Συνωστισμός στις πύλες του (μετεκλογικού) Παραδείσου. Το μεν Μαξίμου έσπευσε να συγκαλέσει σύσκεψη οικονομικών υπουργών το Σάββατο, για να προλάβει να ανακοινώσει μια δέσμη φορολογικών ή/και άλλων ελαφρύνσεων από Δευτέρα – πάντως, μέσα στην εβδομάδα. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση (μετά τις τραυματικές εμπειρίες της από τη μη περικοπή των παλαιών συντάξεων και από την αύξηση του κατώτατου μισθού…) έσπευσε να προαναγγείλει ότι αύριο καταθέτει τροπολογία (που ήδη εδώ και εβδομάδες έχει καταθέσει το ΚΙΝΑΛ), που θα ακυρώνει τη μείωση του αφορολογήτου (ακύρωση που πρόλαβε και υποσχέθηκε προ ημερών η κυβέρνηση). Μια ωραία ατμόσφαιρα.
Οχι η οικονομία, αλλά η πλειοδοσία παροχών πράγματι ταχέως αναπτύσσεται. Ετσι διεξάγεται η μάχη των ευρωεκλογών από τα κεντρικά πολιτικά κόμματα (παρά όσα ηρωικά και πένθιμα λέγονται για την «αληθινή» σημασία τους και για τα κριτήρια με τα οποία «πρέπει» να ψηφίσουμε για ποια/μια άλλη Ευρώπη…), ποιο θα προλάβει να εξαγγείλει τις περισσότερες παροχές για τους περισσότερους.
Αυτός ο ανταγωνισμός υποσχέσεων για παροχές, είναι εύλογο ότι όσο συγκλίνει η γενική πολιτική κατεύθυνσή τους (όπως πραγματικά συμβαίνει…) γίνεται και πιο σκληρός. Κι επειδή το πολιτικό σύστημα (εν τω συνόλω του…) έχει προνοήσει να μην υπάρχει (αυτό που υπάρχει σε άλλες χώρες…) ένας οργανισμός αποτίμησης κόστους ή/και οφέλους καθεμιάς εξαγγελίας, κάθε κόμμα νιώθει ελεύθερο να εκτοξεύει υποσχέσεις έναντι είσπραξης (ψηφοθηρικού) κέρδους, χωρίς να κινδυνεύει άμεσα να πληρώσει τέλος δημαγωγίας.
Κερδίζει κάποιος και, αν ναι, ποιος, από αυτήν την προεκλογική υποσχεσιολογία; Η σύντομη απάντηση θα ήταν «θα φανεί».
Κατά μία άποψη, αν το σύνολο της αντιπολίτευσης και η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρούν ρεαλιστικές τις υποσχέσεις που μοιράζουν (που προσμετρούνται σε 4-5 δισ. ευρώ ετησίως, σύμφωνα με ορισμένη τεκμηρίωση…), αυτό υποδηλώνει ότι η κυβερνητική οικονομική πολιτική έχει αποδώσει καρπούς, έχει οικοδομήσει μια σταθερή βάση για να υλοποιηθούν όλες αυτές οι υποσχέσεις χωρίς αρνητικές συνέπειες εις βάρος της οικονομικής μεγέθυνσης και της απασχόλησης. Με αυτή την έννοια, όταν όλοι τάζουν, ίσως η κυβέρνηση θα έβγαινε δικαιωμένη. Δεν νομίζω, όμως, ότι η κυβέρνηση κερδίζει πόντους. Εκτός όλων των άλλων, το όποιο δυνητικό κέρδος της σαρώνεται από το τσουνάμι που προκαλεί το ακραίο φαινόμενο Πολάκη – και, ίσως, ακόμη πιο πολύ, η ακραία πρωθυπουργική ανοχή (έως στοργή…) σε αυτό το φαινόμενο.
Eρώτημα: Πρέπει να υπάρξουν ελαφρύνσεις ή όχι; Βεβαίως, ναι. Αλλά το πρώτο και κύριο που είναι ανάγκη να συζητηθεί, δεν είναι πόσα θα μοιραστούν ενόψει ευρωεκλογών αλλά (κυρίως) πώς θα δημιουργηθούν περισσότερα για να μοιραστούν. Ητοι, πώς θα ενισχυθεί η αναιμική οικονομική μεγέθυνση, πώς δεν θα αποδειχθεί εύθραυστη στην επόμενη (που έρχεται..) ευρωπαϊκή ύφεση. Και, δεύτερο, ποια είναι τα πραγματικά δημοσιονομικά περιθώρια (να μην προκύπτουν από μαντεψιές για τις επενδύσεις και τα άλλα οικονομικά μεγέθη…) και ποια είναι τα κριτήρια για την αξιοποίησή τους. Αν είναι δίκαια και αναπτυξιακά, δηλαδή αν παράγουν θέσεις εργασίας. Αν θέλουμε να μιλάμε για ανάπτυξη. Οχι για υποσχέσεις της πλάκας.