Ακούω τελευταία μια διαφήμιση στο ραδιόφωνο, βγαλμένη από τα βάθη της δεκαετίας της νιότης μου. Δεν θα ντραπώ να το πω, των ’80s. Και πάει κάπως έτσι: «Τα ζώα δεν είναι δώρα. Τώρα το Πάσχα μη δωρίζετε ζώα. Μην αγοράζετε κοτοπουλάκια και παπάκια από τις λαϊκές αγορές. Υιοθετήστε ένα αδέσποτο». Τι πάει στραβά με αυτή τη διαφήμιση; Θα τολμήσω να πω όλα! Αρχικά, ποιος, εν έτει 2019, αποθαρρύνει την αγορά κοτοπουλακίων και παπακίων (ξέρω, δεν κλίνονται τα υποκοριστικά, αλλά μου ακούγεται χαριτωμένο); Ποιος τα πουλάει, όχι μόνο στα αστικά κέντρα, αλλά και στην επαρχία; Γιατί εγώ, που ψωνίζω μόνο από λαϊκές, έχω να τα συναντήσω εδώ και είκοσι χρόνια. Ίσως και παραπάνω. Έπειτα, τι ακριβώς θα πει «μη δωρίζετε ζώα», αλλά, στην ίδια παράγραφο, «υιοθετήστε ένα αδέσποτο»; Πόσο οξύμωρο είναι από τη μια να αποτρέπεις κάποιον να αγοράσει ένα ζώο μέσα από την παρόρμηση της εορταστικής στιγμής, αλλά, αν το αποκτήσει δωρεάν, με κάποιον μαγικό τρόπο θα μετατραπεί σε υπεύθυνο κηδεμόνα; Υπάρχει εδώ μια δεύτερη ανάγνωση που μου διαφεύγει; Το χειρότερο όμως, η κορωνίδα της ακυρολεξίας, είναι αυτή η εισαγωγική φράση: «Τα ζώα δεν είναι δώρα». Έτσι αποφαντικά και απόλυτα.
Συγγνώμη, αλλά τα ζώα είναι δώρα! Για την ακρίβεια, είναι τα καλύτερα δώρα που μπορείς να προσφέρεις ή να δεχτείς. Είναι δώρα που αποσβένουν το κόστος τους από μόνα τους, που φτιάχνουν την ημέρα, την εβδομάδα, το υπόλοιπο των ημερών σου πάνω στον πλανήτη. Και ναι, ακόμα και στις γιορτές, όταν οι διαθέσεις μας είναι λίγο χαλαρές, η ιδέα τού να δωρίσεις ένα ζώο δεν είναι καθόλου κακή. Και να γιατί…
Οι γιορτές ισοδυναμούν, για τους περισσότερους, με επιπλέον ελεύθερο χρόνο. Οι αργίες μάς κρατούν περισσότερο χρόνο στο σπίτι και μας προσφέρουν τη μοναδική ευκαιρία να υποδεχτούμε ένα κατοικίδιο την περίοδο που αυτός ο επιπλέον χρόνος είναι απαραίτητος, για να προετοιμάσουμε το περιβάλλον της υποδοχής, να καλοδεχτούμε το νέο μέλος της οικογένειας, να μάθουμε τα χούγια του, τις ανάγκες του, τη διαδικασία της κοινωνικοποίησής του. Να αντιμετωπίσουμε τα πρώτα «ατυχήματα» χωρίς το άγχος του εργασιακού πενθημέρου, να δείξουμε στα παιδιά μας πώς φέρονται στον νεοφερμένο, να είμαστε εκεί για να χτίσουμε τους πρώτους δεσμούς με το νέο μέλος της διευρυμένης μας οικογένειας.
Με μία προϋπόθεση: το δώρο να είναι έκπληξη – και να μην είναι. Αυτή η χολιγουντιανή σκηνή, όπου κάποιος εμφανίζεται με ένα αμπαλαρισμένο χαρτόκουτο και από μέσα ξεπετιέται ένα κουτάβι, πιστέψτε με, δεν θα ενθουσιάσει κανέναν, αν δεν έχει προηγηθεί η διαδικασία της συγκατάθεσης. Τα ζώα, ναι, δεν είναι δώρα αυτοσχέδια και εκ του προχείρου. Είναι δώρα που προγραμματίζονται, ακριβώς όπως και μια εγκυμοσύνη. Και ας ακούγεται κάπως υπερβολικό αυτό. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για ένα συναισθανόμενο πλάσμα, με βιολογικές ανάγκες και νοημοσύνη. Ακριβώς όπως ένα μωρό παιδί. Ένα μωρό παιδί που θα μεγαλώσει δίπλα μας, αλλά θα παραμείνει παιδί μέχρι το τέλος.
Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, αν είστε σίγουροι ότι είναι επιθυμητό, δωρίστε στους αγαπημένους σας ένα ζώο. Αδέσποτο ή αγορασμένο. Και κάντε τους την έκπληξη, μόνο ως προς την επιλογή της χρονικής στιγμής. Για μια γιορτή που ονομάστηκε «πέρασμα» δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο τρυφερή κίνηση μεταγωγής από τη μοναξιά στην ανθρώπινη ολοκλήρωση. ■