Από τη μία η Μύκονος της φενάκης, του βουλιμικού, ιλιγγιώδους, σκανδαλώδους λαϊφστάιλ, μια διεσταλμένη Μύκονος, ένα εκτυφλωτικό βεγγαλικό διαρκείας, και από την άλλη η μικρή, πικάντικη, ξεροψημένη Μύκονος της τυροβολιάς και της κοπανιστής, των καφεμάτικων φασολιών, της σούμας και των «φυσικώς α-καλλιέργητων» οίνων του Κτήματος Ξυδάκη, του χοιροσφαΐσιου κεφτέ, της γλίνας, του τραβηγμένου (στεγνωμένου στον αέρα επί μακρόν) λουκάνικου που τρώγεται σαν σαλάμι, των σύσσερων και της λούζας, του αχινού σερβιρισμένου με ολίγιστο λαδόξιδο (!), του ανωμερίτικου σαβόρο που φτιάχνεται με ντομάτα, της κρεμμυδόπιτας, που ενίοτε έχει και μια ιδέα λαρδί. Η Μύκονος που μυρίζει άγρια θρούμπη και ψημένη μελόπιτα. Η γνήσια Μύκονος των βοσκών, των κτηνοτρόφων, των τυροκόμων, των χασάπηδων, των ταβερνιάρηδων και των ντόπιων μαγείρων. Η Μύκονος των ντόπιων.
Αυτή την τελευταία Μύκονο γνωρίσαμε στην τριήμερη γιορτή για την τυροβολιά –το καθημερινό τυράκι του μυκονιάτικου νοικοκυριού–, την οποία έστησε με τρυφερή φροντίδα η Λέσχη Γαστρονομίας του νησιού. Δεν χωρούν σε μία σελίδα όσα ζήσαμε στο ταξίδι. Στον επόμενο «Γαστρονόμο», αυτόν του Ιουνίου, θα έχουμε εκτενέστερο ρεπορτάζ.
Για τον σκοπό της σελίδας μας εδώ, σημειώστε αυτό το πολύ νόστιμο που μας σύστησε η Λέσχη: Κτήμα Ρίζες, στη Μαού, στην Άνω Μερά. Η οικογένεια Ζουγανέλη έχει φτιάξει ένα χωριό, δηλαδή μια πλήρως λειτουργική μυκονιάτικη αγροικία, που περιέχει την κύρια κατοικία, τυροκομιό, ξυλόφουρνο, μποστάνια, καλλιέργειες, αμπέλι, ζώα. Ζωντανό κτήμα, θα δείτε να γίνονται εργασίες, τεχνίτες να ασκούν την τέχνη τους, θα δουλέψετε και εσείς αν το θελήσετε, θα λερωθείτε. Και θα απολαύσετε το ξυλοφουρνισμένο ψωμί του μπαρμπα-Γιάννη και κάμποσα παραδοσιακά του τόπου φαγητά, μερικά από τα οποία ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Θα φύγετε με ένα χαμόγελο πλατύ, γιατί το όλον είναι καμωμένο με γούστο και ψυχή, χωρίς διδακτισμό και μουσειακό επαρχιωτισμό.
Άλλη Μύκονος, με όλη τη σημασία της φράσης.