Απόγευμα Κυριακής στο φανάρι της Πεντέλης, μπροστά από ένα φυτώριο, μια ανάσα από κάτι ορτανσίες. Θα μπορούσε να ’ναι Δευτέρα, σε κάποιο άλλο φανάρι, πλάι σε έναν σκουπιδοτενεκέ· πάντως, αν κάποιος θέλει να μάθει πότε και πού ακριβώς εμφανίστηκε στην οθόνη μου το συγκεκριμένο ποστ, αυτές ήταν οι συντεταγμένες. Το κειμενάκι δεν είχε κάτι το τόσο ξεχωριστό. Ηταν ένα από τον σωρό. Από αυτά που γράφονται με δήθεν θυμωμένο αυθορμητισμό, αλλά έχουν υπολογισμένη σε βαθμό ml τη ροή της χολής.
Για πολλοστή φορά ένας φίλος-συγγραφέας καταφερόταν εναντίον δημοσιογράφου, ο οποίος σε άρθρο γνώμης δεν είχε εκφράσει τη γνώμη του φίλου-συγγραφέα αλλά… τη δική του. Είχε απομονώσει μια φράση από ένα εκτενές σημείωμα του συναδέλφου και με αυτή την αφορμή τον είχε στολίσει –τον δημοσιογράφο σε προσωπικό επίπεδο, όχι την άποψή του– με διάφορα κοσμητικά επίπεδα. Παράλληλα είχε αφήσει ανοικτή την κάνουλα των σχολίων για να στάξει ο κάθε πικραμένος φίλος σχολιαστής το δικό του μερτικό στην εμπάθεια, ό,τι είχε ευχαρίστηση. Γνώριζε πολύ καλά ο ευφυής συντάκτης του ποστ ότι ουδείς θα έμπαινε στον κόπο να αναζητήσει και να διαβάσει ολόκληρο το δημοσιογραφικό άρθρο ώστε να έχει ολοκληρωμένη εικόνα.
Εσβησα την οθόνη και γύρισα πάλι το βλέμμα στις ορτανσίες, αναλογιζόμενη γιατί το είχα τραβήξει από αυτές ευθύς εξαρχής. Τι πιο ωραίο περίμενα να βρω στην οθόνη του κινητού μου από τα μοβ λουλούδια τους; Αναψε το πράσινο, προχώρησα, σέρνοντας μαζί, μπλεγμένη, τη σκέψη ότι αποκλείεται όλο αυτό να κάνει πολύ καλό στην υγεία. Δεν έχει μελετηθεί επαρκώς το πώς επηρεάζει τον οργανισμό η συνεχής έκθεσή του σε τέτοιες μικρές στενοχώριες, αυτή η ανεπαίσθητη αλλά συνεχής υποδόρια έγχυση κακίας, μίσους και χολής από την αντλία ενός κινητού συνδεδεμένου στα social media.
Στο επόμενο φανάρι, μπήκα σε «μονόδρομο». Ανοιξα το κινητό για έναν και μόνο λόγο, να αφαιρέσω τον συγκεκριμένο φίλο από τις επαφές μου. Εχουμε περάσει πάρα πολλά, ιδίως τα τελευταία χρόνια, για να επιτρέπουμε κάποιοι να συνεχίζουν να καλλιεργούν συστηματικά και επί τούτω τον διχασμό της κοινωνίας. Ισως έφταιξαν οι ορτανσίες, αλλά είχα αποφασίσει να δίνω χώρο και χρόνο σε ανθρώπους με ικανότητα διαλόγου, με προτάσεις, διάθεση για σύνθεση και όχι σε όσους απλώς περιφέρουν τον θυμό τους. Ο κανόνας εφαρμόζεται από το Facebook μέχρι τις εκλογές.