Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας την περί διακρίσεως των εξουσιών εξαίρετη ιστορική τεκμηρίωση και ανάλυση του επιστολογράφου σας κ. Γ. Σταραντζή θυμήθηκα τον αείμνηστο Φαρδή, καθηγητή μας του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ (προ αμνημονεύτων χρόνων, ή έστω… μνημονευομένων, δηλ. το 1949), ο οποίος δίδασκε με επιμονή αυτό ακριβώς: την Αριστοτελική διάκριση των εξουσιών και την Αριστοτελική μεσότητα, βρίσκοντας όμως και τον καιρό να αποφθεγματίζει φαρμακερά περί συναδέλφων του ότι επεράτωσαν την… συρραφήν του συγγράμματός των! Εν τούτοις, και παρά τα δηλητηριώδη σχόλια, ήταν άνθρωπος καλοπροαίρετος, μέχρι σημείου να ανέχεται τις θορυβώδεις και σχεδόν πανηγυρτζίδικες υποδοχές του από το θρασύ φοιτηταριό στο αμφιθέατρο, σε μια περίοδο που ήταν σύγχρονη με το τέλος της σταδιοδρομίας του. Ωστόσο, τα συγγράμματά του για το Συνταγματικό Δίκαιο είναι θησαυρός, «πράγμα κεκρυμμένον εντός άλλου πράγματος επί τόσον χρόνον, ώστε να έχει απολεσθεί η μνήμη αυτού»!
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη
Ακάματος μάστορας της λογομαχίας, σκωπτικός, χλευαστής, αναστάτωνε και μάγευε τους συγκαιρινούς του ενώ με το κεντρί της ειρωνείας νάρκωνε τον συνομιλητή. Ο δαιμόνιος άνθρωπος που δεν δίδαξε τίποτα, δεν άφησε γραπτά, ο σοφός που αθλείτο νυχθημερόν στην τέχνη της άγνοιας, ο μαιευτήρας της αθέατης αλήθειας, υποτάχθηκε στην αδικία της καταδίκης του για χάρη της δικαιοσύνης, προσφέροντας εαυτόν ως σφάγιο στην πόλη που τον ανέθρεψε. Η πράξη του, αλλόκοτη για τους συνήθεις θνητούς, μοιάζει με ληξιαρχική πράξη ηθικής, γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης — «Σωκράτης ο νομοθέτης που αυτοκτονεί». Υπακούοντας στην υπόδειξη του φύλακα, βηματίζει στο δεσμωτήριο για να ποτιστεί βαθύτερα το σώμα του από το φαρμάκι, περιφρονώντας τον θάνατο, γαλήνιος και σίγουρος πως υπάρχουν αρχές που ξεπερνούν τη ζωή. Επάνω, ο πίνακας του Ζακ – Λουί Νταβίντ «Ο θάνατος του Σωκράτη» — 1787, Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.