Φτάσαμε στο αμήν και τα έχουμε δει όλα. Ή σχεδόν όλα, γιατί με Αλ. Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ποτέ κανείς δεν ξέρει, πάτος μάλλον δεν υπάρχει και κάποια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, ίσως Σεπτέμβριο – Οκτώβριο, θα γίνουν και οι βουλευτικές εκλογές. Οπότε υπάρχει ακόμη λαμπρό πεδίο δόξας. Σε κάθε περίπτωση όμως, είδαμε αρκετά για να νιώθουμε χορτάτοι έως και μπουχτισμένοι, ώστε να δικαιούμαστε να αναφωνούμε κάθε τόσο το ξεχασμένο, αλλά πάντα επίκαιρο, «Ελλάς, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει», ενόψει ευρωεκλογών!
Κατ’ αρχάς είδαμε τον πρωθυπουργό να ξετυλίγει όλες τις πτυχές του πλούσιου ταλέντου του στον λαϊκισμό, στην παραπλάνηση, στον εκμαυλισμό, στον κυνισμό και στην αδιαφορία για το αύριο της χώρας. Ακολουθούμενος πάντα από τους πιστούς του Τσακαλώτο, Χουλιαράκη, Γαβρόγλου, Αχτσιόγλου, Παππά, Τζανακόπουλο, Σπίρτζη (στον Πολάκη έβαλαν φίμωτρο για ευνόητους λόγους), που έκαναν φιλότιμες προσπάθειες και συχνά υπερέβησαν εαυτούς για να σταθούν επάξια δίπλα του. Ο Αλ. Τσίπρας ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία του ως σταυροφόρος κατά της Ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, χαρακτήρισε τις ευρωεκλογές ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του και ταυτόχρονα απλή δημοσκόπηση και κατέληξε να τονίζει ότι η ψήφος είτε θα είναι υπέρ του χαρτζιλικιού που μοίρασε ή εναντίον.
Παράλληλα, αυτός και οι δικοί του ξεπέρασαν κάθε προηγούμενη εμπειρία σε ψηφοθηρία με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα, που γυρίζουν την Ελλάδα δεκαετίες πίσω.
Από την πλευρά του, ο Κυρ. Μητσοτάκης πήρε πάνω του σχεδόν αποκλειστικά όλο το βάρος της εκστρατείας της Ν.Δ. ξεκινώντας σαν κήρυκας της ορθοφροσύνης και εκφραστής της ανάγκης για κανονικότητα της χώρας, αλλά στη διαδρομή άλλαξε και αυτός γραμμή. Πότε εξ ανάγκης και πότε κατ’ επιλογήν. Ετσι ανταποκρίθηκε στις προκλήσεις του Αλ. Τσίπρα ώστε η αντιπαράθεση να πάρει προσωπικό χαρακτήρα, υπερψήφισε πολλές από τις ψηφοθηρικές παροχές της κυβέρνησης, προφανώς για να μη χάσει ψήφους, προσπάθησε –και σωστά– να κατεδαφίσει τον μύθο τού δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς, υποσχέθηκε πολιτική μείωσης φόρων και ανάπτυξης, αλλά έκανε και τα λάθη του. Δεν είχε κανένα λόγο να μιλήσει περί συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στα δημόσια νοσοκομεία, ούτε να παρουσιάσει τον «ψυκτικό» ως όραμα των παιδιών του Περιστερίου, για παράδειγμα.
Η Φώφη Γεννηματά επέμεινε στη γραμμή των ίσων αποστάσεων (πιο σκληρή ωστόσο προς τον ΣΥΡΙΖΑ), προκειμένου να διατηρήσει το ΚΙΝΑΛ πάνω από την επιφάνεια του νερού. Εδωσε έναν τριμέτωπο αγώνα, απέναντι στον Αλ. Τσίπρα που επιθυμεί μετά μανίας να αλώσει πλήρως τον χώρο της Κεντροαριστεράς, απέναντι στη Χρυσή Αυγή που απειλεί να είναι το τρίτο κόμμα και απέναντι στον Κυρ. Μητσοτάκη, που στο τέλος της προεκλογικής μάχης επιχείρησε ευθέως «να γοητεύσει» τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ. Κατά τα άλλα, φιλοευρωπαϊσμός, που εκφράζεται και σε ένα πραγματικά καλό ευρωψηφοδέλτιο, και συγκρατημένη αισιοδοξία, αν και είναι πολλά τα μίντια και οι δήθεν έγκριτοι δημοσιογράφοι, πέρα από τους στρατευμένους, που έκαναν πόλεμο στο συγκεκριμένο κόμμα.
Βεβαίως, στον προεκλογικό μήνα είδαμε και άλλα. Οπως τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζει να μη διαθέτει αξιόλογους υποψηφίους για δημάρχους και περιφερειάρχες, τη Χρυσή Αυγή να κινείται στα μουλωχτά, και επειδή το θέλει και γιατί δεν την καλύπτουν δημοσιογραφικά τα μίντια, αν και φαίνεται να υπάρχουν εσωτερικά γκρίνιες για τον αρχηγό. Και επίσης είδαμε τον Στ. Θεοδωράκη να κάνει απεγνωσμένο αγώνα για να παραμείνουν ο ίδιος και το Ποτάμι στον πολιτικό χάρτη, τον Π. Καμμένο να βυθίζεται «αύτανδρος», τον Π. Λαφαζάνη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να περνούν απαρατήρητοι και το ΚΚΕ να παραμένει εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Ολα τα παραπάνω μέσα σε κλίμα ακραίας πόλωσης, με ελάχιστες αναφορές στην απειλούμενη Ευρώπη και τις προοπτικές της, με την Τουρκία να κλιμακώνει τις απειλές της πλησιάζοντας «το κόκκινο» και τους κουφοντινίστας να εξαπολύουν αντάρτικο πόλης προκαλώντας την πολιτεία που εξακολουθεί να μοιάζει περισσότερο με ιδέα, παρά με κράτος. Αύριο, ακόμη, κρίνεται η αξιοπιστία των δημοσκόπων και η συμμετοχή των πολιτών, με δεδομένη εκείνη των Ρομά. Πάλι καλά που στις αυτοδιοικητικές, ειδικά στον Δήμο Αθηναίων, το επίπεδο ήταν πολιτισμένο, για να σωθούν τα προσχήματα.
Καλή φώτιση, λοιπόν, μπροστά στην κάλπη.