Η ανακοίνωση της συναυλίας του συνοδεύθηκε από παράπονα. Καταιγισμό παραπόνων για την ακρίβεια. «Ελαβα εκατοντάδες μηνύματα και στενοχωρήθηκα. Δεν γινόταν να μην τα λάβω υπ’ όψιν μου. Για όλο αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, που μου είπε ότι δεν θα μπορέσει να έρθει την Κυριακή 9 Ιουνίου γιατί έχει εξετάσεις σε πανεπιστήμια, σχολεία, ωδεία, αποφασίσαμε να αλλάξουμε την ημερομηνία, και να μεταφέρουμε τη συναυλία την Πέμπτη 20 Ιουνίου».
Για τον Κωστή Μαραβέγια, άλλωστε, η φετινή εμφάνισή του στην πλατεία Νερού δεν είναι άλλη μία συναυλία. Περιμένει αυτή τη βραδιά ένα χρόνο τώρα. Αυτές τις μέρες, παρέα με τους μουσικούς του παρακολουθεί το βίντεο από την περυσινή συναυλία. «Για να δούμε τι θα αλλάξουμε», εξηγεί. «Αυτό που θέλω φέτος είναι να επικεντρωθώ, πέρα από το μουσικό κομμάτι φυσικά, ακόμη περισσότερο στη συναυλιακή εμπειρία. Θέλω να είναι έντονη, ένα πολύ καλό σόου, με ηχητικό πλούτο, φώτα, βίντεο, εκπλήξεις, που δεν θα τις αποκαλύψω τώρα αλλά προϋποθέτουν τη συμμετοχή του κοινού. Η μεγάλη συναυλία πρέπει να είναι μια εμπειρία».
Πέρυσι, η πρώτη φορά του Κωστή Μαραβέγια στην πλατεία Νερού ήταν εμπειρία. Τόσο για το κοινό, αλλά και για τον ίδιο. Μαζεύτηκαν περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άνθρωποι, αφού τις προηγούμενες ημέρες είχαν ανοίξει οι ουρανοί και ο ίδιος επέμενε να αναβληθεί η συναυλία. «Γενικά είμαι της φιλοσοφίας “καλύτερα να προλάβουμε το κακό, παρά να μας βρει”», μου λέει γελώντας. «Ηταν ένα τριήμερο με δυνατές καταιγίδες, οι Αρχές προειδοποιούσαν για έντονα καιρικά φαινόμενα. Τελικά έριξε μια μπόρα στην αρχή, μετά ήταν χαρά Θεού και άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος. Θυμάμαι ότι η ενέργειά μας ήταν στα ύψη. Εβλεπα στο κοινό ζευγάρια με παιδιά στους ώμους, φοιτητές, κοινό από ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα, και τώρα που παρακολουθώ ξανά το βίντεο, κάνω ζουμ και βλέπω χαρούμενα πρόσωπα».
– Εχει αλλάξει το κοινό σας;
– Αισθάνομαι ότι έχουν φύγει κάποιοι. Στο ξεκίνημά μου ήταν πολύ πιο εναλλακτικό αυτό που έκανα. Σκέψου ότι έχω κάνει συναυλία στην πλατεία Εξαρχείων.
– Σήμερα, θα κάνατε συναυλία στην πλατεία Εξαρχείων;
– Δεν έχω αποκλείσει ποτέ μέρος και χώρο. Αν πληρούσε τις προϋποθέσεις να γίνει μια ωραία γιορτή, φυσικά και θα έκανα. Αλλά στην πλατεία δεν νομίζω να γίνονται πια συναυλίες. Τότε γίνονταν πολλές εκδηλώσεις. Τα Εξάρχεια με στενοχωρούν, όπως και πολλούς φίλους μου, που έχουν φύγει από κει. Δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ήταν και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τους λόγους. Τους ακούμε και τους διαβάζουμε.
– Τώρα, δηλαδή, από «Εξαρχειώτης» γίνατε «Κολωνακιώτης», θα έλεγε κάποιος;
– Δεν ξέρω αν έγινα «Κολωνακιώτης», αλλά σίγουρα δεν είμαι πια ο άνθρωπος που παίζει στα υπόγεια, αυτό είναι αλήθεια. Είμαι αυτός που ήμουν, δεν έχω αλλάξει, αλλά παίζω κάπου αλλού. Εμένα με ενδιαφέρει και με συγκινεί ο διαφορετικός κόσμος από όλα τα κοινωνικά στρώματα, από όλες τις ηλικιακές ομάδες. Δεν θα απέκλεια ποτέ κανέναν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που θέλουν στεγανά. Εγώ δεν θέλω. Κινήθηκα πάντοτε ανοιχτά και ελεύθερα. Και αισθάνομαι πολύ τυχερός που μπορώ και κάνω αυτό που κάνω. Θα ήμουν αχάριστος αν δεν ένιωθα ενθουσιασμό. Ξέρω επίσης τι σημαίνει να ζει ένας καλλιτέχνης από τη μουσική του. Εχω εμφανιστεί σε πολύ μικρές μουσικές σκηνές, που δεν ερχόταν κανείς να με ακούσει. Μια φορά στο «Μπαράκι του Βασίλη» είχα παίξει για τέσσερα άτομα. Ο ένας ήταν ο Βασίλης, που μπαινόβγαινε, κι εγώ ενώ έπαιζα, έβλεπα την πόρτα να ανοίγει κι έλεγα «ας έρθει κάποιος», και ήταν… ο Βασίλης. Θυμάμαι μου έκανε πλάκα: «Μαραβέγια, πήγαινε κάνε μαθήματα φωνητικής, μήπως έρθει κανείς και σ’ ακούσει».
H κεντρική καλοκαιρινή συναυλία του Κωστή Μαραβέγια θα γίνει στις 20/6 στην πλατεία Νερού στο Ολυμπιακό Συγκρότημα Φαλήρου. Θα έχει προηγηθεί, στις 13/6, συναυλία στο Αρχαίο Ωδείο Πάτρας και θα ακολουθήσει, στις 27/6, συναυλία στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης.
– Στοχοποιηθήκατε και κατηγορηθήκατε για ελαφρότητα όταν είπατε «καθαρίστε τα παγκάκια από τα χημικά και τις μολότοφ, θέλω εκεί να φιλήσω το κορίτσι μου». Σας έκανε αυτό να μαζευτείτε;
– Αν η ερώτηση είναι εάν αυτολογοκρίνομαι, η απάντηση είναι όχι. Συνεχίζω να εκφράζομαι ελεύθερα, αλλά όχι με επιπολαιότητα. Μετράω τα λόγια μου, γιατί θεωρώ ότι όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο έχεις μια ευθύνη. Δεν μου αρέσει καθόλου ο διχαστικός λόγος. Τότε ήταν μια περίοδος με τα πνεύματα πολύ οξυμένα και φάνηκε σαν να είμαι στον κόσμο μου. Με τον χρόνο κατάλαβαν ποιος είμαι και πώς μιλάω. Οχι μόνο δεν μαζεύτηκα, αλλά επειδή είμαι πεισματάρης έδωσα απάντηση. Εγραψα το τραγούδι «Η παρεξήγηση του Φάουστ»: «Σου μίλησα για όνειρα / μου πήρες το κεφάλι / καμάρι Ελληνάρα μου / αγύριστο κεφάλι».
– Γιατί πρέπει ένας καλλιτέχνης να παίρνει οπωσδήποτε θέση; Πολλοί συνάδελφοί σας έχουν εκτεθεί.
– Δεν θεωρώ ότι πρέπει οπωσδήποτε να παίρνει θέση, αλλά από την άλλη κατανοώ και αυτούς που με οδηγό το θυμικό βιάστηκαν να τοποθετηθούν. Ο καλλιτέχνης είναι μια χύτρα ταχύτητας, βράζει. Το θέμα είναι να εκφράζεσαι μέσα από την τέχνη σου, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Και μιλάω και για τον εαυτό μου.
– Πώς εξελίσσεται ο Κωστής Μαραβέγιας;
– Πρώτα απ’ όλα φροντίζω να μην έχω βαρίδια, μουσικά, ιδεολογικά κ.ά. Οσο προχωράμε, πρέπει να αισθανόμαστε ότι αλλάζουμε. Είναι ωραία η αλλαγή, γόνιμη, παραγωγική, δημιουργική. Αλίμονο, λ.χ., αν έμενα στην αρμονία που χρησιμοποιούσα στο ξεκίνημά μου και ήταν πολύ περιορισμένη. Επεκτάθηκα αρμονικά, μελετάω τζαζ αρμονία, προσπαθώ να μάθω τον αρμονικό πλούτο που έχει η μουσική. Ακούω πολύ μουσική. Θα ξυπνήσω, θα βάλω τα ακουστικά μου και θα μπω σε ένα σύμπαν. Τελευταία ακούω Μαξ Ρίχτερ, κλασική μουσική, συνθέτες που γράφουν μεγάλες μελωδίες από Μορικόνε μέχρι Μάλερ, και προσέχω τι κάνουν. Ξέρεις, κάθε μέρα που ξυπνάω βλέπω μια λευκή σελίδα. Θέλει αγώνα για να έχεις ανοιχτές κεραίες. Για να μπορείς να γίνεις εσωτερικός και να αντλήσεις από πράγματα που δεν μπορείς να αντλήσεις στην καθημερινότητά σου ή με τη ζωή που κάνεις. Γιατί για μένα η ηλικία είναι εις βάρος της έμπνευσης και της δημιουργικότητας. Η καθημερινότητα γίνεται πιο δύσκολη όσο μεγαλώνουμε, το σώμα δεν είναι όπως ήταν, οπότε πρέπει να έχεις ακόμη πιο ισχυρή θέληση και συγκέντρωση.
– Τι θέλετε να είναι η μουσική σας;
– Οσο μεγαλύτερη ένταση νιώθω γύρω μου, τόσο περισσότερο θέλω να είμαι ενωτικός και η μουσική μου να είναι να χάδι. Ή μια μικρή ειρωνεία. Θέλω να είμαι ένα αντιστάθμισμα αυτού που αισθάνομαι. Η ζυγαριά που γέρνει απ’ την άλλη πλευρά. Αυτός που εκφράζεται καλλιτεχνικά πιστεύω ότι πρέπει να παρουσιάζει μιαν εναλλακτική πραγματικότητα, χωρίς να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Να παρουσιάζει και έναν άλλο δρόμο.
– Ως μέλος της κριτικής επιτροπής του μουσικού διαγωνισμού «The Voice», δείχνετε να ταυτίζεστε με τους συμμετέχοντες. Πίσω από τις κάμερες ασχολείστε;
– Ασχολούμαστε και οι τέσσερις κριτές. Πηγαίνουμε στις πρόβες, στο ωδείο, δημιουργείται μια σχέση με τα παιδιά. Είναι πλήρης απασχόληση το «Voice» και όταν είμαι σε αυτό δεν κάνω τίποτε άλλο. Είναι σαν δουλειά, γιατί πιστεύω πως πρέπει να γίνεται σωστά και με αφοσίωση. Μέχρι σήμερα έχω ακούσει περισσότερες από χίλιες φωνές. Βλέπω ανθρώπους στη σκηνή με λάμψη και μεγάλο ταλέντο, αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνον αυτό αρκετό. Μετά τον διαγωνισμό τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν ποιο μουσικό δρόμο να ακολουθήσουν, τι τραγούδια να πουν, δεν μπορούν να βρουν τη δική τους ταυτότητα. Κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω, ψάχνω τρόπους, αλλά δεν είναι εύκολο…