Είναι πολλοί αυτοί που αγωνιούν για τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα «πού βλέπεις τη διαφορά;» είναι «κάνε με προφήτη, να σε κάνω πλούσιο». Υπάρχουν βεβαίως και οι μακάριοι, σαν τον πρωθυπουργό που βλέπουν ντέρμπι και οι ακόμη πιο μακάριοι σαν τον κ. Ευάγγελο Αντώναρο που προφητεύουν μέχρις δεκαδικού. Στο 1,2% θα είναι η διαφορά, είπε προσφάτως. Υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά…
Πέρα όμως από την προπαγάνδα των κυβερνώντων, για την αναστήλωση του καταπονημένου (από τις θαλαμηγούς κι άλλες αταξίες) ηθικού των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν κάποια στοιχεία που θολώνουν κάθε πρόβλεψη. Το πρώτο είναι πως αυτές είναι οι πρώτες εκλογές έπειτα από τέσσερα χρόνια. Τούτο σημαίνει ότι τώρα θα εκτονωθούν, όλες μαζί, οι πικρίες της μακράς αυτής περιόδου. Αυτό και μόνο το στοιχείο θα έπρεπε να κάνει τους ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ πιο σεμνούς στις προβλέψεις τους. Αλλά ποιος έχασε τη σεμνότητα για να τη βρουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Το δεύτερο στοιχείο είναι η αυξημένη συμμετοχή. Υπάρχουν 300.000 υποψήφιοι (δημοτικοί, περιφερειακοί, δήμαρχοι, ευρωβουλευτές κ.ά.) που όλοι έχουν φίλους, γνωστούς, συγγενείς κ.λπ. Θα ψηφίσουν ακόμη κι εκείνοι που έχουν απορρίψει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες θα απείχαν. Ετσι ευνοείται η διασπορά των ψήφων σε μικρά αντισυστημικά κόμματα και κατά κανόνα στα πιο γελοία, αυτά που «θα πονέσουν το σύστημα περισσότερο».
Αυτό γεννά ένα ερώτημα απείρως σοβαρότερο από την πρόβλεψη του αποτελέσματος: Πόσο πραγματική και πόσο βαθιά ήταν η χυδαία ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών την περίοδο 2010-2015; Γράφαμε πριν από ένα χρόνο για την «γκρίζα ζώνη των ψηφοφόρων» («Καθημερινή» 21.10.2018) «που προέρχονται πρωτίστως από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015». Επισημαίναμε ότι «η πρώτη αντίδραση των αδαών απογοητευμένων είναι η αποχή, με το σκεπτικό “όλοι ίδιοι είναι”. Αν όμως προκριθεί το σενάριο των τετραπλών εκλογών τον Μάιο, τότε καθένας έχει κάποιο φίλο, κουμπάρο, ξάδελφο υποψήφιο (δημοτικό ή νομαρχιακό σύμβουλο) που πρέπει να ψηφίσει. Αν αυτοί πάνε στο εκλογικό τμήμα είναι πολύ πιθανό να μπουν στον πειρασμό της υλοποίησης μιας μηδενιστικής ανοησίας, αυτής που καλλιεργούσαν κατά το δημοψήφισμα διάφοροι της ριζοσπαστικής Αριστεράς και συνοψιζόταν στο χυδαίο σύνθημα “πουτ… όλα”. Δεν είναι απίθανο, υπάρχει προηγούμενο. Πολλοί ψήφισαν Χρυσή Αυγή για “να μπει κάποιος στη Βουλή και να πλακώσει τους πολιτικούς”». Σημειώναμε, επίσης, πως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε από το γεγονός ότι «κάθε ηγετίσκος του χώρου κινείται μεταξύ ανοησίας και γραφικότητας (…) οι “ηγέτες” αναγνωρίζονται κατόπιν εορτής· ποιος πίστευε ότι το ανέκδοτο του Πέπε Γκρίλο θα γινόταν το μεγαλύτερο κόμμα στην Ιταλία; Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο: Οι ηγετικές φυσιογνωμίες κερδίζουν την ψήφο ελπίδας. Οταν κάποιος ψηφίζει αρνητικά προκρίνει τον χειρότερο ή τον πιο γελοίο, για να δώσει το μεγαλύτερο χαστούκι στο “κατεστημένο”».
Δυστυχώς ήταν πολλοί εκείνοι που μέχρι την «kolotoumpa» πίστευαν πως τα προβλήματα της χώρας είναι εξωγενή και ότι αρκεί η πολιτική βούληση (και μια «καλή διαπραγμάτευση») για να λυθούν. Ηταν μια αντίληψη που καλλιέργησαν όλες οι αντιπολιτεύσεις· της Ν.Δ. συμπεριλαμβανόμενης μέχρι το 2012. Δεν ξέρουμε αν το σοκ του 2015 δίδαξε ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και ότι απαιτείται μια αργή και επίπονη διαδικασία για να νοικοκυρέψουμε τον τόπο μας. Αυτό είναι το βασικό ερώτημα των αυριανών εκλογών το οποίο θα απαντηθεί αύριο το βράδυ…