Στα χρόνια που στόχος ζωής ήταν η διασκέδαση μέχρι πρωίας, το «πρώτο τραπέζι πίστα» ήταν το κοινωνικό πρότυπο. «Θερμότατον τον πόθον εφύτευσας της δόξης εις την καρδίαν των τέκνων σου ω Ελλάς», όπως κάποτε έγραφε ο Κάλβος. Από τη δημοκρατία της Μυκόνου ώς τα μαγαζιά των αθηναϊκών λεωφόρων, οι ήρωες της ελληνικής ζωής αναζητούσαν τη δόξα καπνίζοντας πούρα, ντυμένοι με πανάκριβα ρούχα και κυκλοφορώντας με κάτι χιλιάδες κυβικά. Ηταν οι καιροί που οι επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση μας έδειχναν τους φοιτητές να ζουν σε διαμερίσματα με θέα την Ακρόπολη. Ούτε ένας στα Πατήσια. Το «πρώτο τραπέζι πίστα» δεν ήταν προνόμιο των οικονομικών ελίτ. Η ελληνική ζωή, με το βαθιά ριζωμένο αίσθημα ισότητας, το μοίραζε μαζί με τα υπόλοιπα δημοκρατικά δικαιώματα που μετέτρεψαν τη χώρα σε ασυνάρτητο άσυλο. Ηταν το όνειρο της μεσαίας τάξης που είχε ταυτίσει, με τις ευλογίες των τραπεζών, την ανάπτυξη και την πρόοδο με τις μεζονέτες στα βόρεια προάστια, τα 4Χ4 και την ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα σκαφών. Η κατάρρευση μπορεί να μεταμόρφωσε τους νεόπλουτους σε νεόπτωχους, όμως δεν άλωσε και την ψυχή τους. Ούτε κατάφερε να κλέψει τα όνειρά τους. Με τη βοήθεια της πολιτικής τάξης και τη συνδρομή της φυματικής Παιδείας, ακόμη και δέκα χρόνια μετά η σημαία δεν έχει υποσταλεί. Οταν μιλάμε για έξοδο από την κρίση, οι περισσότεροι εννοούμε αποκατάσταση της προτεραίας κατάστασης. Να επανέλθει το δημοκρατικό δικαίωμα στο «πρώτο τραπέζι πίστα».
Οσοι νέοι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους το βάζουν στα πόδια. Οχι μόνον για να βρουν καλύτερους μισθούς, αλλά επειδή ξέρουν ότι οι δυνάμεις τους θα αχρηστευθούν στο ασυνάρτητο άσυλο. Το μέλλον το είδαν στο παρόν του πανεπιστημίου. Οι συνταξιούχοι μετρούν τις μέρες του μήνα και ο «ενεργός» πληθυσμός πληρώνει φόρους και εισφορές. Και μέσα σ’ αυτήν τη ζοφερή ατμόσφαιρα εμφανίζεται ένας άνθρωπος για να δώσει στην ελπίδα τη χαμένη της λάμψη. Σαν τον Οδυσσέα που υποχρέωσε την Κίρκη να απελευθερώσει τους συντρόφους του από το σώμα του χοίρου στο οποίο τους είχε εγκλωβίσει. Ναι, όλα μπορούν να γίνουν όπως πριν. Ποια καλύτερη απόδειξη περιμένετε ότι επιτέλους ήρθε η ανάπτυξη από την εικόνα του πρωθυπουργού που λιάζεται διαβάζοντας στη θαλαμηγό της συμβούλου του; Οχι, η είδηση δεν είναι ότι ο Τσίπρας διαβάζει. Η ευφρόσυνη είδηση είναι ότι, από τη στιγμή που ο σεμνός αγωνιστής που πέρασε τη ζωή του μες στις στερήσεις τώρα απολαμβάνει τη ζωή που όλοι ονειρεύονται, θα έρθει και για τους υπόλοιπους η στιγμή. Το έκανε εν κρυπτώ. Μάλλον για να μη μας πέσει απότομα η τόση ανάπτυξη.
Υπάρχουν και όσοι αποστρέφονται την ιδέα της επιστροφής στο «πρώτο τραπέζι πίστα». Ομως αυτοί δεν χαμπαριάζουν ούτε από σοσιαλισμό ούτε από ανάπτυξη.