Η πολυκατοικία Παπαλεονάρδου, στη γωνία Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, που χτίστηκε το 1926 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη, φιλοξενεί αυτήν την περίοδο μία από τις δράσεις του Fast Forward Festival 6. Οι ταλαιπωρίες και η εγκατάλειψη έχουν αφήσει εμφανή σημάδια στο κτίριο όπου προπολεμικά έζησε για μικρό διάστημα η Μαρία Κάλλας με τη μητέρα της.
Οι διοργανωτές του φεστιβάλ και οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουν εδώ τη δουλειά τους, η ομάδα Raqs Media Collective από την Ινδία, το επέλεξαν για την ιστορικότητά του και τη σχέση που έχει με την εκπαίδευση, μιας και πρόκειται να στεγάσει την Ακαδημία Λυρικού Τραγουδιού.
Μέχρι όμως να συμβεί αυτό –η αλήθεια είναι ότι το κτίριο χρειάζεται άμεση συντήρηση– οι επισκέπτες του φεστιβάλ έχουν την ευκαιρία να περάσουν τη συνήθως κλειστή πόρτα του για να δουν την εγκατάσταση «Πάμφιλος», μια καλλιτεχνική μεταφορά πάνω στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, μια συμβολική κατάδυση στο παρελθόν.
Εξίσου ενδιαφέρων εννοιολογικά είναι ο διάλογος που στήνεται στον κήπο του μεγάρου Υπατία με το έργο του εικαστικού Πέτρου Μώρη «Το δώρο του αυτοματισμού», το οποίο επίσης εντάσσεται στο φεστιβάλ. Οι υβριδικές του συνθέσεις, μία σειρά δημόσιων γλυπτών, «συνομιλούν» με τη σκέψη της νεοπλατωνικής φιλοσόφου, αστρονόμου και μαθηματικού, αντλώντας ταυτόχρονα ερεθίσματα από τη Street art και τη διαδικτυακή κουλτούρα.
Διακριτικό φεστιβάλ
Είναι πάγια τακτική του Fast Forward Festival που διοργανώνει η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, να «ανοίγει» την Αθήνα στους κατοίκους της. Αυτό το «διακριτικό φεστιβάλ», όπως το ονομάζει η καλλιτεχνική του επιμελήτρια Κάτια Αρφαρά, που διαχέεται στην πόλη για δύο εβδομάδες δράσεων, έχει καταφέρει στα 6 χρόνια της παρουσίας του να κάνει ορατούς κάποιους «αόρατους» τόπους της πόλης. Διαλέγοντας χώρους, δραστηριότητες και πρόγραμμα ανάλογα με το κεντρικό θέμα, η διοργάνωση συμβάλλει αφενός στην εξοικείωση του κοινού με πρακτικές της σύγχρονης τέχνης και αφετέρου αναδεικνύει προβληματισμούς, προκαλεί συζητήσεις, προτείνει λύσεις. «Το FFF αποτελεί μια συνάντηση τέχνης, κοινωνίας και επιστήμης», λέει η Κάτια Αρφαρά, «και θα έλεγα ότι το φετινό είναι το πιο αισιόδοξο από όσα έχουμε διοργανώσει ώς τώρα, καθώς μιλάμε για τις πρακτικές της αλληλεγγύης. Με τίτλο “What We Have In Common” επεξεργάζεται τον τρόπο που ζούμε μαζί, αν και προερχόμαστε από διαφορετικό κοινωνικό και πολιτιστικό υπόβαθρο. Αποτελεί μια δημιουργική συνάντηση Ελλήνων και ξένων δημιουργών και ομάδων, που μέσα από μια μακρά περίοδο γνωριμίας με την πόλη και τους ανθρώπους της παράγουν έργα τα οποία μας βοηθούν να ρίξουμε μια πιο αποστασιοποιημένη και δημιουργική ματιά στο παρόν μας».
Πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε στις σύγχρονες μητροπόλεις, να συνδιαλλαγούμε, να μιλήσουμε για ό,τι είναι ξένο προς εμάς, ανοίκειο και διαφορετικό; Το κεντρικό ερώτημα του FFF6 προσφέρεται για απαντήσεις εντός και εκτός Στέγης με αναθέσεις, παγκόσμιες πρεμιέρες και συμπαραγωγές σε πολυμορφικές και υβριδικές παραστάσεις, εγκαταστάσεις, περφόρμανς, ταινίες, συζητήσεις ακόμα και ένα δείπνο, εξερευνώντας την έννοια των «κοινών» στο σύγχρονο αστικό τοπίο.
Εως τις 19 Μαΐου.