Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα

Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα

4' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η συναισθησία, αν έχετε ακουστά, είναι μια νευρολογική κατάσταση, στην οποία ο ασθενής ανακατεύει τις αισθήσεις κατά τρόπο που μπορεί να είναι ενοχλητικός, συχνά όμως και διασκεδαστικός, ακόμη και δημιουργικός. Ακούς, π.χ., ένα χρώμα ή βλέπεις μια μυρωδιά, γενικώς οποιαδήποτε παρόμοια (ψυχεδελικού χαρακτήρα) ανάμειξη αισθητηριακών δεδομένων εμπίπτει στην κατάσταση της συναισθησίας, η οποία ωστόσο μπορεί να είναι και πολύ αποτελεσματική στην έκφραση σύνθετων πνευματικών και αισθητικών ερεθισμάτων, όπως αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε μπορεί να διαβάσει την «Ωδή στο αηδόνι» του Κιτς. Μου συμβαίνει να βιώνω πολύ συχνά την κατάσταση της συναισθησίας (η μητέρα μου πάντοτε θεωρούσε ότι ήταν απλώς κοινή αναισθησία…) και μάλιστα με την όψη των ανθρώπων, με τη φυσιογνωμία τους. Ετσι, το οπτικό ερέθισμα που δέχομαι από τη μορφή τους μεταφράζεται, κατά κάποιο τρόπο, σε μυρωδιά, αφή, γεύση κ.λπ. 

Ο πρόεδρος Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ας πούμε, ο πάντα θυμωμένος αγριομπεμπέκος της Σαχλοαριστεράς (και πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, μην ξεχάσω) μου προκαλούσε πάντα με την όψη του τη δυσάρεστη αίσθηση του ζελέ. Κάτι τρεμώδες και γλοιώδες, που σε κάνει να σκέφτεσαι χόνδρους κοτόπουλων – από τους οποίους παρασκευάζεται το ζελέ, όπως έμαθα πέρυσι το καλοκαίρι στο νοσοκομείο. Και μάλιστα όχι ζελέ που έχει δέσει και είναι σφιχτό, αλλά βλεννώδες και παχύρρευστο σαν να βιάστηκες να το βγάλεις από το ψυγείο. Σταματώ εδώ όμως, προτού καταστρέψω το πληκτρολόγιό μου με το μεσημβρινό, λιτό γεύμα μου, όπως το έχουν επεξεργαστεί τα γαστρικά υγρά…

Εν πάση περιπτώσει, εμένα η συναισθησία –η έκτη μου αίσθηση που ανακατεύει τις άλλες πέντε, όπως τη λέω– σχεδόν ποτέ δεν με έχει προδώσει και την εμπιστεύομαι ως κριτήριο για τους ανθρώπους. Στην περίπτωση του προέδρου Θεοχαρόπουλου συγκεκριμένα, η αίσθηση του ζελέ δικαιώθηκε με την υπουργοποίησή του και μάλιστα ως διάδοχος της Ελενας Κουντουρά στο υπουργείο Τουρισμού. (Αδικο εν μέρει για τον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος όμως για εμάς τους θαυμαστές του πνεύματός του είναι πάντα και δικαιωματικά ο υπουργός Τουρισμού της καρδιάς μας…) Τα προφανή ερωτήματα –δηλαδή, αν ντρέπεται καθόλου κ.λπ.– τα παρακάμπτουμε, καθώς επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά έχουν προ πολλού απαντηθεί.  

Το αξιοσημείωτο, αλλά και τόσο ταιριαστό για την περίπτωση, είναι ότι, αποδεχόμενος να αντικαταστήσει την Κουντουρά, ο Θεοχαρόπουλος εισπράττει την αμοιβή του και απομακρύνεται από το ταμείο. Υποθέτω ότι ο διορισμός του μέσω του Επικρατείας, και μάλιστα για δεύτερη φορά, κρίθηκε πολύ υψηλή τιμή για το 0,25% της ΔΗΜΑΡ (και ίσως να λέω πολύ). Επειτα, θα ήταν πια τόσο σκανδαλώδης η εύνοια προς τον Θεοχαρόπουλο αν ο Τσίπρας τού πρόσφερε στο πιάτο εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας, ώστε η ενόχληση ασφαλώς θα είχε αντίκτυπο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίοδο μάλιστα που προέχει η συσπείρωση δυνάμεων. Συνεπώς, ο Θανάσης έπρεπε να συμβιβαστεί με ένα υπουργείο τώρα και να ξεχάσει το Επικρατείας.

Αλλωστε, δεν θα περάσει καθόλου άσχημα για όσο διαρκέσει. Θα πάρει και αυτός, όπως η προκάτοχός του στο υπουργείο, καινούργιο κινητό, θα κάνει ταξίδια, θα μένει σε ακριβά ξενοδοχεία –σε σουίτα, θα συμβούλευα, διότι είναι και πρόεδρος εκτός από υπουργός–, δεν πρόκειται να μείνει παραπονεμένος. Ωστόσο, τυπικά, ο Θανάσης είναι ο ριγμένος στη συγκεκριμένη συναλλαγή. Αλλά δεν έχει πια κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης αφότου παραχώρησε γραπτώς την ψήφο του στη συμπολίτευση. Οι αγορασμένοι, ξέρετε, δεν είναι κερδισμένοι γι’ αυτό και οι ιδιοκτήτες τους δεν τους σέβονται. Οπότε πάλι καλά για τον Θεοχαρόπουλο.

Εξάλλου, οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται – έτσι δεν λέμε; Και η παρούσα συγκυρία είναι πολύ δύσκολη για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Κατ’ αρχάς, με την τριήμερη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης, τους σέρνει όλους με το ζόρι πίσω από τον ανεκδιήγητο Πολάκη, ο οποίος έχει γίνει πια αντιπαθής και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Υστερα, το έγκλημα του κράτους με τους 101 νεκρούς στο Μάτι συντηρείται στην επικαιρότητα με νεότερες αποκαλύψεις, που αποδεικνύουν πια πέραν πάσης αμφιβολίας τον αβυσσαλέο κυνισμό των κυβερνώντων – όπως λ.χ. στην περίπτωση της σκηνοθετημένης σύσκεψης υπό τον πρωθυπουργό, προκειμένου να συγκαλύψουν για λίγες ώρες την ύπαρξη νεκρών. Τέλος, είναι οι φωτογραφίες των διακοπών του Τσίπρα στο σκάφος εφοπλιστή, αμέσως μετά την πυρκαγιά στο Μάτι. (Πολύ χειρότερο, αν το σκεφθείτε, από το ανάλογο του Παπανδρέου. Διότι ο σεισμός της Καλαμάτας βρήκε τον Ανδρέα σε κρουαζιέρα με την αεροσυνοδό, ενώ αυτός πήγε κρουαζιέρα μετά και χωρίς αεροσυνοδό…)

Μέσα σε αυτήν τη δίνη, λοιπόν, ο Τσίπρας είχε ανάγκη από έναν υπουργό –ψηλό, κοντό, χοντρό, λιγνό, οτιδήποτε αρκεί να δέχεται να αντικαταστήσει την Κουντουρά. Να σημειωθεί, δε, ότι λόγω του κλίματος απαισιοδοξίας στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και καιρό δεν επιδεικνύεται προθυμία αυτοθυσίας. Θυμίζω το ευρωψηφοδέλτιο, που σχεδιάστηκε με υψηλές φιλοδοξίες και κατέληξε με έναν ηθοποιό του ελαφρού θεάτρου και της τηλεόρασης, τον οποίο είχε απορρίψει προηγουμένως η Ν.Δ. Δεν είναι συμπτωματικό, άλλωστε, ότι και ο Πάνος Καμμένος έσπευσε να βοηθήσει με τον τρόπο του: ενώ μόλις προχθές είχε δηλώσει ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, τώρα ζητεί να αναβληθεί η ψηφοφορία, λόγω κρίσιμων περιστάσεων στα ελληνοτουρκικά. Ε, λοιπόν, να μη βοηθήσει ο Θανάσης τον προοδευτικό του σύμμαχο; Γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι!

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή