07.30
Πριν από έναν χρόνο, δεν υπήρχε καν αυτή η ώρα στην καθημερινότητά μου. Τώρα, όμως, που είμαι μαμά ξυπνάω με την πιο ωραία ηλιαχτίδα της ζωής μου, τον Κωνσταντίνο μου. Ακούγοντας τη φωνή του χαμογελάω! Πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιό του και δύο χεράκια μου δίνουν την πιο ζεστή αγκαλιά. Τον ετοιμάζω, του δίνω το γάλα του και ξεκινάμε μαζί την ημέρα μας.
10.30
Επειτα από αρκετές αγκαλιές, παιχνίδια και τραγούδια, αρχίζει να τρίβει τα ματάκια του από νύστα και τον βάζω για τον πρωινό του ύπνο. Είναι η ώρα του πρώτου μου καφέ: μέτριος ελληνικός πάντα, χρόνια τώρα. Χαλαρώνω στον καναπέ και διαβάζω τα νέα, τι συμβαίνει έξω. Παράλληλα, αρχίζει να χτυπάει το κινητό μου. Πρωινή κουβέντα με τις φίλες μου. Παίρνουν μία μία με τη σειρά: Ντέπη, Θάλεια, Νικολέτα, Δήμητρα. Μιλάμε, γελάμε, σχολιάζουμε. Κοιτάω το ρολόι μου, έχω αργήσει ως συνήθως και έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω.
12.30
Η ώρα της γυμναστικής, δύο-τρεις φορές την εβδομάδα. Αν και πάντα βαριέμαι και προσπαθώ να βρω κάποια δικαιολογία για να ακυρώσω το μάθημα, τελικά πειθαρχώ και σηκώνομαι από τον καναπέ. Γιατί ξέρω ότι θα με χαλαρώσει, ότι έπειτα από μία ώρα θα αισθάνομαι όμορφα, θα είμαι χαρούμενη και θα έχω ενέργεια για να συνεχίσω την ημέρα μου. Το πρόγραμμα αυτό έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου.
14.30
Ο Δημοσθένης (ο σύζυγός μου) πρέπει να έχει τελειώσει από τα δικαστήρια – είναι η ώρα που συνήθως επικοινωνούμε. Εγώ βρίσκομαι ήδη στην κουζίνα και μαγειρεύω, είναι το χόμπι μου. Το κάνω πολύ συχνά γιατί συνήθως τα βράδια έχουμε φίλους στο σπίτι. Είμαστε και οι δύο της παρέας και της φιλοξενίας.
15.30
«Μην ξεχνιέσαι Μαρίνα, έχεις παράσταση το βράδυ». Είναι η φωνή της συνείδησής μου, που μου υπενθυμίζει να «περάσω» λίγο τα λόγια μου, να συγκεντρωθώ και να τελειώσω τις δουλειές που έχω να κάνω, γιατί πρέπει να φύγω για το θέατρο. Παίρνω το κείμενο στα χέρια μου και αρχίζω να διαβάζω. Εχω στο μυαλό μου όλη την παράσταση. Βλέπω τον ρόλο μου, νιώθω τη σκηνή, μπαίνω στην ατμόσφαιρα του έργου. «Μήπως αυτή την ατάκα να την έλεγα αλλιώς;». Η σκέψη μου, όμως, διακόπτεται: πρέπει να πάω στο σούπερ μάρκετ! Φεύγω γρήγορα για να προλάβω.
18.30
Επιτέλους, τα πρόλαβα όλα. Πάντα, βέβαια προκύπτουν και άλλες υποχρεώσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, επαγγελματικές και μη. Ετοιμάζομαι. Φαγητό, βιταμίνες και… «Κωνσταντίνε μου, η μαμά πρέπει να πάει στη δουλειά. Σ’ αγαπώ μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω. Θα σε δω το πρωί».
20.00
Φτάνω στο Θέατρο Αθηνών. Οι «Ψίθυροι» της Λίλιαν Χέλμαν θα ξεκινήσουν σε λίγο. Συνάδελφοι, τεχνικοί, είναι όλοι εδώ. Κάθομαι για λίγο, να πιω ένα ζεστό τσάι, και ξεκινώ την προετοιμασία. Αρχίζει το άγχος – είναι πάντα δημιουργικό αλλά υπάρχει. Κάθε φορά, καθ’ όλη τη διάρκεια των παραστάσεων, κάνω τα ίδια πράγματα με την ίδια σειρά: βάφομαι, ντύνομαι κάνω ζέσταμα και μόλις ακούω το δεύτερο κουδούνι πηγαίνω πίσω από τη σκηνή. Θέλω να συγκεντρωθώ, να είμαι ήρεμη, να μη μου αποσπάται η προσοχή. Χτυπάει το τρίτο. Σκοτάδι.
23.30
Τι ωραία που είναι η Αθήνα τη νύχτα! Περπατάω μέχρι το σημείο όπου έχω αφήσει το αυτοκίνητό μου. Κοιτάω τα φώτα, τον κόσμο που περνάει, ακούω τη μουσική από τα μπαράκια. Παίρνω τηλέφωνο τον Δημοσθένη. Εχω να τον δω όλη ημέρα. Με περιμένει, πάντα το κάνει. Εχει βάλει ένα ποτήρι κρασί και με περιμένει. Τελικά δεν θα έρθουν φίλοι μας απόψε.
00.30
Η δική μας ώρα: της χαλάρωσης. Πίνουμε κρασί, λέμε τα νέα της ημέρας, ακούμε μουσική. Τον παίρνει ο ύπνος δίπλα μου. Θα διαβάσω κάτι πριν κοιμηθώ. Μου αρέσει το διάβασμα. Με αποφορτίζει, διώχνει όλες τις σκέψεις. Κλείνουν τα μάτια μου…
01.30
«Και κάθε βράδυ κοιμάσαι με έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα»: στίχος του Τάσου Λειβαδίτη. Καληνύχτα.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ψίθυροι» της Λίλιαν Χέλμαν, στο Θέατρο Αθηνών, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, μαζί με τους: Μαρίνα Ψάλτη, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Βάνα Παρθενιάδου, Δημήτρη Γκουτζαμάνη, Βασιλική Κωστοπούλου και το φωνητικό σύνολο chόrεs. Επίσης, συμμετέχει στη βρετανική σειρά «The Durrells» που προβάλλεται από το ITV και τη νέα σεζόν, στο θέατρο Αποθήκη, θα παίξει στον «Πατέρα» του Στρίντμπεργκ με τον Τάσο Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.