Ωρα στοχασμού μετά το σοκ

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η πυρκαγιά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Νοτρ Νταμ συγκλόνισε, όπως ήταν λογικό, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Η Παναγία των Παρισίων είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία της Ευρώπης, αποτέλεσε σύμβολο της ύστερης μεσαιωνικής χριστιανοσύνης, ενώ στη σύγχρονη εποχή αποτελεί ένα από τα πλέον επισκέψιμα τουριστικά αξιοθέατα στη Γαλλία. Το σοκ ήταν, βεβαίως, πολύ μεγαλύτερο για τους Παριζιάνους, που αισθάνθηκαν ως προσωπική την πληγή που επέφερε στην πόλη η καταστροφική πυρκαγιά. Οι μαρτυρίες τους, στα κοινωνικά δίκτυα, στα ΜΜΕ, οι συχνά βουβές εκφράσεις περιγράφουν πολύ γλαφυρά τη συναισθηματική κόπωση, το βάρος που δημιούργησε στην ψυχή των Παριζιάνων ακόμα ένα καταστροφικό γεγονός στην καρδιά της πόλης.

Σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής δημόσιας σφαίρας (όπως ήταν σχεδόν δεδομένο και αναμενόμενο) το γεγονός της πυρκαγιάς έγινε αντιληπτό ως άλλο ένα επεισόδιο ενός ακήρυκτου πολέμου αξιών ανάμεσα στη «χριστιανική ψυχή» της Ευρώπης και σε εκείνους που προσπαθούν να τη διαφθείρουν. Οπως, ενδεχομένως, ο δύσμοιρος Ζακ ντε Μολέ, ο μέγας μάγιστρος των Ναϊτών, που το 1314 κάηκε ζωντανός σε μια πυρά όχι μακριά από την Παναγία των Παρισίων, κατηγορούμενος ως αιρετικός. Αυτή η ενοχοποίηση κάποιου «άλλου», είτε ως διαδικασία υποσυνείδητης αποφυγής των ευθυνών είτε ως ενσυνείδητη προσπάθεια δημιουργίας ενόχων, είναι, αν μη τι άλλο, πρακτική που τα τελευταία χρόνια έχει αξιοποιηθεί από πολλές πολιτικές δυνάμεις, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Οι ίδιοι οι Γάλλοι, βέβαια, με τη στάση που τήρησαν σε όλα τα επίπεδα, εξόρκισαν αυτού του είδους τη συνωμοσιολογική διάχυση.

Στην Ελλάδα, πολλοί επιμένουν σε μια ιδεοληπτική ερμηνεία των συμβόλων. Αρνούνται να αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται για ιερά κειμήλια, αλλά για ζωντανή παρακαταθήκη. Η επίθεση στην Ευρώπη, στον «λευκό άνθρωπο», στην «καθαρότητα» του ιουδαιοχριστιανικού υπεδάφους επί του οποίου έχει «ανεγερθεί» και η Νοτρ Νταμ θύμισε, έστω και πλαγίως, την καρδιά της συζήτησης που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια: αν, δηλαδή, η Ευρώπη θα πρέπει να εξακολουθήσει να επιζητεί την ώσμωση με τις τάσεις που παράγονται στον υπόλοιπο κόσμο και να αναπτύσσεται προς μια ανοικτή, φιλελεύθερη κατεύθυνση. Ή αν θα πρέπει να υποχωρήσει στη μεμψιμοιρία και στον πτωχοπροδρομισμό, όπως εκφράζονται σε κάθε χώρα ξεχωριστά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή