Εσκανδαλίσθησαν οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι συστημικοί ηγέτες, διότι ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εδέχθη στον Λευκό Οίκο τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν, τον οποίο και εστήριξε πλήρως για την πολιτική του στο μεταναστευτικό – εμπνεύσεως και εφαρμογής της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ.
Το γεγονός ότι η συνάντηση των δύο πολιτικών ηγετών –ανισοτάτων μεγεθών βεβαίως– πραγματοποιήθηκε ένα δεκαπενθήμερο πριν από τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών ενίσχυσε την ενόχληση. Αλλά βεβαίως δεν έφθασαν στο σημείο να καταγγείλουν τον κ. Τραμπ για «αθέμιτη παρέμβαση» στα εσωτερικά των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Υπάρχει ακόμη αίσθηση της πραγματικότητος – μέχρις ενός σημείου.
Ιστορικώς, η πραγματικότητα είναι ότι στη διάρκεια ενός αιώνος η πολιτική φυσιογνωμία της Ευρώπης διαμορφώνεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως των εθνών που εστήριξε και επέβαλε ο Αμερικανός πρόεδρος Γ. Ουίλσον μετά τον Μεγάλο Πόλεμο οδήγησε στη διάλυση δύο αυτοκρατοριών –Αψβούργων και Οθωμανών– αλλά όχι των Ρομανόφ, την οποία «εκληρονόμησαν» οι μπολσεβίκοι.
Οταν στη συνέχεια ο εθνικισμός προσέλαβε στην Ευρώπη διαστάσεις απεχθείς, η αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση και μόνον εξασφάλισε τη συντριβή του Αξονος και χάρη στην οικονομική στήριξη των ΗΠΑ η ήπειρος ανορθώθηκε από τα ερείπια. Ο ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας ήταν βεβαίως καθοριστικός, αλλά υπελείπετο σε ισχύ.
Σήμερα ο κ. Τραμπ έχει αποφασίσει –καλώς ή κακώς, δεν έχει την παραμικρά σημασία– ότι το καθεστώς που δημιουργήθηκε εδώ και τρεις δεκαετίες, μετά την πτώση των κομμουνιστικών δικτατοριών στην Ευρώπη, δεν λειτουργεί υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων και είναι αποφασισμένος να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων – με εταίρους και αντιπάλους.
Αυτή τη φορά, οι Ευρωπαίοι αντί να εκλιπαρούν για αμερικανική παρέμβαση –όπως κατά το παρελθόν– προβάλλουν αντιστάσεις. Καμία από τις παραδοσιακές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχει συνταχθεί με την Ουάσιγκτον. Πέρα όμως από την Ουγγαρία του κ. Ορμπαν, υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ενώσεως νέοι πολιτικοί φορείς, ευρωσκεπτικιστές ηγέτες, η δύναμη των οποίων αυξάνεται διαρκώς. Δεν είναι απομονωμένος ο κ. Τραμπ από την Ε.Ε. Η αποδοχή του εδραιώνεται στο επίπεδο των δυσαρεστημένων πολιτών και είναι πηγή εμπνεύσεως των Ευρωπαίων ηγετών που θέλουν να εκφράζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.