Εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί συνεχώς αφορμές για να μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση με τη Νέα Δημοκρατία εκτός συνόρων. Αναρωτιέται κανείς εάν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του έχουν τόσο λίγη εμπιστοσύνη στην ορθότητα των θέσεών τους που αναζητούν παντού στήριγμα ή εάν η διαστρέβλωση της πραγματικότητας έχει εξελιχθεί από πολιτικό τέχνασμα σε πάθηση. Ετσι, οι ισπανικές εκλογές και η εξέγερση στη Βενεζουέλα έγιναν μέρος της ελληνικής πολιτικής αντιπαράθεσης, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία συγκρούονται μέσω αντιπροσώπων για τα μάτια των οπαδών τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί με κάθε τρόπο να ταυτίσει τη Ν.Δ. με ό,τι χειρότερο μπορεί να βρει στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο πλανήτη. Εδώ και καιρό, θέλοντας να παρουσιάσει εαυτόν ως εχθρό «της άκρας Δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού», ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «ταυτίσει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Βίκτορ Ορμπαν, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. τάσσεται υπέρ της αποπομπής του κόμματος του Ούγγρου πρωθυπουργού από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και παρά τη μακρόχρονη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ταυτίσει τον κ. Μητσοτάκη με τον Χουάν Γκουαϊδό, αρχηγό της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, και τη Ν.Δ. με το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας, το οποίο έχασε σημαντικό μέρος της εκλογικής του επιρροής. «Πραξικοπηματίας» ο κ. Μητσοτάκης και «χαμένο» το κόμμα του – διά αντιπροσώπων σε δύο ξένες χώρες. Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι ουδείς θα θυμάται πως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, έχει καταλύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, αποκλείοντας έτσι αλλαγή κυβερνήσεως μέσω εκλογών. Επίσης, οι διθύραμβοι του ΣΥΡΙΖΑ για την επικράτηση των Ισπανών Σοσιαλιστών παρακάμπτουν τις εκλογικές απώλειες του αδελφού κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, Podemos – πράγμα που η Ν.Δ. σπεύδει να υπενθυμίσει.
Αλλος ισχυρός υποστηρικτής (από τους ελάχιστους) του κ. Μαδούρο είναι ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν: ταυτίζεται μαζί του ως εκλεγμένος ηγέτης που χειραγωγεί τους θεσμούς και τις διαδικασίες, ο ίδιος παραλίγο να πέσει θύμα πραξικοπήματος, ενώ οι δύο χώρες συνδέονται και με ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς – κάποιοι φανεροί, κάποιοι όχι. Η τουρκική στήριξη, δηλαδή, είναι κατανοητή. Η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης σε ποιους δεσμούς βασίζεται; Η επίκληση της δημοκρατίας δεν πείθει.
Μέρος της κυβερνητικής χρεοκοπίας είναι η ερμηνεία διεθνών γεγονότων με πλαίσιο την εγχώρια πολιτική αντιπαράθεση και η «εισαγωγή» επιχειρημάτων εναντίον των αντιπάλων της. Ενώ τα προβλήματα της χώρας παραμένουν άλυτα.