ιθαγενείς δεν παρέλειψε να κολακεύσει παραθέτοντας δημοφιλή στερεότυπα, όπως ότι έχουμε στο DNA μας τη διαμάχη του Σωκράτη με τους σοφιστές, πως σήμερα είμαστε όλοι Αθηναίοι του 5ου αιώνα π.Χ. και βέβαια πως το πλοίο μας πλησιάζει στην Ιθάκη. Γάλλος φιλόσοφος είναι ο άνθρωπος και μιλάει στην Ελλάδα, είναι δυνατόν να ξεχάσει την Ιθάκη; Ξέχασα το ουσιώδες. Ο Τσίπρας ξεκίνησε ως μέλος της άγριας πανίδας την καριέρα του και στην πορεία εξημερώθηκε. Είναι σοφός. Δεν έμαθε μόνον αγγλικά. Εμαθε και Ευρώπη.
Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί είναι παιδί μιας γαλλικής διανόησης η οποία, όταν συνειδητοποίησε ότι απ’ τις πολλές ανατροπές δεν της έμενε τίποτε να ανατρέψει, βαρέθηκε τον εαυτό της. Εύπορος και εμφανίσιμος, περιέφερε την ανία του στις Βερσαλλίες της Δημοκρατίας των Γραμμάτων – η βασιλεία πέθανε, όμως το πνεύμα της αυλής εκδικείται ακόμη και σήμερα. Κατέβηκε στις ευρωεκλογές με ένα κόμμα για τη Βοσνία, ατυχήσας παρότρυνε τον Σαρκοζί να ανατρέψει τον Καντάφι. Ο «Τσιπράς» είναι το πιο πρόσφατο γκάτζετ στη συλλογή του. Μπορεί να μη διακρίνεται για τον πλούτο των ιδεών του, αυτές όμως που διαθέτει ξέρει να τις αξιοποιεί. Γνωρίζει πολύ καλά την αμηχανία των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ και ξέρει ότι, στο περιβάλλον τους, ο Τσιπράς αντιμετωπίζεται αν όχι με θαυμασμό, τουλάχιστον με συμπάθεια και ενδιαφέρον. Αριστερός, άρα πολιτικώς ορθώς, ξεκίνησε παίζοντας το πουλάρι της ανυποταξίας και έφθασε να μιμείται τις χειρονομίες της ευρωπαϊκής νομιμοφροσύνης. Τι συνέπειες είχε αυτό για τη ρημαγμένη χώρα του ελάχιστα ενδιαφέρει. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το γκάτζετ.
Το γκάτζετ Τσιπράς δεν εντυπωσιάζει μόνον τον νεο-φιλόσοφο. Εντυπωσιάζει και μέρος των ευρωπαϊκών ελίτ που ψάχνουν να βρουν τρόπους για να διασκεδάσουν την πολιτική τους ανία ή την πολιτική τους πενία.