Δεν τρέχει και τίποτα

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Σας έχει τύχει ποτέ να ντραπείτε για λογαριασμό άλλου; Να παρακολουθείτε έναν άλλο άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστο σε εσάς, μπροστά σας ή στην τηλεόραση, να λέει ή να κάνει κάτι, και εσείς να αισθάνεστε μια τρομερή ντροπή να σας κατακλύζει; Σας έχει συμβεί; Σε ό,τι με αφορά πάντως, ναι, μου έχει τύχει. Και πολύ πρόσφατα, με αφορμή την τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία.

Πρέπει και εσείς –ή κάποιοι από εσάς που μπορεί να διαβάζετε, μέχρι αυτό το σημείο έστω, αυτό το σημείωμα– να το έχετε νιώσει: έρχεται μια στιγμή και κάτι γίνεται, κάτι λέγεται, δεν έχει καμία σχέση με εσάς και δεν εμπλέκεστε πουθενά, και ωστόσο σας καταλαμβάνει αυτή η ασφυκτική αίσθηση: να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Να χαθώ από προσώπου γης. Να καλύψω το πρόσωπό μου.

Κι ας είναι κάποιος άλλος αυτός ή αυτή που θα έπρεπε κανονικά να ντρέπεται γι’ αυτά που λέει και κάνει. Για την εικόνα της ή την εικόνα του που βγαίνει προς τα έξω. Που δεν είναι μόνον εικόνα, επιφάνεια, επιδερμίδα ψυχής, αλλά η ίδια η ουσία της/του.

Γενικά, η ντροπή είναι κάτι που λείπει τελευταία από τον δημόσιο λόγο. Δεν ξέρω αν παλαιότερα ήταν περισσότερο παρούσα. Παλαιότερα οι άνθρωποι κρύβονταν πιο εύκολα. Στην εποχή του Διαδικτύου και της κοινωνικής δικτύωσης, μέσα σε όλον αυτόν τον θόρυβο, μέσα στον καταιγισμό από εικόνα και λόγια, κάτι έχει αμβλυνθεί. Κάτι λειτουργεί σαν μόνιμο αναισθητικό. Κάτι που ελεύθερα θα μπορούσαμε να το ορίσουμε: δεν τρέχει και τίποτα.

Αυτό το «δεν τρέχει και τίποτα» σχετίζεται και με την επιμονή, ή μη, της μνήμης. Σε έναν ισοπεδωτικό βομβαρδισμό από εικόνες, δηλώσεις, καταγγελίες κ.λπ., όταν η επανάληψη οδηγεί σε αφυδάτωση νοήματος, η μνήμη κονταίνει. Και η ντροπή εξαρτάται πολύ από τη μνήμη. Ισχυρή μνήμη σημαίνει και ανεπτυγμένο αίσθημα ντροπής.

Μνήμη και ντροπή σημαίνουν επίσης υψηλό ποσοστό συνειδητοποίησης, δηλαδή εξελιγμένης συνείδησης. Μια ατομικότητα που υπερβαίνει ρόλους και σκοπιμότητες.

Με άλλα λόγια, μνήμη, συνείδηση και, αναπόφευκτα, ντροπή ωχριούν. Μοιάζουν σχεδόν περιττές, βαρίδια χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Αφού δεν τρέχει και τίποτα· αύριο θα έχει ξεχαστεί.

Συχνά, μου τυχαίνει να παρακολουθώ κάτι στην τηλεόραση ή, συνηθέστερα ακόμα, στο Διαδίκτυο και να ντρέπομαι για λογαριασμό κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι στο παρελθόν, για δικά μου λόγια ή πράξεις, έχω πολύ συχνά ντραπεί για δικό μου λογαριασμό. Ουδείς αναμάρτητος φυσικά. Κάπως έτσι πηγαίνει: αν ντρέπεσαι για κάποιον άλλο, αναπόφευκτα θα έχεις ντραπεί και για τον εαυτό σου. Μονάχα οι νεκροί δεν κάνουν λάθος, ως γνωστόν. Αλλά το προσόν –μεταξύ των πολλών άλλων, δηλαδή– του να είσαι ζωντανός είναι ότι μετά το όποιο σφάλμα σου μπορεί και να ντραπείς.

Ολες οι παραπάνω σκέψεις προέκυψαν παρακολουθώντας το βίντεο της κ. Ρένας Δούρου για το Μάτι. Ντράπηκα για λογαριασμό της. Αλλά, βλέπετε, δεν τρέχει και τίποτα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή