Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή –και ορθώς– προσηλωμένη στο ευρύ μέτωπο που η Τουρκία έχει ανοίξει με τρόπο επιθετικό σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Παρά το γεγονός ότι πολλοί εμφανίζονται προβληματισμένοι από τη στάση που τηρεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, υπάρχουν και εκείνοι που δεν εκπλήσσονται καθόλου, αντιθέτως ανέμεναν τόσο την κλιμάκωση στα νερά (και στον βυθό) της Κύπρου όσο και την επιδείνωση της στάσης έναντι της Ελλάδας. Τα προηγούμενα δύο χρόνια τα σημάδια ήταν εκεί. Αρχικά με τις έρευνες του «Μπαρμπαρός», στη συνέχεια με την ένταση στα Ιμια, τον ναυτικό αποκλεισμό του οικοπέδου 3 της κυπριακής ΑΟΖ, τη ρητορική έξαρση με αιτιολογία τα «εσωτερικά» της Τουρκίας. Αυτές οι πολύ σημαντικές εξελίξεις πολύ συχνά αντιμετωπίστηκαν τηλεγραφικά, σχεδόν ως τεμάχια ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, ρηχά και με ελάχιστη πολιτική αλλά και κοινωνική ανάδραση.
Στον Ουίνστον Τσώρτσιλ αποδίδεται μια από τις πάμπολλες μομφές προς έναν από τους πρωθυπουργούς της εποχής του κατευνασμού, του Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος πέρασε στις όχι και τόσο κολακευτικές σελίδες της Ιστορίας. Ο Τσάμπερλεν έβλεπε –σύμφωνα με τον Τσώρτσιλ– την εξωτερική πολιτική από τη λάθος πλευρά ενός σωλήνα αποχέτευσης, εικόνα μάλλον υποτιμητική για τον άλλοτε αρχηγό των Τόρηδων και πρώην πρωθυπουργό. Θα μπορούσε η Ιστορία να κινηθεί διαφορετικά; Και, τελικά, η Γερμανία να μην παραβίαζε την εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας, πυροδοτώντας τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (στην Ευρώπη, καθώς στην Κίνα είχε ήδη αρχίσει, με την ιαπωνική επέκταση και τους εκτοπισμούς πληθυσμών). Ενδεχομένως όχι. Το ζήτημα είναι ότι ο Τσάμπερλεν δεν αντιλαμβανόταν το μέγεθος του προβλήματος και, αφελώς, εκτιμούσε ότι η Βρετανία μπορούσε να κρατηθεί έξω από την ηπειρωτική αναταραχή.
Παραλληλισμοί, βέβαια, δεν μπορεί να γίνουν και θα ήταν αφελείς. Ωστόσο, αξίζει να διερωτηθούν απερχόμενοι και επικείμενοι κυβερνήτες αν διαβάζουν τα σημεία των καιρών με τρόπο ο οποίος οδηγεί σε ουσιαστικές προβλέψεις και συμπεράσματα, ή απλώς αφήνονται στην εξέλιξη των γεγονότων. Πέρα από τη νηφαλιότητα, απαιτείται και μακροπρόθεσμος, στρατηγικός σχεδιασμός από την Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει τη θέση του παθητικού παρατηρητή εξελίξεων, οι οποίες, όπως όλα δείχνουν, οδηγούν σε ριζική αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.