Είμαι μια χύτρα. Κάποτε ήμουν ταχύτητας. Με γέμιζες τα απαραίτητα, σφράγιζες το καπάκι και με έβαζες στο μάτι. Ευέξαπτη και ευερέθιστη καθώς ήμουν, όταν ήμουν νέα, με μεγάλη όρεξη για δουλειά και αναγνώριση, ο πυθμένας μου πύρωνε στο λεπτό. Η βαλβίδα μου δεν αργούσε να σφυρίξει. Τότε χαμήλωνες το μάτι, τα νεύρα μού περνούσαν, τα γράδα μένανε, άρχιζε το μαγείρεμα, σε λίγο τρώγατε.
Παράξενο κουμάσι, όποτε κάτι με ενοχλούσε, η βαλβίδα τσίριζε. Αυτό μου το κουσούρι και ο όγκος μου δικαιολογίες για να με χαρακτηρίσεις δύσχρηστη, και να με χαρίσεις σε κάποιον άλλον. Ήμουν καλή κατασκευή, παρά τα θέματά μου, κι έτσι ποτέ δεν κατέληξα στα σκουπίδια, άλλαξα όμως κατόχους σωρό κι έμεινα σε ράφια κατά καιρούς, για μικρά ή μεγαλύτερα διαστήματα. Τους πιο πολλούς τους υπηρέτησα με συνέπεια. Φάγανε καλά και στην ώρα τους.
Τώρα, μετά από περιπλάνηση δεκαετιών από κουζίνα σε κουζίνα και ένα βήμα πριν από την απόσυρση, είμαι πια μια απλή κατσαρόλα. Η βάση μου με μια υποψία σκευρώματος, οι βόλτες στη στρόφιγγα λιωμένες, οι τσιμούχες μου χαλαρές, τα νεύρα ελεγχόμενα, οι ατμοί να ξεφεύγουν ακατάστατα γύρω από το στόμιό μου, το φαγητό θα αργήσει λίγο, αλλά νομίζω ότι μαγειρεύω με μεγάλη διάθεση για πειραματισμούς, μπορεί και καλύτερα από ποτέ. Και φαγητά με όλες τους τις βιταμίνες και τα θρεπτικά τους συστατικά. Κι όταν θυμώνω, η βαλβίδα μου πια σφυρίζει μελωδικά, τάχα μου αδιάφορα.
*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Απριλίου, τεύχος 156.