Σε αντίθεση με τις υλικές απώλειες, η ψυχική βλάβη δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Για να την περιγράψουμε χρειαζόμαστε την εκφραστική δύναμη του λόγου, που έχουμε καταντήσει να την αντιμετωπίζουμε ως άχρηστο είδος πολυτελείας. Μας βοηθάει και η δύναμη της εικόνας. Οι ίδιες λέξεις αποκτούν άλλη αξία όταν βλέπεις το πρόσωπο που τις εκφέρει, την αδυναμία του, τη θλίψη του, όταν το βλέμμα ή ο τόνος της φωνής τις περιβάλλει με το ανείπωτο. Οταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι λέξεις δεν σου φτάνουν, όμως αυτές οι ίδιες είναι απαραίτητες για να καταλάβεις ότι δεν σου φτάνουν. Πώς βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει ο πατέρας που αναγνωρίζει τα πτώματα των δίδυμων κοριτσιών του και της αδελφής του; Ηταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές στο ντοκιμαντέρ που προέβαλε προχθές ο ΣΚΑΪ για την τραγωδία στο Μάτι. Εκεί καταλαβαίνεις ότι πίσω από τους αριθμούς υποβόσκουν ψυχικά τραύματα, το καθένα με τη δική του ανθρώπινη ιστορία και τη δική του ανθρώπινη αξία. Αυτά τα ψυχικά τραύματα προσπαθούν να συγκαλύψουν οι υπεύθυνοι τσουβαλιάζοντάς τα σε αριθμούς και πολιτικές. Θράσος, αφέλεια ή μήπως η ανήκεστος ψυχική βλάβη τούς φαίνεται πολύ αφηρημένη για να την αντιληφθούν; Ολα μαζί.
Εχει πολιτικό αντίκρισμα η ανθρώπινη τραγωδία στο Μάτι; Και βέβαια έχει. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η αποσύνθεση του κρατικού μηχανισμού είναι έργο του ΣΥΡΙΖΑ. Προϋπήρχε, όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια επιδεινώθηκε. Εκείνο το «ωχ» του αξιωματικού της αστυνομίας όταν του ανακοινώνουν πως υπάρχουν νεκροί, όπως και το πανικόβλητο πρόσωπο του Τσίπρα όταν φτάνει στην περίφημη εκείνη σύσκεψη λένε πολύ περισσότερα από τη λέξη «αποσύνθεση». Λες και εκείνη τη στιγμή ξέρει και ο ίδιος πως τίποτε γύρω του δεν λειτουργεί. Λες και αντιλαμβάνεται πως μια κυβέρνηση χωρίς κρατικό μηχανισμό δεν είναι κυβέρνηση. Πόσο κράτησε ο πανικός του; Οσο κράτησε και η σύσκεψη. Βγήκε από εκεί μέσα έτοιμος να παραστήσει τον πρωθυπουργό, να κρύψει, να διαψεύσει, να συγκαλύψει. Πού βρήκε τη δύναμη; Η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι και η πιο απλή. Ο Τσίπρας δεν έχει σχέση με το αίσθημα της ντροπής.
Δεν ντρέπεται για τη Δούρου, που μετά το Μάτι και τη Μάνδρα ξαναζητάει την ψήφο μας, όπως και δεν ντρέπεται για τον Πολάκη, και φυσικά δεν ντρέπεται για την κατάντια του κράτους που θα παραδώσει. Οσο για τα απανθρακωμένα πτώματα, ε, είναι καλύτερο να μην υπήρχαν, αλλά τι να κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η αιδώς υπήρξε το βασικό συνδετικό υλικό για την οικοδόμηση της δημοκρατίας από τους αρχαίους ημών. Ενας δημοκρατικός ηγέτης δεν δικαιούται να είναι ξεδιάντροπος. Κι αν είναι, αυτό σημαίνει ότι περιφρονεί τον κόσμο που τον εξέλεξε, άρα την ίδια τη δημοκρατία.