Μπορεί να είσαι κοινός θνητός. Ή μπορεί να είσαι ο Μέσι. Οποιος και αν είσαι, όμως, δεν πρόκειται να σκοράρεις αν σου μετακινούν συνέχεια τα γκολπόστ.
Πολλή συνάφεια με την μπάλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει. Εχει, όμως, μπροστά του τον εκλογικό κίνδυνο της διαρκούς διολίσθησης του τέρματος. Ο αντίπαλος μπορεί να ρευστοποιεί την ατζέντα στο πεδίο που στην κάλπη μετράει πιο πολύ από όλα: στην οικονομία.
Η διαπίστωση μπορεί να ακούγεται παράδοξη αυτήν τη στιγμή. Με τον Τσίπρα παρά τω Πολάκη, μια στις ταβέρνες και μια στις κορδέλες, ο Μητσοτάκης δείχνει να έχει όλη τη σκηνή δική του. Ο αντίπαλος φαίνεται να του έχει κάνει δύο δώρα: Πρώτον, αγκαλιάζει τον πιο τοξικό υπουργό του. Δεύτερον, παρατείνει τη φθορά του μέχρι τον Οκτώβριο.
Τι λείπει από την εικόνα; Λείπει το πακέτο που μαγείρεψε πριν από το Πάσχα ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο. Ολα δείχνουν ότι αυτή τη φορά το συριζαϊκό δέλεαρ δεν θα έχει μόνο μετρητά. Θα έχει και φοροαπαλλαγές – το δισκοπότηρο της μητσοτακικής επαγγελίας.
Αυτόν τον χαρακτήρα της προληπτικής άμυνας απέναντι στην τακτική των μετακινούμενων γκολπόστ είχε η πρωτοβουλία Μητσοτάκη για το αφορολόγητο.
Ο πρωθυπουργός είχε προαναγγείλει το τέχνασμα, όταν έλεγε ότι η μείωση του αφορολογήτου που ο ίδιος ψήφισε δεν πρόκειται να εφαρμοστεί «επί των ημερών του». Τι θα του κόστιζε να φέρει άλλο ένα νομοσχέδιο ξεψηφίσματος, όταν μάλιστα ξέρει ότι το κόστος δεν θα το επωμιζόταν ο ίδιος;
Η μεταμφίεση δεν ήταν, βέβαια, απρόβλεπτη. Οι επιτελείς της Ν.Δ. είχαν εδώ και πολύ καιρό δει τον κίνδυνο ρητορικής υποκλοπής της ατζέντας υπέρ της μείωσης των φόρων. Ο Νοσφεράτου των υπερπλεονασμάτων, «επί των ημερών» του οποίου απομυζήθηκαν από την οικονομία 12 δισ. πλέον των στόχων, ήταν βέβαιο ότι στο τέλος θα εμφανιζόταν σαν εθελοντής αιμοδότης.
Το ερώτημα είναι αν αρκεί ο ελιγμός της Ν.Δ. με το αφορολόγητο για να εκθέσει το προεκλογικό κόλπο της νομοθέτησης εξαγγελιών – και αντίστοιχης συσσώρευσης δημοσιονομικών βαρών, που θα επωμιστούν οι επόμενοι.
Μια απάντηση –δημοφιλής στους κόλπους της αντιπολίτευσης– λέει ότι δεν έχει πια σημασία. O,τι και αν δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αλλάξει την εκλογική του μοίρα.
Η απάντηση του Μητσοτάκη προκύπτει από την πραγματική είδηση της τελευταίας του συνέντευξης. Προκύπτει από την άρνησή του να μπει στη σπέκουλα της δέκατης τρίτης σύνταξης. Στη στάση αυτή, πέρα από το δεδηλωμένο μήνυμα του αντιλαϊκισμού, μπορεί να δει κανείς και μια πιο πρακτική σκοπιμότητα: Δεν είναι καλή ιδέα να τζογάρεις με κάποιον που δεν έχει πια τίποτε να χάσει.