Ηταν «ωραία» την Τετάρτη στη Βουλή. Ηταν «ωραία» με τον ορισμό του Λωτρεαμόν: «Σαν τυχαία συνάντηση μιας ραπτομηχανής με μια ομπρέλα πάνω σε ένα τραπέζι ανατομίας». Οποιος παρακολούθησε την αναμέτρηση των δύο αρχηγών, ιδίως το τελευταίο μέρος της, είχε την αίσθηση ότι έβλεπε τη μοιραία συνάντηση μιας πριονοκορδέλας και μιας προπέλας (θαλαμηγού) πάνω στον πάγκο ενός χασάπη.
Τι νόημα είχε αυτή η αντιπαράθεση; Ηταν σχεδιασμένη; Σκόπευαν οι μονομάχοι να ανεβάσουν τους παλμούς –τη συσπείρωση– των ψηφοφόρων; Ή τους έσπρωξε η τεστοστερόνη και κυλίστηκαν; Και τελικά; Ποιος κέρδισε –αν κέρδισε– από το κύλισμα;
Αν πιστέψει κανείς την εκδοχή της αντιπολίτευσης, η σύγκρουση έπρεπε να γίνει. Ο πρωθυπουργός δεν είχε έρθει προσωπικά αντιμέτωπος με τις κατηγορίες που τον βαραίνουν – για την κάλυψη του Πολάκη· για τη σκηνοθεσία της καταστροφής στο Μάτι· για τον ιδιωτικό του περίπλου στην Ιθάκη. Ο Τσίπρας βρέθηκε απέναντι σε δημοσιογράφους στο Ζάππειο. Είχε όμως την προμελετημένη τύχη να μην αντιμετωπίσει ούτε μία ενοχλητική ερώτηση.
Η Βουλή, σύμφωνα με την ίδια ερμηνεία, ήταν το μόνο πεδίο όπου ο Τσίπρας μπορούσε να υποχρεωθεί σε απολογία. Στο ερώτημα, εάν η δοσολογία και ο φορέας της επίθεσης ήταν ο ενδεδειγμένος –εάν ήταν σκόπιμο να βραχεί ο ίδιος ο επίδοξος πρωθυπουργός από τη σκαφατολογία– δίνεται απάντηση καταφατική: Στην ελληνική πολιτική κουλτούρα, οι εκλογές αποβαίνουν ούτως ή άλλως μονομαχίες. Ο Μητσοτάκης έπρεπε να δείξει εμπράκτως ότι δεν φοβάται το «ένας προς έναν».
Η τελευταία εντύπωση δικαίωσε, λένε, αυτήν την επιλογή: Ενώ ο πρωθυπουργός άρχισε υποδυόμενος τον θεσμικό, αναγκάστηκε στο τέλος να βγάλει το πραγματικό –το πολακικό– του πρόσωπο. Αναγκάστηκε να ουρλιάζει αυτά τα «καθίστε κάτω» και τα «είσαι πολύ λίγος εσύ».
Ο Πολάκης εκμαιεύτηκε μέσα από τον Τσίπρα, έστω κι αν ο μαιευτήρας χρειάστηκε να μελανιάσει τα χέρια του. Εστω κι αν ρίσκαρε να προκαλέσει αντισυσπείρωση στο συριζαϊκό ποίμνιο. Επικράτησε η άποψη ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. όφειλε να απευθυνθεί σε ένα κοινό που δεν αντιλαμβάνεται υπαινιγμούς και αποχρώσεις. Οφειλε να δείξει ότι τον Τσίπρα «τον έχει».
Κάπως έτσι μια κοινοβουλευτική μάχη που προκλήθηκε για την υπεράσπιση του Στέλιου Κυμπουρόπουλου έναντι του πολακισμού, κατέληξε να απηχεί το πολακικό ρεπερτόριο. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Η γλώσσα του ίδιου του Κυμπουρόπουλου –«με αδικεί ο πρωθυπουργός»– δεν είναι εκλογικών προδιαγραφών. Το υπόδειγμά του από μόνο του είναι «στρατηγικά» απρόσφορο. Είναι καλό. Αλλά λίγο.
Μπορείς να έχεις τον Κυμπουρόπουλο υποψήφιο. Αλλά, μιλώντας σαν τον Κυμπουρόπουλο, δεν μπορείς να κερδίσεις εκλογές.