Η στάση Μεϊμαράκη στη Βουλή το 2015

Η στάση Μεϊμαράκη στη Βουλή το 2015

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συχνά στον δημόσιο διάλογο ζούμε έναν παραλογισμό. Από τη μια παραπονούμαστε για το γεγονός ότι στα τηλεοπτικά παράθυρα βλέπουμε κοκορομαχίες και την ίδια ώρα συμπεριφερόμαστε με τρόπο που ουσιαστικά επικροτεί τη σύγκρουση για τη σύγκρουση, τις κομματικές παρωπίδες, τη μονοδιάστατη απολυτότητα, τις κραυγές.

Ετσι, σπανίζουν οι συζητήσεις ουσίας και ποιότητας, και δύσκολα μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος για την αντιμετώπιση τόσων προβλημάτων και παθογενειών, που απαιτούν διακομματικές και μακρόπνοες λύσεις.

Δεν είναι δυνατόν όχι μόνο να μην επικροτούμε όσους τολμούν με τις δράσεις και τις δηλώσεις τους να κάνουν την ιδέα της συναίνεσης πράξη, έστω και σε μικρό βαθμό, αλλά αντίθετα να τους αμφισβητούμε, να τους επικρίνουμε, ενίοτε να τους γελοιοποιούμε.

Ισως όμηρος μιας ωραιοποίησης που δημιουργεί η ματιά τού επί δεκαετίες Ελληνα του εξωτερικού, είμαι της άποψης ότι σωστοί, ικανοί και ηθικοί υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις, και σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα δεν έχουμε την πολυτέλεια της ασυνεννοησίας και της συνεχούς διαίρεσης, μιας μόνιμης κόντρας για όλα.

Ο Αλέξης Τσίπρας καθύβριζε τον Αντώνη Σαμαρά και τους υπουργούς του ως μερκελιστές. Οταν έχασε τις εκλογές, ο κ. Σαμαράς δεν παρέδωσε στον αντίπαλό του. Είναι πολλά τα παραδείγματα, όχι φυσικά ίδιας βαρύτητας. Ωστόσο, όλες αυτές οι πρακτικές διχάζουν την κοινωνία, πλήττουν το πολιτικό σύστημα και, τελικά, ζημιώνουν τη χώρα.

Γι’ αυτό, στις λίγες περιπτώσεις που ένας πολιτικός εκπέμπει μια αίσθηση συναίνεσης και επιδεικνύει πρόθεση συνεννόησης, οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε. Μία από αυτές ήταν η ομιλία και η όλη στάση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη δραματική συζήτηση που έλαβε χώρα στη Βουλή τον Αύγουστο του ’15.

Κατεβαίνοντας από το βήμα έδωσε το χέρι στον αντίπαλό του, ναι σε αυτόν που μέχρι πριν από λίγους μήνες κατηγορούσε τον ίδιο και την υπόλοιπη Νέα Δημοκρατία ως όργανα του Σόιμπλε, λέγοντάς του ουσιαστικά ότι σε λίγες ώρες θα πήγαινε τις Βρυξέλλες να διαπραγματευτεί για όλους τους Ελληνες και υπό αυτή την έννοια στην προσπάθειά του αυτή θα είχε τη στήριξη όλων.

Είναι αφέλεια, κουτοπονηριά ή καλώς νοούμενος πατριωτισμός; Ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία και κρίνεται. Για μένα ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου. Μια από τις σπάνιες στιγμές που ένας πολιτικός, δείχνοντας έμπρακτα την υπευθυνότητα του ιδίου αλλά και της ιστορικής παράταξης της οποίας ηγείτο, ήρθη στο ύψος των περιστάσεων.

Επηρεασμένος από τη μακρά διαβίωση στο εξωτερικό και έχοντας στον νου το όραμα για μια σύγχρονη Ελλάδα της καινοτομίας, ο κ. Μεϊμαράκης δεν θα ήταν η επιλογή μου στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. που ακολούθησαν. Ομως, η στάση του εκείνη, σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές για τη χώρα, ήταν πατριωτική.

Μήπως είναι καλό για τη χώρα να κινηθούμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, αντί του επικίνδυνου διχασμού και των συνεχών ύβρεων και αλληλοκατηγοριών περί κακομαθημένων κλεφτών, εθνικών μειοδοτών και επικίνδυνων ψευτών;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή