Τα Εξάρχεια είναι κάτι σαν το ακαδημαϊκό άσυλο: ένας από τους μύθους της Μεταπολίτευσης που σάπισαν στον χρόνο. Υποτίθεται ότι εκεί στην πλατεία και στους πέριξ δρόμους υπάρχει ένας χώρος ελευθερίας, ο οποίος δεν πρέπει να περιορίζεται από την παρουσία της αστυνομίας. Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι ακόμη και η θέα ενός αστυνομικού προκαλεί γλωσσοδέτη στους επαναστάτες και δεν μπορούν να αναπτύξουν τα ελευθεριακά επιχειρήματά τους.
Ελευθερία όμως στα Εξάρχεια υπάρχει πλέον μόνο για τους εμπόρους ναρκωτικών, για τους μπάχαλους και τους τραμπούκους. Δεν υπάρχει για τους περαστικούς αν (όπως γράφαμε προχθές) φορούν άσπρο κράνος, μοιάζουν με «μπάτσο», άνδρα του λιμενικού, δημοσιογράφο ή «δεν ξέρω ποιον!». Δεν υπάρχει καν για τους κατοίκους, οι οποίοι ζουν σαν υποτελείς των συμμοριών και δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν για όσα βιώνουν. Επιχείρησαν προχθές (11.4.2019) να πουν κάτι για το μαρτύριο που ζουν και τα μαυροφορεμένα τάγματα εφόδου διέλυσαν τη συγκέντρωσή τους. Να σημειώσουμε ότι η συγκέντρωση έγινε –μετά τη «συμβουλή» της αστυνομίας– στα σύνορα του ανεξάρτητου φέουδου, στη γωνία της οδού Θεμιστοκλέους και Ακαδημίας. Οι διαμαρτυρόμενοι συνειδητοποίησαν πως εκτός από την ησυχία τους, εκτός από την ασφάλεια δικαίου, δεν έχουν καν την ελευθερία να μιλήσουν γι’ αυτό. Οι ιθαγενείς αποικιοκρατούμενων χωρών είχαν περισσότερα δικαιώματα από τους κατοίκους των Εξαρχείων.
Το κράτος έχει υποχρέωση να πατάξει τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή. Οσο κι αν φανεί παράδοξο αυτό περιμένουν και διάφοροι δήθεν εγγράμματοι του «κινήματος». Προσδοκούν σε ένα νέο 2008, στην «όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων», όπως λένε, για να έρθει η «επανάσταση». Επιζητούν κάποια αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων για να δείξουν το «άγριο πρόσωπο της καταστολής». Ποντάρουν στην επικοινωνιακή τους υπεροχή που δημιουργεί συμπάθεια των μεσαίων στρωμάτων προς τα «παιδιά» που –τι έκαναν;– «έπιναν μπίρες» και μετά τις πετούσαν με τη μορφή μολότοφ στους αστυνομικούς για να ξεσκάσουν. Ξεχνούν οι ανόητοι ότι δεν ζούμε στο 2008, τότε που όλοι νόμιζαν ότι υπάρχει «λεφτόδενδρο» του κράτους, και πανηγύριζαν που η νέα γενιά «σηκώθηκε από τον καναπέ» για να καίει κτίρια, τα οποία (όπως πίστευαν) πλήρωνε κάποιος άλλος.
Υπάρχει τεράστια κόπωση στο κοινωνικό σώμα, και η ανομία το στρέφει όλο και πιο Ακροδεξιά. Αν δεν δοθεί σήμερα δημοκρατική απάντηση στις συμμορίες των Εξαρχείων, αν δηλαδή δεν παταχθεί η ανομία με δημοκρατικό τρόπο, όλο και περισσότεροι θα γλυκοκοιτάζουν όσους υπόσχονται ότι θα την πατάξουν με τις δικές τους συμμορίες.