«Ορέστης στη Μοσούλη»

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτός δεν ήταν ένας συνηθισμένος θίασος. Κάποια μέλη του είχαν θρηνήσει πριν από χρόνια συζύγους ή γονείς σε τρομοκρατικά χτυπήματα της Αλ Κάιντα. Και το μέρος που επιλέχθηκε για τις πρόβες ήταν εξίσου πρωτόγνωρο. Με φόντο τα χαλάσματα της απελευθερωμένης Μοσούλης, της ιρακινής πόλης που αποτέλεσε για καιρό προπύργιο των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, ερασιτέχνες ηθοποιοί δοκίμαζαν τώρα σκηνές από την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια». Εκεί, όπου μέχρι και το καλοκαίρι του 2017 σμήνη φανατικών έκαιγαν βιβλία και απαγόρευαν οποιαδήποτε απόλαυση, τώρα ανθούσε η τέχνη.

Αρκετοί από τους συμμετέχοντες δεν είχαν διαβάσει ελληνικές τραγωδίες. Δεν γνώριζαν από πριν την πλοκή, τους χαρακτήρες, τη δομή των έργων. Χρειάστηκε η καθοδήγηση έμπειρων, επαγγελματιών ηθοποιών. Στην πορεία, όλοι τους αισθάνθηκαν ότι αυτή η παράσταση μιλούσε και για τη δική τους πραγματικότητα. Αυτή ήταν και η επιδίωξη του Ελβετού σκηνοθέτη Μίλο Ράου, ο οποίος επιχειρεί μία φορά τον χρόνο να προβάρει ή να ανεβάσει θεατρικές παραστάσεις σε κάποια εμπόλεμη γωνιά του πλανήτη. Τελευταία του δουλειά ο «Ορέστης στη Μοσούλη».

Μπορεί όμως η αρχαία ελληνική τραγωδία να λειτουργήσει καθαρτήρια; Πόσο επίκαιρο είναι στις μέρες μας ένα έργο χιλιάδων ετών; Ηταν 2009 όταν ο σκηνοθέτης Μπράιαν Ντόρις επιχειρούσε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα με τη δική του δουλειά στις ΗΠΑ. Σε συνεργασία με το αμερικανικό Πεντάγωνο, είχε αναλάβει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα: μια θεατρική περιοδεία σε 100 στρατιωτικές βάσεις και σχολές της πατρίδας του με στόχο την άμβλυνση των συμπτωμάτων του μετατραυματικού στρες.

Σε κάθε σταθμό, επαγγελματίες ηθοποιοί του Χόλιγουντ απήγγελλαν αποσπάσματα από τα έργα του Σοφοκλή «Αίας» και «Φιλοκτήτης». Στο τέλος κάθε παράστασης οι θεατές μπορούσαν να μοιραστούν τις δικές τους ιστορίες, να εντοπίσουν κοινά σημεία με τους πρωταγωνιστές, να διαπιστώσουν ότι, όσοι αιώνες κι αν είχαν μεσολαβήσει, ο πόλεμος και το μίσος πλήγωναν πάντοτε το ίδιο. «Αυτό που κάνουμε δεν είναι ψυχοθεραπεία», μου είχε πει το 2009 ο Ντόρις, μιλώντας για εκείνη την περιοδεία στις ΗΠΑ. «Ανοίγουμε μια πόρτα σε αυτούς τους ανθρώπους. Τους δείχνουμε ότι δεν είναι μόνοι. Το αρχαίο δράμα γεννήθηκε στην Ελλάδα, όμως ανήκει σε όλον τον κόσμο. Αυτό που κάνουμε είναι μια πράξη συνεργασίας με το παρελθόν, όχι μια ανασκαφή».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή