Πολλαπλά επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ στις 13 Μαΐου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής». Υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου και με σολίστ τον κλαρινετίστα Αλεσάντρο Καρμπονάρε το σύνολο παρουσίασε ένα πρόγραμμα με έργα Βέρντι, Μότσαρτ και Μάλερ.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι περισσότερες ορχήστρες του ευρωπαϊκού νότου αποδίδουν ανάλογα με τις ικανότητες του αρχιμουσικού που τις διευθύνει. Συχνά στην Αθήνα το ίδιο σύνολο την ίδια χρονική περίοδο εμφανίζει δύο διαφορετικά πρόσωπα. Οι ποιότητες υπάρχουν, αρκεί να βρεθεί ο άνθρωπος που θα τις αναδείξει και θα τις αξιοποιήσει με τον επιτυχέστερο τρόπο.
Βέβαια, κάποια πράγματα γίνονται και κάποια όχι. Είναι πολύ δύσκολο ένα σύνολο εγχόρδων να αποκτήσει ποιότητες ομοιογένειας και ευγένειας ηχοχρώματος από τη μία εβδομάδα στην άλλη. Είναι όμως δυνατό, οποιοδήποτε σύνολο εγχόρδων να οδηγηθεί σε μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία, ανεξάρτητα από αισθητικά χαρακτηριστικά, όταν καθοδηγηθεί από έναν αρχιμουσικό με συγκεκριμένη πρόταση και ξεκάθαρη ιδέα για αυτό που θέλει να επιτύχει. Από έναν αρχιμουσικό με την πεποίθηση ότι τα έργα δεν εξαντλούνται στη μορφή τους και ότι το μουσικό κείμενο υπάρχει προκειμένου να το ερμηνεύσει κανείς, όχι απλά να το ανακρούσει. Τότε και η αισθητική του ήχου μπαίνει σε δεύτερο πλάνο, παύει να έχει πρωτεύουσα σημασία.
Ο πρόλογος κρίθηκε απαραίτητος προκειμένου να εξηγηθεί η επιτυχημένη ερμηνεία της Πέμπτης Συμφωνίας του Μάλερ, δημοφιλέστατης στην Εσπερία αλλά ακόμα σχετικά απούσας από τα προγράμματα ελληνικών ορχηστρών. Συνθέτης ο οποίος κατεξοχήν εκφράζει συναισθήματα μέσα από τη μουσική του, ο Μάλερ έχει ανάγκη αποκωδικοποίησης, ειδικά με δεδομένο ότι τα μέρη των έργων του αποτελούνται από περισσότερες παραγράφους, οι οποίες παραμένουν αυτόνομα ανομοιογενείς, εάν δεν τεθούν σε διάλογο. Ο Μιχάλης Οικονόμου ανέδειξε τον χαρακτήρα κάθε υποενότητας αλλά και τη θέση της στο πλαίσιο κάθε μέρους του έργου. Στο απαιτητικό «σκέρτσο» της Συμφωνίας απέκτησε νόημα η ακολουθία που ξεκινά με το εναρκτήριο τραγικά χαρίεν και ανάλαφρο βαλς, συνεχίζει με την πένθιμη διάθεση του διαλόγου ανάμεσα στο κόρνο (θαυμάσιος ο Α. Λαγός) και στα τσέλα και εκτονώνεται σε δραματικές κορυφώσεις. Βαθιά μελαγχολικό ήχησε το περίφημο «Αντατζιέτο» –αδιανόητο χωρίς τον «Λόενγκριν» του Βάγκνερ– ενώ αιχμηρή, νευρώδης και τραγικά μεγαλόπρεπη υπήρξε η κατάληξη της Συμφωνίας.
Με εξαιρετικές συνεισφορές από τα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά (όπως η τρομπέτα του Σ. Αρκούδη) αλλά και ένα ιδιαίτερα συνεργάσιμο σώμα εγχόρδων, ο Οικονόμου έδωσε μία από τις πιο επιτυχημένες αναγνώσεις του έργου που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα.
Προηγήθηκε η εισαγωγή στη «Δύναμη του πεπρωμένου», με πολύ καλές συνεισφορές από τους Πολίτη (κλαρινέτο) και Κοντό (όμποε), αλλά και το αγαπητό Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Μότσαρτ με σολίστα τον έξοχο Αλεσάντρο Καρμπονάρε, ταχύ, ανάλαφρο και δεξιοτεχνικά άμεμπτο στα ζωηρά μέρη, αλλά κυρίως ιδιαίτερα εκφραστικό, τρυφερό και γεμάτο αποχρώσεις στο ονειρικό αργό μεσαίο.