ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΤΗΣ
Συγκλίνοντες άνεμοι
εκδ. Στιγμή, σελ. 86
Φαινομενικά πεζολογική, αλλά στην ουσία της έντονα ποιητική η έκφραση των στίχων του Γιώργου Γώτη απορρέει από μιαν έντονη αίσθηση ζωής που συνδυάζεται με διανοητική λεπτότητα και βαθιά ευαισθησία. Η γοητεία των ποιημάτων του βρίσκεται στην ένταση που τους προσδίδει η διαρκής αλλά τελικά αναποφάσιστη διακύμανση του συναισθήματος ανάμεσα στην κατάφαση και στη ματαιότητα της ζωής και ενώ η προσπάθεια αντίστασης του ανθρώπου απέναντι σε δυνάμεις που τον υπερβαίνουν φαντάζει τραγική, εκείνος συνεχίζει να προχωρεί είτε «ερμηνεύοντας της μοίρας τα σημεία καταπώς το θέλει η ζωή και η διάθεση», είτε «τυφλωμένος από της πρόσκαιρης νίκης τη λάμψη» ρίχνεται με νέα ορμή «να κατατροπώσει εχθρούς που ο ίδιος ονόμασε». Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο υπαρξιακός προβληματισμός χρωματίζεται από μια ρεαλιστική διάθεση φωτίζοντας την πραγματικότητα με το φως της ενόρασης, όπως θα έλεγε ο Μποντλέρ.
Ιδιότυπη φωνή
Ο Γιώργος Γώτης γεννημένος στην Ανδραβίδα της Ηλείας το 1956, οδοντίατρος το επάγγελμα, αν και ολιγογράφος (επτά ποιητικές συλλογές από το 1991 μέχρι σήμερα), έχει κατορθώσει να διαμορφώσει τη δική του ιδιότυπη φωνή, λυρική, μελαγχολική και παράλληλα ρομαντική και στοχαστική. Τιμημένος με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών (2016) για το σύνολο του έργου του συνεχίζει να πορεύεται μοναχικά, δουλεύοντας επιμελώς τους στίχους του που χαρακτηρίζονται όχι μόνο από αντικειμενικότητα και υποβλητικότητα, αλλά κυρίως από ενάργεια γλυπτική, διαπλασμένη εμφανώς από την επιστημονική του διαμόρφωση (κι ας είναι ο μόνος από τους τέσσερις λογοτέχνες της ομάδας φοιτητών της Οδοντιατρικής –οι άλλοι είναι ο Παντελής Μπουκάλας, ο Νίκος Ξυδάκης και ο Γιώργος Κοροπούλης– που είχαν εκδώσει το περιοδικό «Σύμπτωμα», ο οποίος άσκησε το επάγγελμα).
Στην τελευταία του συλλογή «Συγκλίνοντες άνεμοι» απολύτως ευδιάκριτη είναι η εικονοπλασία. Με βασικά μοτίβα τη νύχτα, τη σελήνη, τη σκιά, το δειλινό και τη σιωπή ο ποιητής ζωγραφίζει τη ζωή με όλες τις πλάνες και τις ματαιωμένες προσδοκίες της. Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με την ανεξιχνίαστη αιωνιότητα και τη φθορά του χρόνου αφήνει τον κόσμο να παρελαύνει εντός του περιφέροντας τις πληγές του («…οι πληγές μας σκοτεινός κήπος / δάσος κατακτημένης ήττας», στο ποίημα «Αμλετ»), ενώ «Ο βασιλιάς της αγοράς» θαμπώνει με τα φανταχτερά πετράδια της καρδιάς του «όσους έχουν ανάγκη να θαμπωθούν».
Μυθικά πρόσωπα (Ελένη, Φιλοκτήτης, Απόλλωνας, Πρόσπερος, Λαοκόων, Αχιλλέας, Αφροδίτη) καθίστανται σύμβολα της ανθρώπινης ζωής, δίνοντας κάποτε στα ποιήματα την ειρωνική χροιά που τα φέρνει κοντά στην ποίηση του Καβάφη. Δεν είναι τυχαία η χρήση του ρομαντικού μοτίβου Ελένης – Σελήνης που γίνεται «ιαχή στα χείλη μυρίων ανδρών / μια εικόνα κρατημένη στη μνήμη, χαραγμένη / σε χρόνια προσμονής και απόγνωσης», παραπέμποντας προφανώς στην εικόνα της Ιλιάδας, όπου οι γέροντες της Τροίας βλέποντας την Ελένη ν’ ανεβαίνει σ’ έναν πύργο για να παρακολουθήσει τη μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο παραδέχονται ότι για μια τέτοια γυναίκα άξιζε να γίνει ο Τρωικός Πόλεμος.