Τα ρεκόρ απαιτούν θυσίες. Στον αθλητισμό λ.χ. πρέπει να ασκητέψεις. Να ξεχάσεις τις παρέες σου, να αντισταθείς στις λιχουδιές που λιμπίζεσαι, να αναβάλεις τη ζωή σου για τότε που θα σε αποκαλούν βετεράνο. Κι αν οι αντιστάσεις σου δεν είναι πολλές, θα θυσιάσεις την ίδια σου την υγεία, καταπίνοντας τα χάπια που σου συστήνουν –«για τη δόξα της πατρίδας»– όσοι έχουν κάτι να κερδίσουν από τα ρεκόρ σου: φήμη, χρήματα, πολιτική άνοδο.
Οι θυσίες είναι αναγκαίες και για να ικανοποιηθεί το νέο εθνικό μας πάθος, τα ρεκόρ στον τουρισμό. Μετράμε και ξαναμετράμε με αγωνία τα εκατομμύρια κάθε χρόνο, τόσοι από τη Γερμανία με το πειθαρχημένο ξόδεμά τους, τόσοι απλοχέρηδες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσοι Βέλγοι και Γάλλοι, με δικά τους σπίτια πια, από τη Μάνη έως το Πήλιο, χωριά ολόκληρα. Α, ναι, κάτι πρέπει να κάνουμε με τη Ρωσία, μη μας τους πάρει η Τουρκία τους ξανθούς αδελφούς, να ποντάρουμε στα Μετέωρα και στ’ άλλα μοναστήρια. Οι Ιταλοί; Καλοί, ούνα φάτσα, μα δεν αφήνουν πολλά, έρχονται φορτωμένοι ακόμα και με τα μακαρόνια τους. Τέτοιες οι σκέψεις μας. Οι φανερές. Γιατί οι άρρητες είναι δηλητηριώδεις – και για εμάς τους ίδιους. Για την Αίγυπτο, ας πούμε, δυνητικό αντίπαλο, δεόμεθα σιωπηρώς υπέρ των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρότι χριστιανοί εμείς. Κακά τα ψέματα.
Και απλά τα ερωτήματα: Είναι αναγκαία τα τουριστικά ρεκόρ; Αντέχουμε όντως την ετήσια κατάρριψή τους, που την πανηγυρίζουμε, πεπεισμένοι ότι είναι η μοναδική εκδοχή «ανάπτυξης» που μας ταιριάζει; Ή μήπως την πληρώνουμε ακριβά, με μια φθορά ποικιλόμορφη, που δεν πλήττει μόνο ό,τι φαίνεται –τις παραλίες και τα ποτάμια– αλλά και κάτι βαθύτερο, την ίδια μας τη νοοτροπία; Αν πιστεύουμε πως η Σαντορίνη παραμένει Σαντορίνη και η Μύκονος Μύκονος, τότε ναι, τα αντέχουμε τα ρεκόρ. Και πρέπει να διευκολύνουμε την κατάρριψή τους. Πώς; Με οικοφθόρα «νομοσχέδια περί αιγιαλού», όπως το συζητούμενο στη Βουλή, που συνεχίζει την ωραία μακρά παράδοση της νομιμοποίησης αυθαιρέτων, οικοδομημένων ακόμα και πάνω στην άμμο.
Το δόγμα του τουρισμού δεν είναι περίπλοκο: «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Οπου πελάτης ο μαζικός τουρίστας αφενός, που θέλει ξεκούραστες «γραφικότητες», δηλαδή ξενοδοχεία πάνω στο χειμέριο κύμα, ο επιχειρηματίας αφετέρου, που απαιτεί να συγχωρείται κάθε ανομία του, γιατί πώς αλλιώς θα προσφέρει ξεκούραστες «γραφικότητες», για να πάει μπροστά ο τόπος; Ποιο είναι το μόνο αναγκαίο «ρεκόρ»; Η κατάρριψη του τουριστικού δόγματος.