Απόηχοι καταστροφών στην Ευρώπη

Απόηχοι καταστροφών στην Ευρώπη

1' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις 4 Νοεμβρίου 1966, ο ποταμός Αρνος στη Φλωρεντία υπερχείλισε προκαλώντας τεράστιες καταστροφές, τις μεγαλύτερες από το 1557. Η πλημμύρα της Φλωρεντίας πριν από 53 χρόνια είχε καταστρέψει έργα τέχνης, κειμήλια και σπάνια βιβλία και έμεινε στην Ιστορία ως καμπή. Οχι μόνο ως τραύμα αλλά και ως γεγονός που επιτάχυνε την τεχνολογία των αποκαταστάσεων, αλλά και της δικτύωσης των υποστηρικτών της κληρονομιάς της ανθρωπότητας.

Οι καταστροφές στη Φλωρεντία, που είχαν ευρεία κάλυψη και από τον ελληνικό Τύπο (πολυσέλιδο ήταν το αφιέρωμα στο περιοδικό «Εικόνες»), θα είχαν προκαλέσει σήμερα τεράστια κινητοποίηση μέσω των κοινωνικών δικτύων με παράλληλη διάχυση φωτογραφιών από προσωπικά ταξίδια στην Τοσκάνη. Το 1966, όμως, υπήρχε ακόμη η παντοκρατορία της έντυπης δημοσιογραφίας. Αν η πυρκαγιά στη Νοτρ Νταμ είχε συμβεί το 1960 ή το 1980 θα είχε σαφώς διαφορετική επίδραση στην κοινή γνώμη, ή έστω το θέμα θα είχε κρατηθεί σε ροή ελεγχόμενης ενημέρωσης. Οι καταστροφές στα κέντρα του δυτικού πολιτισμού συνιστούν από μόνες τους μέθοδο στάθμισης της εξέλιξης των κοινωνιών, μέσα από τη δυνατότητα, την επιθυμία ή την ταχύτητα αντίδρασης.

Η αποκατάσταση της Δρέσδης, της «Φλωρεντίας του Βορρά», μετά την ισοπέδωσή της από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς του 1945, ήταν πολυδάπανο και πολυσύνθετο έργο που διήρκεσε δεκαετίες, και είναι σαφές ότι αυτό που παραδίδεται από μια τόσο μεγάλη καταστροφή είναι μονάχα η εντύπωση ή η εικόνα του πρωτότυπου. Αντιστοίχως, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου το 1666, τον σεισμό της Λισσαβώνας το 1755, την καταστροφή της Βαρσοβίας από τους ναζί και την αναγέννησή της από τον πολωνικό λαό. Στην ιστορία των πόλεων υπάρχουν καμπές υποδοχής ενός νέου βλέμματος.

Η Παναγία των Παρισίων πέρασε στη λαϊκή φαντασία τον 19ο αιώνα, παρότι ήταν έμβλημα επί αιώνες. Ξαναγεννήθηκε με την ύλη του νέου ρόλου των πόλεων στις αρχές του 1800 και εντάχθηκε σε μια νέα αφήγηση για το Παρίσι που αναδυόταν, με νέους αστούς, νέα τεχνολογία και εντέλει, νέα ιερότητα. Στην ουσία, θρηνούμε το βλέμμα του 19ου αιώνα πάνω στον Μεσαίωνα, ένα βλέμμα οικείο, που γέννησε ο πολιτισμός της νεωτερικότητας, τον οποίον συνεχίζουμε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή