Σε μία από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις που πραγματοπoίησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα δίκτυα αποκάλυψαν την οργανωμένη παρουσία συμπολιτών μας Ρομά. Εκπρόσωποι των ιδίων εξήγησαν με λεπτομέρεια το ενδιαφέρον με το οποίο προσήλθαν. Αν στήσετε αυτί στους «ανά την επικράτειαν καφενέδες» (κατά την αγαπημένη έκφραση του αειμνήστου Χάρη Μπουσμπουρέλη) θα προσέξετε πόσα σούρνουν του Τσίπρα για τον τρόπο με τον οποίο μοιράζει τα λεφτά των φορολογουμένων σε επιδόματα με μόνο κριτήριο το δηλούμενο εισόδημα.
Ομως, αυτό που ενόχλησε εμένα είναι άλλο. Είπε χθες το πρωί: «Νιώθω άλλος άνθρωπος και δεν κουράζομαι βλέποντας την αποδοχή μας από τον κόσμο. Μας κατηγορούν για τους τσιγγάνους που έρχονται στις συγκεντρώσεις μας. Ξέρετε πόσο ευτυχισμένος αισθάνομαι όταν τους βλέπω χαρούμενους;». Είπε να το παίξει πατερούλης, χωρίς να συναισθάνεται τον ρατσισμό της έκφρασής του. Ισως θυμήθηκε τη ρομαντική ταινία του τιτοϊκού ρεαλισμού «Συνάντησα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους» (Βραβείο Καννών το 1967).
Ο κ. Τσίπρας ζει αλλού. Ενίοτε επισκέπτεται τη χώρα στην οποία ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Η προεκλογική περίοδος του πηγαίνει, πάντως. Βρίσκει την ευκαιρία να καλλιεργήσει τη μόνη αποδεδειγμένη ικανότητα που διαθέτει: σκηνοθετεί άριστα τον εαυτό του. Το επιτυγχάνει διαλέγοντας κομμάτι κομμάτι τα στοιχεία που θα αποτελέσουν τον μύθο που μας διηγείται. Τον πλέκει, με πρόχειρα υλικά, φτάνει να είναι φανταχτερά και να πιστεύει ότι το κοινό «τσιμπάει».
Στην παρούσα προεκλογική συγκυρία ο κ. Τσίπρας υφαίνει έναν νέο μύθο, την «Ελλάδα του Τσίπρα», στην οποία ο ίδιος εμφανίζεται αγαθός, αλάνθαστος, συνεπής, μαχητικός, πονόψυχος, δυναμικός και, κυρίως, λαϊκός. Είναι ένας από τους πολλούς. Αν λέει ψέματα δεν φταίει ο ίδιος, αλλά η ανάγκη να παραμείνει αρχηγός των πολλών. Στο μεταξύ, όμως, γαλουχεί την κοινή γνώμη σε ένα νέο μεγάλο ψέμα.
Είπε, για παράδειγμα, στην ίδια εκπομπή: «Ελαχε στην Αριστερά να αναλάβει την κυβέρνηση στην πιο δύσκολη εποχή για τη χώρα». Φράση κεντρική στο νέο ψέμα που χτίζει ο κ. Τσίπρας. Στα σοβαρά, ήταν το 2015 πιο δύσκολο από το 2010 ή το 2011 ή το 2012 ή το 2013; Είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο; Επειδή διέλυσε με τις αποφάσεις του σχεδόν όλα όσα είχε κατορθώσει μέχρις εκείνη τη στιγμή ο λαός. Μήπως, όπως λέγει και η σύζυγός του, είναι ότι δεν μετέτρεψε το δημοψήφισμα σε κινηματική κατάκτηση ολόκληρης της εξουσίας; Πού, αλήθεια, θα ήμασταν σήμερα αν το 2010 ήταν στη διακυβέρνηση ο κ. Τσίπρας; Αλλά τόσος δύσκολος ρεαλισμός δεν χωρεί στη μυθοπλασία του κ. Τσίπρα.