Μπορεί να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη όταν δεν λειτουργούν οι τουαλέτες της; Δεν είναι πλάκα. Το ερώτημα απασχολεί εντελώς πραγματικά τη Μάγδα Φύσσα, η οποία παρευρίσκεται σχεδόν κάθε μέρα επί τέσσερα χρόνια στη δίκη της οργάνωσης που δολοφόνησε τον γιο της. Βλέποντας προχθές μπροστά της στο ακροατήριο τη συμβία του πρωθυπουργού, η Φύσσα τής ζήτησε, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, να μεταφέρει στους υψηλούς συνομιλητές της το βούλωμα στα αποχωρητήρια.
Το αίτημα, εκτός από δίκαιο, ήταν και θεσμικά σωστό. Η Μπέτυ Μπαζιάνα δεν βρέθηκε στη δίκη για να εκπροσωπήσει –με ποια ιδιότητα, άλλωστε;– την κυβέρνηση. Αν μπορούσε η φωτογενής παρουσία της να ωφελήσει σε κάτι τη διαδικασία, θα ήταν μόνο για τη διαβίβαση τέτοιων αιτημάτων αποφρακτικής συνδρομής. Αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να διευκολύνει αλλιώς την ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης, ας φροντίσει τουλάχιστον τα υδραυλικά του δικαστηρίου.
Αυτή η αθέλητη ειρωνεία δεν ήταν, προφανώς, στους σκοπούς του περάσματος της Μπαζιάνα. Αφού η ίδια δεν μίλησε, τους σκοπούς υποχρεούται κανείς να τους συναγάγει από τα συμφραζόμενα. Δηλαδή από τις φωτογραφίες που μοιράστηκαν και από το τηλεγράφημα του κρατικού πρακτορείου, που –σε ελληνικά προσήκοντα στην περίσταση– ενημέρωνε ότι «η παρουσία της (κυρίας Μπαζιάνα) κάθε άλλο παρά τυχαία μπορεί να χαρακτηριστεί». Γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαία; Γιατί «αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 4 χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής».
Δηλαδή; Τι είναι ένας ακόμη χρόνος εκδίκασης; Είναι κάτι σαν γενέθλια; Μια επέτειος που πρέπει να την τιμάμε;
Η προσπάθεια να δικαιολογηθεί μια καταφανώς προεκλογική εμφάνιση της πρώτης κυρίας του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε αυτή την αυτοακυρωτική εξήγηση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν θα μπορούσε η δημοσίευση να λέει ότι, έχοντας προσφάτως αποδεσμευθεί από τον Καμμένο –αλλά όχι από τους καμένους– ο Τσίπρας λανσάρει την Ακροδεξιά σαν εκλογικό αντίπαλο και τον εαυτό του σαν ανάχωμα.
Προκειμένου να υπηρετηθεί αυτό το μήνυμα και σε επίπεδο συμβολισμών, ανετέθη σε κλιμάκιο νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ να συνοδεύσουν την Μπαζιάνα στη δίκη. Από την άποψη του εκλογικού μάρκετινγκ, η επιλογή φαίνεται σώφρων: Καλύτερα να σε συστήνει ως προοδευτικό η Μπαζιάνα, παρά ο Τζουμάκας ή ο Παπαχριστόπουλος.
Το πρόβλημα δεν είναι η αναμενόμενη προεκλογική επιστράτευση ενός προσώπου με διαφημιστική ακτινοβολία προστατευμένη από τη φθορά της όντως πολιτικής. Το πρόβλημα είναι αυτό που ακολούθησε. Από την προσπάθεια να χρεώσει το ένα κόμμα στο άλλο ανοχή στην Ακροδεξιά, επιβεβαιώθηκε η στρέβλωση: Αντί να υπάρχει κοινό μέτωπο κατά του μορφώματος, υπάρχει μέτωπο μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων για το μόρφωμα. Αντί να καταδικάζονται, οι νεοναζί χρησιμοποιούνται σαν προεκλογικό σκιάχτρο.