Ενα από τα διασημότερα και πιο τρομακτικά έργα του Στίβεν Κινγκ μεταφέρεται αυτή την εβδομάδα στη μεγάλη οθόνη, σε ένα καλοφτιαγμένο φιλμ, που κάνει τα περισσότερα πράγματα σωστά δίχως να εντυπωσιάζει. Οι σεναριογράφοι Ματ Γκρίνμπεργκ και Τζεφ Μπιούλερ προχωρούν σε κάποιες παρεμβάσεις στην αφήγηση, πετυχαίνοντας άρτιο κινηματογραφικό αποτέλεσμα, ενώ από την άλλη δεν λένε εύκολα όχι και στον πειρασμό των κλισέ του είδους.
Ο υπερφορτωμένος από τη δουλειά του γιατρού στην πόλη Λιούις (Τζέισον Κλαρκ) αποφασίζει να μετακομίσει, μαζί με την οικογένειά του, σε κάποια εξοχική πολίχνη. Σύντομα ωστόσο εκείνος, η σύζυγός του Ρέιτσελ και τα δύο μικρά τους παιδιά θα ανακαλύψουν πως στο διπλανό δάσος υπάρχει ένα νεκροταφείο ζώων, το οποίο φέρνει μαζί του κάποιες μυστηριώδεις ιστορίες. Ο παράξενος ηλικιωμένος γείτονάς τους (Τζον Λίθγκοου) φαίνεται να γνωρίζει περισσότερα, ενώ η κόρη του Λιούις δένεται μαζί του.
Οι παραδοσιακοί κώδικες του τρόμου βρίσκονται σχεδόν όλοι εδώ, για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία θα τοποθετηθεί η ιστορία: ο στενός επαρχιακός κύκλος, το μεγάλο παλιό σπίτι, το δάσος, ο γειτονικός δρόμος στον οποίο περνούν συνεχώς πελώριες νταλίκες, σαν θηρία της Αποκάλυψης. Και φυσικά αυτό το ιδιαίτερο νεκροταφείο, που κρύβει πίσω του μια σκοτεινή ιστορία, δεμένη με τη γη και τους περασμένους ιθαγενείς κατοίκους της. Ολο αυτό το καλτ σκηνικό αρκεί για να σε αναστατώσει πριν ακόμη ξεκινήσει ο πραγματικός τρόμος.
Το πένθος
Το πραγματικό νόημα της ιστορίας του Κινγκ, ωστόσο, με το οποίο ασχολείται και η ταινία, είναι αυτό που εν μέρει επισημαίνει και ο εκ των σκηνοθετών Ντένις Γουίντμαϊερ, σε αντίστιξη με τα όσα υπερφυσικά εξελίσσονται: «Αυτό είναι χαρακτηριστικό της γραφής του Κινγκ. Είναι σίγουρα τρομακτικό, αλλά εάν αφαιρέσεις τον τρόμο από την ιστορία, μένει ένα ατόφιο ανθρώπινο δράμα. Από όλα τα βιβλία του αυτό είναι που ασχολείται με το πιο ανθρώπινο συναίσθημα, το πένθος».
Αυτός ακριβώς ο περί θανάτου στοχασμός αποτελεί πράγματι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας. Οχι μόνο στο επίπεδο του πένθους που αναφέρει ο Αμερικανός σκηνοθέτης, αλλά γενικότερα της αποδοχής του τέλους της ζωής, ιδίως στην περίπτωση που αυτό έρχεται αναπάντεχα και συντρίβει με το βάρος του τον άνθρωπο που μένει πίσω.
Με αυτό το δεδομένο, είναι κρίμα που η ταινία διατρέχει κάπως επιφανειακά τα συγκεκριμένα θέματα –τα θίγει αλλά δεν τα ακολουθεί πραγματικά–, προτιμώντας να ποντάρει στον δοκιμασμένο δρόμο που θα κόψει περισσότερα εισιτήρια στις αίθουσες. Τουλάχιστον καταφέρνει (ή επιλέγει) να ακολουθήσει μια οικονομική αφήγηση, λογικής διάρκειας, δίχως τις υπερβολές και τις πολλές αχρείαστες σκηνές που βλέπουμε συχνά σε άλλες παραγωγές του είδους.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στον «Δρόμο του κεραυνού», ο Τζιμ Κάμινγκς κάνει σκηνοθετικό ντεμπούτο στις μεγάλου μήκους ταινίες, γράφοντας το σενάριο και ταυτόχρονα πρωταγωνιστώντας. Ηρωάς του είναι ένας συνονόματος αστυνομικός, ο οποίος βλέπει τη ζωή του να καταρρέει μετά το διαζύγιο με τη γυναίκα του και τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας του. Ο ψυχολογικός κατήφορος θα ακολουθήσει, με τον Τζιμ να πρέπει να ανασυγκροτηθεί για χάρη της κόρης του. Τα χιουμοριστικά στοιχεία και ο αντισυμβατικός κεντρικός χαρακτήρας ελαφραίνουν το δράμα, χαρίζοντας σπάνια φρεσκάδα στην ανεξάρτητη παραγωγή. Ο Κάμινγκς φέρνει τον τριπλό του ρόλο παλικαρίσια εις πέρας.
– Στο «Shazam!» η DC μας φέρνει έναν ακόμα από τους δικούς της υπερήρωες, δίνοντας τον βασικό ρόλο στον κωμικό Ζάκαρι Λίβαϊ. Αυτός υποδύεται το κομίστικο alter ego του Μπίλι, ενός εφήβου που αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις και αγωνίζεται να σώσει τον κόσμο (τι άλλο;) από έναν σατανικό μάγο (Μαρκ Στρονγκ).
– Στο «Θέλημα Θεού» ο Φρανσουά Οζόν κερδίζει την Αργυρή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου, με την αναπαράσταση της αληθινής ιστορίας ενός θρησκευτικού σεξουαλικού σκανδάλου. Τρεις άνδρες ενώνουν τις δυνάμεις τους όταν μαθαίνουν πως ο ιερέας που τους κακοποίησε ως προσκόπους, εργάζεται ακόμα κοντά σε ανηλίκους. Ο αγώνας τους κόντρα σε πανίσχυρες δυνάμεις κράτους και Καθολικής Εκκλησίας καταγράφεται αναλυτικότατα και με ντοκιμαντερίστικο στυλ, σε ένα φιλμ ωστόσο υπερβολικά μεγάλης διάρκειας που δεν αποφεύγει τις παντός είδους φλυαρίες. Ο Σουάν Αρλό βραβεύθηκε για την ταινία με το Σεζάρ καλύτερου Γάλλου ηθοποιού.