Από τη θλίψη έως το κιτς

1' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τη Δευτέρα το βράδυ παρακολουθούσαμε όλοι σοκαρισμένοι τη Νοτρ Νταμ να καίγεται. Μάθαμε ακριβώς πότε χτίστηκε ο γοτθικός ναός, γιατί απλώθηκε με τόση ταχύτητα η πυρκαγιά, καθιστώντας δύσκολη την κατάσβεση, πόσα δέντρα χρειάστηκαν για την κατασκευή της οροφής που κατέρρευσε, πόσα χρόνια θα μείνει κλειστός για το κοινό. Εξοργιστήκαμε με το τουίτ του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνηθίζει άλλωστε να επιδεικνύει έλλειψη ενσυναίσθησης. Διαβάσαμε πώς ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη συγκίνηση, να ενώσει τον γαλλικό λαό, προσφέροντας την ελπίδα της ανοικοδόμησης. Ανακουφιστήκαμε που είδαμε τους Παριζιάνους να στοιχίζονται γύρω από το σύμβολο της πόλης τους και τους μεγιστάνες να προσφέρουν εκατομμύρια. Ανατρέξαμε στην «Παναγία των Παρισίων» του Βίκτωρος Ουγκώ, που ξαναέγινε μπεστ σέλερ. Θυμηθήκαμε σε ποιες ταινίες, έργα τέχνης, βιβλία δεσπόζει η εμβληματική εκκλησία, που έχει επανειλημμένα εμπνεύσει την ποπ κουλτούρα. Κάναμε viral το #notredame, το οποίο χρησιμοποιήθηκε 2,5 εκ. φορές μόνο στο Ινσταγκραμ. Θυμηθήκαμε πότε βρεθήκαμε στην ουρά για να μπούμε στο εσωτερικό της και πολλοί ποστάραμε τις φωτογραφίες από την τελευταία επίσκεψη. «Πω, πω, πριν από δύο εβδομάδες ήμουν εκεί», ήταν η λεζάντα που επανερχόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και μετά;

Μετά ήρθε ο κορεσμός. Η ακατάσχετη αναπαραγωγή, η ταύτιση και το μελόδραμα στα σόσιαλ μίντια μετέτρεψαν την ανυπόκριτη συγκίνηση σε κιτς. Μέσα σε τρία 24ωρα. Σε σημείο που οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» μπέρδεψαν τη Νοτρ Νταμ με τον καθεδρικό ναό της Κολωνίας, γοτθικοί και οι δύο γαρ. Μόνο που ο δεύτερος «χαίρει άκρας υγείας», όπως ειρωνικά σχολίαζαν οι Γερμανοί χρήστες. Αν το 2001 η εικόνα των Δίδυμων Πύργων να καταρρέουν χρειάστηκε χρόνια για να γίνει οικεία, να μην προκαλεί φρίκη και να μην μοιάζει απόκοσμη, η φλεγόμενη Παναγία των Παρισίων –λόγω σόσιαλ μίντια– αποτελεί ήδη αφομοιωμένο στιγμιότυπο. Ο χρόνος επιταχύνεται και αν κάποτε ο Τύπος και στη συνέχεια η τηλεόραση συμφιλίωναν αργά και σταδιακά το κοινό με τα ιστορικά γεγονότα, τώρα αυτή η διαδικασία συντελείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ετσι το τραύμα διαρκεί ελάχιστα, θεραπεύεται γρήγορα, γίνεται μπανάλ και ξεχνιέται. Μόνο οι Παριζιάνοι και οι ευκαιριακοί επισκέπτες μένουν να βολτάρουν στις όχθες του Σηκουάνα και να αναρωτιούνται πότε θα αποκατασταθεί ο ορίζοντας της πόλης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή