Αποτελεί έναν από τους αφορισμούς που επινοήσαμε και εκτοξεύουμε κατά κόρον ως τελεσίδικο και ακαταμάχητο επιχείρημα: «Είναι στο DNA μας». Μια φράση με έννοια πολυσήμαντη, που μπορεί κάθε φορά να μεταβάλλεται και να ευθυγραμμίζεται ανάλογα με τις ρητορικές ανάγκες ή τις προθέσεις εκείνων που είτε την υπενθυμίζουν είτε τη λοιδορούν. Διότι πλην των θετικών εγγεγραμμένων στο DNA μας, που φέρουμε σαν κορώνα ή φωτοστέφανο, υπάρχουν και αρνητικά: η μαγκιά, η εριστικότητα, η ανυπομονησία, η συμφεροντολογία, η μεμψιμοιρία, η ζηλοτυπία, η διχόνοια, η δωροδοκία, η παρατυπία, οι αρπαχτές, οι κουμπαριές… Φθαρμένη από την υπερχρήση η στόφα του φιλότιμου, φιλόξενου, αυτοθυσιαζόμενου, ανθεκτικού Ελληνα, του ήρωα… Γενετικά προσδιορισμένος και ο σαϊτοβόλος, ρουκετοβόλος, κουμπουροφόρος…
Με τις παραδόσεις λίγο τα μπερδεύουμε. Αδυνατούμε να διαχωρίσουμε τα ειρηνικά πολιτιστικά στοιχεία που αποθησαυρίστηκαν μέσα από την ιστορική διαδρομή μας και συνθέτουν την κοινή μας ταυτότητα, από τα πολεμοχαρή, που ελλείψει άλλου νοήματος, προσφέρουν στη φιλόμαχη ψυχή την ισχυρή συγκίνηση της γιορτής. Από τα παιδικά χρόνια γίνεται η εκπαίδευση. Με τα απαγορευμένα: βαρελότα, κροτίδες, βεγγαλικά, δυναμιτάκια, στρακαστρούκες, μινέρβες, γουρούνες, σφυρίχτρες… Τα «οργανωμένα» βαριά, επιτρέπονται, παρά τα πολλαπλά θύματα.
Και κάθε φορά που η εαρινή εκτόνωση μεταβάλλεται σε οδυνηρή αδυσώπητη πραγματικότητα και απαιτείται μεταβολή στάσης και πρακτικής, ακολουθούν πρόσκαιρες υπαναχωρήσεις και συγγνώμες, με την απόλυτη γνώση της μετέπειτα παραμονής, λόγω κοινωνικής πίεσης, στα κακώς ισχύοντα, της συντήρησης –με μερικές τεχνικές προφυλάξεις– της αιματηρής πεπατημένης. Καταστροφική η πεποίθηση ότι «έτσι ήταν κι έτσι θα είναι», ότι πάντα θα μπορούν κάποιοι να ελιχθούν εκτός των κανόνων και των απαγορεύσεων. Αυτοεγκλωβισμός στο αδιέξοδο των ολέθριων χαρακτηριστικών της φυλής, ενώ θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ώστε να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι πίσω από τον αυτοδιοικητικό δεν κρύβεται πάντα ένας ψηφοθήρας, ότι η χρήση εκρηκτικών δεν είναι ποθητή δεξιότητα, ότι το έθιμο δεν είναι αλεξίποινο, απολυμαντικό. Οτι η πνευματική ανανέωση είναι το φυσιολογικό που αναμένει κανείς από έναν ζωντανό λαό.