Επιτέλους! Το ζήτημα της μείωσης των φόρων ήρθε στο επίκεντρο της προεκλογικής συζήτησης. Αρκούσε, τελικά, ακόμη μία, όσο μικρή κι αν μοιάζει, κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ανακοίνωσε την κατάθεση (νέας) ρύθμισης με την οποία καταργείται σχετικό άρθρο νόμου του 2017 για τη μείωση του αφορολογήτου.
Αν, μέχρι προχθές, απέφευγε τη συζήτηση για τον ρόλο της φορολογίας, ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ιδεολογικός: ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι καλό για την οικονομία είναι ό,τι γεμίζει τα σεντούκια του κράτους. Το επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία: το υπερπλεόνασμα, αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως υπερφορολόγηση, δείχνει στον πρωθυπουργό ότι η οικονομία πηγαίνει καλύτερα. Την Κυριακή του Πάσχα μίλησε για «ανάσταση της οικονομίας», όταν αυτή παλεύει να κρατήσει ένα +2% στο ΑΕΠ (είχε προβλεφθεί 2,5%), όταν δεν γίνονται επενδύσεις, ενώ και η ανεργία διατηρείται 11 μονάδες πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, στο 19%. Αλλωστε, ο κ. Τσίπρας αποκαλεί «νεοφιλελεύθερο» όποιον ζητεί μείωση φόρων, εννοώντας ότι οι χαμηλότεροι φόροι εξυπηρετούν μόνον τους πλουσίους.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ο κ. Τσίπρας αποφεύγει να μιλάει για την ανάγκη νέας φορολογικής πολιτικής είναι το εύρος της μείωσης των φόρων που απαιτεί μια συνεπής φορολογική μεταρρύθμιση. Γίνεται φανερό, από τις απανωτές ακριτομυθίες ανώτατων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι εκείνο που σκοπεύουν να εξαγγείλουν προεκλογικά είναι μικρές αλλαγές, δηλαδή επαναφορά ορισμένων συντελεστών στο επίπεδο που το βρήκαν, όταν επιβλήθηκε το τρίτο μνημόνιο. Παράδειγμα, το 2015 ο κ. Τσίπρας αύξησε τον κύριο συντελεστή ΦΠΑ στο 24% από το 23% που ήταν το 2010· πριν ήταν στο 21%. Λέγεται τώρα ότι θα συζητήσει με τις Βρυξέλλες τη μικρή μείωσή του στο 22%, όπως άλλωστε είχε συζητηθεί με τους ελεγκτές. Βεβαίως, για να μη χάσουμε και την αίσθηση του μέτρου, με όσα διαδίδει και με όσα, ενδεχομένως, θα πει ο κ. Τσίπρας, θα περιοριστεί σε μια κίνηση τακτικής. Κίνηση επηρεασμού της απόφασης των πολιτών, επειδή αντιλαμβάνεται τώρα, που οι πολιτικές συζητήσεις έχουν φουντώσει, πόσο αντιδημοφιλής έχει γίνει ο ίδιος, και όχι μόνον η κυβέρνηση, λόγω της ιδεολογικής προτίμησης στον κρατισμό και στην υψηλή φορολογία, ειδικά μάλιστα της μεσαίας τάξης και των μικρών, συνήθως ατομικών, επιχειρήσεων.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης κατήγαγε καθαρή πολιτική νίκη απλώς και μόνον επειδή έφερε τη συζήτηση στο κρίσιμο θέμα των φόρων, στο οποίο επενδύει από τότε που εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. Μετά το Μακεδονικό, οι φόροι είναι το δεύτερο πεδίο μάχης στο οποίο χάνει η κυβέρνηση.