ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ
Οι πόλεις το χειμώνα
εκδ. Εναστρον, σελ. 132
Υπάρχουν εσωστρεφείς και εξωστρεφείς τρόποι να ταξιδέψει κανείς στον πραγματικό κόσμο και στον εξίσου απέραντο, τον φανταστικό κόσμο της γραφής. Ο ένας προϋποθέτει λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα και πιθανώς υπερωκεάνια. Σημαίνει ότι κινείσαι με τα μεγάλα μεταφορικά μέσα, τα πολύβουα, και κάνεις διαδρομές πολυσύχναστες στα πέρατα της γης. Ο άλλος τρόπος, ο εσωστρεφής, αφορά ταξιδιώτες πιο συνεσταλμένους και μοναχικούς αλλά διόλου λιγότερο αποφασισμένους να φτάσουν ώς τα πέρατα της γης. Η γραφή έχει κι εκείνη τα δικά της αεριωθούμενα και ποντοπόρα, για να μας μεταφέρει γρήγορα εκεί όπου ο συγγραφέας θέλει: στις μεγάλες αφηγήσεις, στις πολυσέλιδες εξιστορήσεις, στις φιλόδοξες λογοτεχνικές κατασκευές. Και έχει κι εκείνα τα χειροποίητα σκαριά, που χάρη στο μεράκι του καπετάνιου τους και τη βαθιά γνώση της θάλασσας ανοίγονται ήσυχα στα πελάγη, και λογαριάζοντας σωστά τον καιρό μπορούν να διαπλεύσουν έως και ωκεανούς.
Ο Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος ανήκει στο δεύτερο είδος, τους αθόρυβους ταξιδευτές και συγγραφείς, που δεν υστερούν όμως σε τόλμη, ταλέντο και επιθυμία περιπλάνησης. Ο κόσμος που έχει βαλθεί να ανιχνεύσει μέσα από τα «μικροκείμενα και διηγήματα μπονζάι» όπως τα ονομάζει, τα οποία περιέχονται στο τελευταίο του βιβλίο «Οι πόλεις το χειμώνα» ορίζεται από μια συναισθηματική γεωγραφία.
Οι ιστορίες του Λουκόπουλου, μετακινήσεις στον χώρο και τον χρόνο, μεταφέρουν τον αναγνώστη σε φανταστικά τοπία με έντονο συναισθηματικό φορτίο. Παρ’ όλα αυτά ο νους βρίσκει πάντοτε να ακουμπήσει σε μια οικεία εικόνα για να προσανατολιστεί: στο Βερολίνο μια Σομαλή ποδηλάτισσα «καμπυλώνει τη γραμμή της πλάτης της στη στροφή της Κουρφίρστερνταμ», στη Ρώμη απλώνεται «μια κίτρινη αχλή σαν μαρμελάδα βερίκοκο», στη Μαδρίτη «μια λιανή φοιτήτρια με κόκκινα μάγουλα και τσουλούφι χρυσαφί είναι ερωτευμένη με τον Αουρελιάνο Μπουενδία –τον συνταγματάρχη του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες–, στη λεωφόρο Ιστικλάλ προς την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης «οι άνθρωποι βράζουν σαν ένας αγρός που πυρπολείται». Ο συγγραφέας των «Πόλεων το χειμώνα» εργάζεται ως φυσικός, και είναι από εκείνους τους δασκάλους που οι μαθητές του αγαπούν πολύ. Ασκεί τη γραφή εφοδιασμένος με την υπομονή και την παρατηρητικότητα του επιστήμονα που επιδιώκει να κατανοήσει τη φύση του κόσμου που μας περιβάλλει. Και έχει μία ακόμη ικανότητα: Τη στιγμή που το απαιτεί η τέχνη του μέσα από τις ρωγμές του ορθολογισμού εισέρχεται στον χώρο της ψυχής.