Εφτασε η ώρα για να αποφασίσει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ποιος θα είναι ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Πρόκειται για απόφαση που καθυστέρησε πολύ και είχε ήδη μεγάλο κόστος για τον Ελληνισμό στις ΗΠΑ.
Η ομογένεια δεν έμεινε απλώς χωρίς ηγεσία. Βρέθηκε αντιμέτωπη με μια παρατεταμένη περίοδο παρακμής, εσωστρέφειας και διχόνοιας. Ισχυροί παράγοντες είναι απογοητευμένοι και έχουν αποτραβηχτεί από τα κοινά. Κανείς δεν δίνει χρήματα για σκοπούς που έχουν να κάνουν με την ελληνική κοινότητα. Ολοι απαιτούν να υπάρξει διαφάνεια και ειλικρινής απογραφή των όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, ο Πατριάρχης είναι εκείνος που θα αποφασίσει για την επόμενη μέρα, έχοντας πλήρη συναίσθηση της κατάστασης, αλλά και των συνεπειών, για την ισχύ του Φαναρίου. Κάποιοι, οι οποίοι είτε βολεύτηκαν από το τέλμα είτε φοβούνται να «ανοίξουν τα παράθυρα», πιέζουν για μεσοβέζικες λύσεις. Προωθούν «μεταβατικές» λύσεις που θα διασφαλίσουν τη συνέχιση του άρρωστου στάτους κβο καθώς και ιεράρχες που δεν φημίζονται για τη στιβαρότητά τους. Είναι λογικό από την πλευρά τους. Αν όμως η ομογένεια δεν αλλάξει πραγματικά σελίδα, ο Ελληνισμός της Αμερικής θα χαθεί, το εθνικό κέντρο θα απολέσει έναν σημαντικό πολλαπλασιαστή ισχύος και το Φανάρι θα αποδυναμωθεί. Στην Αθήνα γνωρίζουν το πρόβλημα και οφείλουν να ασχοληθούν με αυτό, παρότι ακούγεται έλασσον για την τρέχουσα επικαιρότητα…
Ο Πατριάρχης είναι γνωστό πως είναι «πεισματάρης», φημίζεται γι’ αυτό. Ισως γι’ αυτό ήθελε να προχωρήσει στην αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ με τους δικούς του όρους και ρυθμούς. Ας ελπίσουμε όμως πως το ίδιο αυτό πείσμα θα λειτουργήσει θετικά, για να πάρει μια φωτισμένη απόφαση που θα διασφαλίσει τον θεσμό που έχει υπηρετήσει μια ζωή.