Ξεκινήσαμε την προεκλογική σύγκρουση, αν θυμάστε, με την κυβέρνηση να ακολουθεί την κλασική τακτική που πρώτο εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ: Εμείς είμαστε το φως, οι άλλοι είναι το σκοτάδι. Εμείς η πρόοδος, εκείνοι η οπισθοδρόμηση κ.ο.κ. Ηταν μια περίοδος αυτοπεποίθησης τότε για την κυβέρνηση, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πραγματοποιήσει με επιτυχία επιδρομές για πλιάτσικο σε ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι και προωθούσε, επίσης, το «αφήγημα» της εξημέρωσης, δηλαδή του δήθεν εξευρωπαϊσμού του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τα θερμά χειροκροτήματα των Ευρωπαίων, που ήσαν συγκλονισμένοι με τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο δε Τσίπρας, κουλ, υπεράνω, μα πάντα καταφρονητικός προς τους αντιπάλους του, παρουσιαζόταν ως εγγυητής της «κανονικότητας».
Οταν η τακτική αυτή δεν απέδωσε καρπούς στις μετρήσεις, η κυβέρνηση την εγκατέλειψε, για να υιοθετήσει αμέσως μιαν άλλη – διότι με τις τακτικές μάχης ισχύει ό,τι και με τις απόψεις, σύμφωνα με την αρχή του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές έχω και, αν δεν σας αρέσουν, έχω και άλλες». Ακολούθησε, λοιπόν, τη νέα τακτική της υποτίμησης της σημασίας του εκλογικού αποτελέσματος. Οι ευρωεκλογές δεν είναι παρά μια δημοσκόπηση και ο Τσίπρας έχει πια συνηθίσει να χάνει στις δημοσκοπήσεις, αλλά να κερδίζει στις κάλπες.
Ούτε αυτή όμως περπάτησε για πολύ. Αντιθέτως, με φόντο την υπόθεση των διακοπών του Τσίπρα στο κότερο, η απόπειρα υποτίμησης των ευρωεκλογών έγινε μάλλον αντιληπτή ως ανοίκεια υπεροψία εκ μέρους της κυβέρνησης. Ενας Τσίπρας, με μαγιό, μαύρο γυαλί και πούρο, που σνομπάρει τις ευρωεκλογές από το κατάστρωμα του κότερου της «συνεργάτιδός» του, είναι μια εικόνα που τον φέρνει κοντά –επικίνδυνα κοντά– στη Μαρία Αντουανέτα. Αλλά και πέραν αυτού, η υποτίμηση των ευρωεκλογών είναι μια στάση που αυτοδιαψεύδεται. Διότι, αν πρόκειται για μια δημοσκόπηση, γιατί τρέχεις και ξελαρυγγιάζεσαι ανά την επικράτεια;
Ετσι, περάσαμε στην τρίτη αλλαγή τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ: στις παροχές, που ξεδιπλώθηκαν κατά κύματα, με τον σκοπό να κάνουν πιο εύπεπτη στο εκλογικό σώμα την εικόνα του Τσίπρα στο κότερο. Τώρα, όπως ακούσαμε χθες από τον ίδιο, οι ευρωεκλογές είναι «ψήφος εμπιστοσύνης στα μέτρα (σ.σ.: παροχές) ή ψήφος ακύρωσής τους»! Τελείως κενός ισχυρισμός, αφού η Ν.Δ. έχει υπερψηφίσει τις παροχές του ΣΥΡΙΖΑ παρά τον πρόδηλο προεκλογικό χαρακτήρα τουςκαι το έκανε ακριβώς για τον λόγο ώστε να μην μπορεί η κυβέρνηση να κατηγορήσει τη Ν.Δ. για αντιλαϊκή στάση.
Ολα αυτά –οι απότομες αλλαγές τακτικής, οι αλλοπρόσαλλοι ισχυρισμοί, τα τυχάρπαστα επιχειρήματα– είναι οι σπασμοί της απελπισίας του Τσίπρα και της κυβέρνησής του, καθώς συνειδητοποιούν ότι η ζημία που έκανε το κότερο δεν αποκαθίσταται με τίποτε. Σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, αυτός επιστρατεύει μέχρι τον Βελουχιώτη και τον Μάο, με την ελπίδα ότι θα στρέψει σε άλλες κατευθύνσεις την προσοχή, μακριά από το κότερο. Ματαίως, όμως. Κάθε οικοδόμημα έχει ένα όριο αντοχής στα πλήγματα που μπορεί να δεχθεί, αν αυτά το υπερβαίνουν… Αλλά τι λέω; Ο πρόεδρος τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά, διότι όπως ο Βουτσάς στην ταινία του Δαλιανίδη θύμιζε συνεχώς ότι έχει και κότερο, έτσι και αυτός δεν αφήνει ευκαιρία να μη θυμίζει (και πρωτίστως να θυμίζει στον εαυτό του…) ότι είναι και μηχανικός. Συνεπώς, κάτι καταλαβαίνει από κατεδαφίσεις.
Πάει αυτή…
Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά η Ρένα Δούρου αυτοκτόνησε. Στον Τύπο, οι σχετικές αναφορές γίνονται με τον αρμόζοντα σεβασμό στο γεγονός, γι’ αυτό και μιλούν ή γράφουν για τηλεοπτικό σποτ. Είναι μια μορφή μετωνυμίας, για να αποφύγουν την ευθεία αναφορά στο τρομερό γεγονός που πάντα σοκάρει το ίδιο, όποιον και αν αφορά. (Εντάξει, δεν μιλούμε ασφαλώς για τον Χίτλερ…) Μιλούν, ας πούμε, για το σχοινί αλλά εννοούν την κρεμασμένη διότι το τηλεοπτικό σποτ για το Μάτι ήταν το όπλο με το οποίο η Ρένα έθεσε η ίδια τέλος στον πολιτικό βίο της. Ηταν, θα έλεγες, σαν να αυτοπυρπολήθηκε κάνοντας αυτό το ανόητο και, εντέλει, βλάσφημο βίντεο, δεδομένου ότι βλέπεις την εικόνα της να προβάλλεται επάνω στις φλόγες του περασμένου καλοκαιριού.
Θα έπρεπε να ντρέπεται για το δακρύβρεκτο, γκραν γκινιόλ σποτάκι, στο οποίο εμφανίζεται συντετριμμένη (με το μαλλί όμως ανοιγμένο στην πολύ καλοκαιρινή απόχρωση του ασημένιου πορτοκαλί) και εκλιπαρεί να την ακούσουμε και να μην την αδικήσουμε. Είναι κακόγουστο και χυδαίο, διότι, όταν μας παρακαλεί να καταλάβουμε την εις βάρος της αδικία (δεν εξετάζω αν αυτή είναι πραγματική ή όχι), το κάνει ενώ στο βάθος ορθώνεται η τεράστια αδικία εις βάρος των 101 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και, φυσικά, των τραυματιών που επέζησαν. Ουσιαστικά η Δούρου, κλαψουρίζοντας για την αδικία εις βάρος της, επαναλαμβάνει το λάθος να υποβαθμίζει το γεγονός των περυσινών πυρκαγιών ως μια «στραβή» που έτυχε στη βάρδια της. Για την ίδια, ίσως. Για τους 101 νεκρούς, όμως, ήταν οπωσδήποτε κάτι απείρως μεγαλύτερο.
Παρ’ όλα αυτά, το σποτάκι είναι χρήσιμο και επιμορφωτικό με τον τρόπο του, καθώς αποδεικνύει σε όσους μέχρι τώρα δεν είχαν πεισθεί τον αποκρουστικό εγωκεντρισμό και τη σαχλαμαρίστικη ματαιοδοξία του χαρακτήρα της.