Ο απολογισμός για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας είναι εύκολος. Παρότι είχε εκλεγεί από τη βάση του κόμματός του, τον συνόδευε το στίγμα του «γόνου». Τον συνόδευε η καχυποψία ακόμη και μέρους του ίδιου του κόμματος, που είχε εθιστεί σε ένα ηγετικό στυλ που επιβαλλόταν με τον θόρυβο – ένα στυλ ξένο ως προς τις ιδιότητες του Μητσοτάκη.
Το αποτέλεσμα έσπασε, χάρη στην επίδοση του νικητή, ορισμένα ταμπού. Εσπασε το ταμπού της μαγκιάς. Διέψευσε όσους επέμεναν ότι ο Τσίπρας μόνο με αντιτσι-πρισμό μπορούσε να ηττηθεί.
Εσπασε και το ταμπού της παροχολογίας. Η συμβατική, διακομματική «σοφία» υπαγόρευε ότι στην κάλπη κερδίζουν τα μετρητά. Η ταραχή μέρους της αντιπολίτευσης για το γεγονός ότι ο αντίπαλος είχε αρχίσει να μοιράζει λεφτά είναι πολύ νωπή. Πίστεψαν ότι τα δοκιμασμένα, παλαιά μέσα ψηφοθηρίας θα έκαναν πάλι τα μάγια τους. Ο Μητσοτάκης αντιστάθηκε στη σαγήνη του «δώσ’ τα όλα», χωρίς να χάσει.
Μπορεί κανείς μετά τα χθεσινά να πει ότι τελειώσαμε με τον λαϊκισμό; Δεν οφείλει, άλλωστε, ο πρόεδρος της Ν.Δ. την επικράτησή του στο γεγονός ότι και ο ίδιος αφέθηκε στον λαϊκισμό στο θέμα των Πρεσπών; Η στάση του Μητσοτάκη απηχούσε όντως το αίσθημα των πλατειών για το Μακεδονικό. Αλλά ποτέ δεν συντονίστηκε μαζί του. Ποτέ δεν υπερθεμάτισε, υποσχόμενος ότι θα σκίσει τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας.
Οι ευρωεκλογές επικύρωσαν το αφήγημα που ο Μητσοτάκης προέβαλε προς τους Ευρωπαίους συνομιλητές του. Κόμμα ιδρυτικό της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, η Ν.Δ. κατάφερε, ύστερα από δέκα χρόνια οικονομικού και θεσμικού κλυδωνισμού, να υπερκεράσει τα νέα αντισυστημικά ρεύματα. Κανένα άλλο κόμμα της ευρωπαϊκής οικογένειας της Ν.Δ. δεν έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής κάτι ανάλογο. Κανένα άλλο κόμμα της Κεντροδεξιάς δεν έχει σημειώσει συγκρίσιμη εκλογική άνοδο.
Και τώρα; Μπορεί κάποιος να προβάλει ευθύγραμμα το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης στις επικείμενες εθνικές εκλογές; Ο Μητσοτάκης φαίνεται να ευεργετήθηκε από τον αντίπαλό του με ένα δώρο. Ο Τσίπρας περιφρόνησε όλους τους οιωνούς και έχασε την ευκαιρία της ταυτόχρονης τριπλής αναμέτρησης. Κατέληξε έτσι να αυτοπαγιδευθεί. Το κόστος για τον ίδιο δεν είναι μόνο η δυναμική των αριθμών. Είναι κυρίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αδειάσει τη φαρέτρα του. Τα διλήμματα με τα οποία ο Τσίπρας προσπάθησε να στηρίξει την προσφυγή στις πρόωρες εκλογές είναι τα ίδια, μεταχειρισμένα διλήμματα που απαντήθηκαν ήδη, συντριπτικά, από τους ψηφοφόρους.
Πέρα πάντως από τον τρέχοντα κομματικό ανταγωνισμό, διαφαίνεται η δυνατότητα επιστροφής του πολιτικού συστήματος σε ένα δικομματισμό, όπου οι δύο διεκδικητές της εξουσίας δεν θα αμφισβητούν τα θεμελιώδη – το θεσμικό και ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας. Για να επιβεβαιωθεί αυτή η αισιοδοξία, δεν αρκεί ο ενωτικός λόγος του Μητσοτάκη. Θα πρέπει να περιμένουμε την επίδραση που θα έχει η ήττα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ωριμάσει χάνοντας, όπως δεν ωρίμασε κυβερνώντας.